Pragnienie życia w harmonijnym świecie

“Miałam dzisiaj taką ponurą minę, iż choćby nie powiedziałam ‘dzień dobry’ jak trzeba, tylko mruknęłam coś pod nosem, wchodząc do biura.

‘Dzień dobry’ – odpowiedziały mi Weronika i Ola, wymieniając zdziwione spojrzenia. Zwykle jestem taka pogodna i gadatliwa, a dziś siedziałam cicho, zła jak te szare chmury za oknem. Padał drobny deszcz, w pokoju panowała cisza, aż w końcu Weronika, która nie umie długo milczeć, zaproponowała:

‘Dziewczyny, kawusia? Zaraz zrobię.’ Wstała i poszła za parawan, gdzie stała mała ekspresowa kawiarWeronika wróciła z tacą, na której stały trzy kubki z aromatyczną kawą, i uśmiechnęła się ciepło, mówiąc: “No dobra, czas pogadać o tym, co cię gryzie, bo inaczej sama zaczynam się denerwować.”