Wrócił po dwudziestu latach — i żąda „rodzinnej” pomocy
Gdy ktoś odchodzi na zawsze, uczysz się żyć bez niego. Przestajesz wspominać, analizować, czekać. Zapełniasz pustkę pracą, rodziną, codziennością. A potem, po latach, staje nagle w progu twojego życia — jakby nigdy nic. Jakby nie minęły dwie dekady milczenia. Jakbyś nie stała kiedyś w opróżnionym mieszkaniu, tuląc się do matki, gdy on wolał wynieść telewizor niż zostawić córce odrobinę godności.
Mój ojciec odszedł, gdy miałam dziesięć lat. Głośno, brzydko, z krzykami i rozbiciem talerzy o ścianę. Zabrał wszystko, do ostatniego stołka. Razem z babcią — swoją matką — zabrali choćby moje biurko. Wtedy po raz pierwszy poznałam strach, który pustoszy od środka. Jakby nie meble zniknęły, ale ktoś wyrwał korzenie dzieciństwa.
Po rozwodzie przepadł. Bez alimentów, telefonów, listów. Po prostu się wymazał. Mama radziła sobie, jak umiała. Najpierw pomagali jej rodzice, później dźwigała nas samodzielnie. Dorastałam, skończyłam studia, wyszłam za mąż. Urodziłam córkę. Z mamą zawsze byłyśmy blisko, ma świetny kontakt z mężem, uwielbia wnuczkę. Życie się ułożyło. I nagle, bez ostrzeżenia, on powraca.
Nie uwierzyłam własnym oczom, gdy złapał mnie przed wejściem do biura w Warszawie. Postarzały, z przygaszonym wzrokiem, rozrośnięty w biodrach. Rozłożył ręce, czekając na uścisk. Przeszyły mnie dreszcze. Minęłam go bez słowa. Podążył za mną, mamrocząc coś o kawie, spotkaniu, tęsknocie. Nie wiem czemu, zgodziłam się. Chciałam zrozumieć: po co mu to?
W kawiarni snuł bajki. Że to mama zabroniła mu kontaktu, więc cierpiał w milczeniu. Choć w międzyczasie założył nową rodzinę i spłodził trójkę dzieci. Opowiadał o „mękach” — żałosny teatr. Zapytał, jak mi się wiedzie. Genialne pytanie po dwudziestu latach ciszy.
Spytałam wprost: czego chce? Twarz mu się wydłużyła. Stwierdził, iż przecież jesteśmy rodziną, a ja witam go pretensjami. Wstałam, zostawiłam rachunek na stole i wyszłam. Nie pobiegł za mną — dzięki Bogu. Miałam nadzieję, iż to koniec. Ale nie.
Po tygodniu znów czatował pod pracą. Mówił, iż dał mi czas na przemyślenia, a teraz przyszedł po odpowiedź. I wtedy wysypał „prośbę”: najstarszy syn — mój rzekomy „brat” — zaczyna studia w Warszawie. Czy nie mógłby u mnie zamieszkać tymczasowo? Czynsze, wie pani, gryzą. No i przecież krewni powinni się wspierać.
— Nawiążecie relację, zbliżycie się — dodał „tatuś” z uśmiechem.
Spojrzałam mu w oczy i pokręciłam palcem przy skroni. Jaki brat? Jaka rodzina? Ty jesteś dla mnie obcy. I już nim pozostaniesz. Nie czekając na reakcję, odeszłam.
Wkrótce znalazł mój numer i zaczął dzwonić. Blokowałam każdy nowy. W jednej wiadomości oburzał się: jak śmiem go ignorować, skoro jest moim ojcem! Wyobrażacie sobie? On, który porzucił mnie bez grosza alimentów, teraz płacze, iż brak mu szacunku. Absurd. Cynizm nie do zniesienia.
Opowiedziałam wszystko mężowi. Wpadł w szał, chciał jechać tłumaczyć mu, czym jest honor. Powstrzymałam go. Nie warto się brudzić. Ten człowiek dawno wybrał swoją drogę. Ja wybrałam swoją.
Mamie nie powiem. To by ją zraniło. Przeszła za dużo. Poradzę sobie sama.
Wiecie, życie pełne jest niesprawiedliwości. Ale jedna z najgorszych to gdy ktoś, kto cię zdradził, domaga się po latach miłości jak rodzonemu. Tak nie działa. Niech się obraża, niech cierpi. Tylko nie u mnie. Wciąż pamiętam, jak siedziałam w pustym mieszkaniu, słuchając szlochu mamy w kuchni. Tego się nie zapomina. I nie wybacza.
