Powiedział, iż nie nadaję się na ojca – a ja wychowałem te dzieci od samego początku.

Powiedział, iż nie jestem odpowiedni na ojca ale od samego początku wychowywałem te dzieci.
Gdy moja siostra Maya zaczęła rodzić, byłem w innym zakątku regionu na spotkaniu motorowym. Błagał mnie, bym nie odwoływał wyjazdu, zapewniając, iż wszystko będzie w porządku i iż wciąż mamy czas.
Urodziły się troje pięknych maluchów i ona nie przetrwała.
Pamiętam, jak trzymałem w dłoniach te maleńkie woreczki, które drżały w neonatalnym oddziale intensywnej terapii. Wciąż pachniało u mnie benzyną i skórzanymi kurtkami. Nie miałem żadnego planu, nie miałem pojęcia, co zrobić. Spojrzałem na nich Rita, Bella i Kirill i zrozumiałem: nie odejdę stamtąd.
Zamieniłem nocne wyprawy na nocne karmienia. Chłopaki z warsztatu zastępowali mnie w zmianie, dzięki czemu mogłem też odbierać dzieci z przedszkola. Nauczyłem się robić warkocze Belli, uspokajać Ritę w jej wybuchach gniewu, przekonać Kirilla, by spróbował czegoś innego niż zwykłe makaroniki z masłem. Zrezygnowałem z długich rajdów. Sprzedałem dwie motocykle. Zbudowałem manualnie łóżka piętrowe.
Pięć lat. Pięć urodzin. Pięć zim pełnych grypy i zapaleń żołądka. Nie byłem idealny, ale pozostałem. Każdego dnia.
A potem pojawił się on.
Biologiczny ojciec. Nie figurował w aktach urodzenia. Nigdy nie odwiedził Mayi w ciąży. Według niej, powiedział, iż trójaczki nie pasują do jego stylu życia.
Teraz? Chciał ich zabrać.
I nie przyszedł sam. Zabrał ze sobą pracownicę socjalną, Marinę. Spojrzała na moje olejowe ubrania i stwierdziła, iż nie zapewniam odpowiedniego środowiska wychowawczego na dłuższą metę dla tych dzieci.
Nie mogłem w to uwierzyć.
Marina przeszła po naszym małym, ale schludnym domu. Zobaczyła rysunki dzieci na lodówce, rowery w ogrodzie, małe buciki przy wejściu. Uśmiechała się łagodnie, robiła notatki. Zauważyłem, iż jej wzrok zatrzymał się nieco zbyt długo na tatuażu na mojej szyi.
Najgorsze było to, iż dzieci nie rozumiały, co się dzieje. Rita schowała się za mną. Kirill zaczął płakać. Bella zapytała: Czy ten pan będzie naszym nowym tatą?
Odpowiedziałem: Nikt was nie zabierze. Tylko formalnie, prawnie.
Teraz sprawa sądowa za tydzień. Mam adwokata. Dobrego. Cholernie drogiego, ale warto. Mój warsztat ledwo się trzyma, bo sam wszystko podnoszę, ale sprzedałbym ostatni klucz, by tylko zatrzymać moje dzieci.
Nie wiedziałem, jaka będzie decyzja sędziego.
W noc przed rozprawą nie mogłem zasnąć. Siedziałem przy kuchennym stole, trzymając rysunek Rity mnie trzymającego ich za ręce przed naszym domkiem, a w rogu słońce i kilka chmur. Proste dziecięce kreski, ale szczerze mówiąc, czułem się w tym obrazku szczęśliwszy niż kiedykolwiek w życiu.
Rano założyłem koszulę z guzikami, której nie nosiłem od pogrzebu Mayi. Bella wyszła z pokoju i rzekła: Wujku Dan, wyglądasz jak ksiądz.
Miejmy nadzieję, iż sędziemu też podobają się księża próbowałem żartować.
Sąd przypominał inny świat. Wszystko beżowe i lśniące. Vin siedział przede mną w drogim garniturze, udając troskliwego ojca. Przyniósł choćby zdjęcie trójaczków w ramce kupionej w sklepie jakby to coś udowadniało.
Marina odczytała swoją opinię. Nie kłamała, ale nie łagodziła tonów. Wspomniała o ograniczonych zasobach edukacyjnych, obawach o rozwój emocjonalny i, oczywiście, o braku tradycyjnej struktury rodzinnej.
Ściskałem pięści pod stołem.
Potem przyszła moja kolej.
Opowiedziałem wszystko sędziemu. Od momentu, gdy odebrałem telefon od Mayi, po sytuację, gdy Bella wymiotowała mi na plecy podczas długiej podróży i nie ruszyłem się ani kroku. Wspomniałem o opóźnieniu w mowie Rity i o tym, iż podjąłem drugą pracę, by zapłacić logopedce. Mówiłem, jak Kirill nauczył się pływać, bo obiecałem mu hamburgera w każdy piątek, jeżeli nie podda się.
Sędzia spojrzał na mnie i zapytał: Naprawdę myśli Pan, iż może samodzielnie wychować troje dzieci?
Połknąłem ślinę. Mógłbym kłamać. Nie zrobiłem tego.
Nie zawsze odpowiedziałem. Ale robię to. Każdego dnia, od pięciu lat. Nie dlatego, iż muszę. Bo oni są moją rodziną.
Vin pochylił się do przodu, jakby miał coś dodać, ale milczał.
Wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Bella podniosła rękę.
Sędzia, zdziwiony, zapytał: Młoda damko?
Ona wstała ze stołka i rzekła: Wujek Dan przytula nas każdego ranka. A gdy budzą nas koszmary, śpi na podłodze obok naszego łóżka. Kiedyś sprzedał swoją motocykl, żeby naprawić nam ogrzewanie. Nie wiem, co to znaczy być tatą, ale mamy już jednego.
Zapanowała absolutna cisza.
Nie wiem, czy to ona przechyliła wagę decyzji. Może sędzia już wcześniej podjął wybór. Kiedy w końcu powiedział: Opieka pozostaje przy panu Desmondzie Fominie, westchnąłem z ulgą, której nie znałem od lat.
Vin nie spojrzał choćby w moją stronę, gdy odchodził. Marina skinęła lekko głową.
Wieczorem przygotowałem tost z serem i zupę pomidorową ulubione danie dzieci. Bella tańczyła przy kuchennym stole. Kirill machał nożem do masła, jakby to była miecz świetlny. Rita przytuliła się do mnie i szepnęła: Wiedziałam, iż wygrasz.
Mimo brudnej kuchni i zmęczenia poczułem się najbogatszym człowiekiem na świecie.
Rodzina to nie krew. To ci, którzy pozostają. Raz po raz. choćby gdy jest ciężko.
Jeśli uważasz, iż miłość czyni kogoś rodzicem podziel się tą historią. Może właśnie dziś pomoże komuś innemu.