Całe życie poświęciłam swoim dzieciom, aż w wieku 48 lat odkryłam, czym jest prawdziwe życie.
Przez lata byłam tylko sługą swoich dzieci, aż pewnego dnia, mając czterdzieści osiem lat, zrozumiałam, co znaczy żyć naprawdę.
Halina siedziała na zniszczonej sofie w swoim krakowskim mieszkaniu, wpatrując się w wyblakłe tapety, których nie zmieniała od dwudziestu lat. Jej dłonie, poorane bruzdami po latach prania, gotowania i sprzątania, bezwładnie spoczywały na kolanach. Była matką trojga dzieci, żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Ale teraz, u progu pięćdziesiątki, dotarło do niej nagle: całe życie nie była ani matką, ani żoną, tylko służącą. Służącą we własnym domu, gdzie jej pragnienia i marzenia rozpuściły się w codziennej rutynie.
Dzieci Kacper, Zosia i Lena były centrum jej świata. Od dnia ich narodzin Halina zapomniała, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, żeby przygotować śniadanie, ubrać je do szkoły, sprawdzić zadania domowe, uprać ubrania, podczas gdy jej własne sukienki w szafie pokrywały się kurzem. Gdy Kacper chorował jako dziecko, czuwała przy jego łóżku całe noce, zapominając o śnie. Gdy Zosia zapragnęła tańczyć, Halina oszczędzała na wszystkim, by opłacić lekcje. Gdy Lena marzyła o nowym telefonie, brała dodatkowe prace, by jej go kupić. Nigdy nie zapytała siebie, czego chce ona. Wierzyła, iż jej rolą jest dawać wszystko, do ostatniej kropli.
Jej mąż, Marek, nie był lepszy. Wracał z pracy, siadał przed telewizorem i czekał na obiad, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mówił, gdy Halina ośmieliła się narzekać na zmęczenie. Milczała, połykając łzy, a potem kręciła się jak wiewiórka w klatce. Jej życie sprowadzało się do jednego: uszczęśliwiać innych, choć sama dostawała w zamian tylko okruchy uwagi. Dzieci rosły, stawały się coraz bardziej samodzielne, ale ich żądania nie malały. Mamo, ugotuj coś dobrego, Mamo, wypierz moje dżinsy, Mamo, daj złotówek na kino. Halina słuchała, jak automat, nie widząc, iż jej własne życie wymyka się jej z rąk.
W wieku czterdziestu ośmiu lat czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę z przygaszonymi oczami, siwiejącymi włosami, na które nie miała czasu, i zgrubiałymi od pracy dłońmi. Jej przyjaciółka, Grażyna, powiedziała kiedyś: Halina, żyjesz dla innych. Ale gdzie w tym wszystkim jesteś ty? Te słowa dotknęły ją, ale tylko wzruszyła ramionami. Czy mogła postąpić inaczej? Była matką, żoną, jej obowiązkiem było dbać o rodzinę. A jednak głęboko w sercu zaczęło tlić się iskierka drobna błyskawica, która niedługo miała wszystko zmienić.
Przełom nastąpił bez ostrzeżenia. Tego dnia Zosia, już dorosła, rzuciła lekceważąco: Mamo, znowu źle wyprałaś moje rzeczy, są do wyrzucenia! Halina, która spędziła całą noc prasując, zastygła. Coś w niej pękło. Spojrzała na córkę, porozrzucane ubrania, kuchnię pełną brudnych naczyń i zrozumiała: miała dość. Nie chciała już tego. Tego wieczoru nie ugotowała kolacji. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w sypialni i zapłakała nie ze smutku, ale z poczucia, iż jej życie przeciekło jej przez palce.
Następnego dnia Halina zrobiła coś, na co nigdy wcześniej się nie odważyła: poszła do fryzjera. Siedząc na fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy spadają pod nożycami, i czuła, jak ciężar przeszłości odpływa. Kupiła sukienkę pierwszą od lat, nie zastanawiając się, czy spodoba się rodzinie. Zapisała się na lekcje malarstwa, o których marzyła w młodości, ale porzuciła dla innych. Każdy mały krok był jak wyjście na powierzchnię po latach spędzonych pod wodą.
Dzieci były zaskoczone. Mamo, nie będziesz już gotować? zapytał Kacper, przyzwyczajony do jej oddania. Będę, ale nie zawsze. Nauczcie się radzić sobie sami odparła Halina, głos drżący zarówno ze strachu, jak i determinacji. Marek burknął coś pod nosem, ale ona już się nie bała jego niezadowolenia. Nauczyła się mówić nie, a to słowo stało się jej wyzwoleniem. Nie przestała kochać rodziny, ale po raz pierwszy postawiła na pierwszym miejscu siebie.
Rok później Halina patrzyła na światę inaczej. Malowała obrazy, które wystawiała na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej krakowskie mieszkanie nie było już składnicą cudzych rzeczy to była jej przestrzeń, w której unosiły się zapachy kawy i farb. Dzieci zaczęły pomagać, choć początkowo grymasiły. Marek wciąż narzekał, ale Halina wiedziała jedno: jeżeli nie zaakceptuje jej takiej, jaka jest, odejdzie. Nie była już służącą. W wieku czterdziestu ośmiu lat wreszcie odnalazła siebie.
