W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare bloki skrywają rodzinne tajemnice, moje życie, pełne miłości do córki i wnuków, zamieniło się w gorzkie rozczarowanie. Ja, Wanda, porzuciłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaczek, ale stałam się obca we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, jak służąca, zostałam na marginesie własnego życia.
Gdy moja córka, Kasia, urodziła bliźniaczki, Zosię i Olę, wiedziałam, iż będzie ciężko. Mieszkała z mężem, Piotrem, we Wrocławiu, w wynajemnym mieszkaniu, więc bez wahania przeprowadziłam się z prowincji, by pomagać. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki zostawiłam je i zamieszkałam z nimi. Chciałam być na podorędziu: gotować, sprzątać, opiekować się dziewczynkami, by Kasia mogła choć odrobinę odpocząć. To był mój obowiązek, moja miłość.
Ale we Wrocławiu spotkało mnie niemiłe zaskoczenie. Piotr miał starszą siostrę, Martę, która stale wtrącała się w ich życie. Jej syn, 22-letni Krystian, nagle znalazł się w moim mieszkaniu. Marta przekonała Kasię i Piotra, iż Krystian „chwilowo” u nich zamieszka, aż znajdzie pracę we Wrocławiu. Protestowałam – to przecież mój dom, moja własność, ale córka błagała: „Mamo, to nie na długo, on jest rodziną”. Ustąpiłam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc przestanie być potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosia i Ola mają już dwa latka, a ja wciąż mieszkam u córki, w ciasnym wynajmowanym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanej sofie w salonie. Moje życie to nieustanny cykl obowiązków: gotuję, piorę, sprzątam, spaceruję z dziewczynkami. Kasia i Piotr dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, ale jak darmowa pomoc domowa. Najgorzej, iż moje mieszkanie, mój jedyny kąt, należy teraz do Krystiana.
Krystian nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Ewę, i urządzili się tam jak u siebie. Meble, które pieczołowicie przechowywałam lata, są zniszczone, ściany poplamione, a moje rzeczy wrzucone do schowka. Dowiedziałam się, iż Krystian nie płaci choćby za media – to ja dokładam z emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam sprawdzić, przywitał mnie chłodno: „Wanda Stanisławowa, niech się pani nie martwi, dbamy o nie”. Ale jego „dbanie” to chaos, od którego serce mi się ściska.
Próbowałam rozmawiać z Kasią. „To moje mieszkanie! – błagałam. – Dlaczego obcy chłopak tam mieszka, a ja tłoczę się na sofie?” Córka spuszczała wzrok: „Mamo, Marta obiecała, iż Krystian niedługo się wyprowadzi. Poczekaj, nie możemy go wyrzucić, to krewny Piotra”. Jej słowa kłuły jak szpilki. Poświęciłam dla niej i wnuczek wszystko, a ona broni obcych, nie mnie.
Piotr milczał, unikając konfliktu. Marta, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie stwierdziła: „Pani mieszkanie stało puste, a Krystian potrzebował dachu nad głową. Przecież pani tam nie mieszka!” Jej bezczelność dobiła mnie. Czułam, jak życie, dom, duma są mi odbierane, a ja jestem bezsilna. W nocy płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Olę. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka z dawnego bloku, dowiedziawszy się o sytuacji, zaproponowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. Ale boję się. jeżeli rozpocznę wojnę z Krystianem, Kasia i Piotr mogą się ode mnie odwrócić. Już sugerowali, iż „utrudniam wszystkim życie”. Rozdarłam się między chęcią walki o swoje a strachem przed utratą córki. Dusza krzyczy z poczucia niesprawiedliwości: oddałam wszystko dla rodziny, a teraz nie mam miejsca choćby we własnym domu.
Codziennie zajmuję się wnuczkami, gotuję obiady, piorę ich ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kasia nie widzi mojego zmęczenia, Piotr unika wzroku. Krystian i Ewa żyją w moim mieszkaniu jak królowie, gdy ja, 60-letnia kobieta, śpię na skrzypiącej sofie. Ich śmiech, gdy proszę o opłacenie rachunków, brzmi jak kpina.
Nie wiem, co dalej robić. Wybaczyć córce obojętność? Wyrzucić Krystiana i stracić rodzinę? A może pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Miłość do Zosi i Oli trzyma mnie przy nich, ale uraza toczy duszę. Marzyłam, by być babcią, nie służącą, ale los zadrwił ze mnie. Mój dom, spokój, życie – wszystko zabrane, a ja nie wiem, czy starczy sił, by to odzyskać.
