Poświęciłam całe życie moim dzieciom, aż odkryłam prawdziwe życie w wieku 48 lat.

Całe życie poświęcałam się moim dzieciom, aż w wieku 48 lat odkryłam, czym naprawdę jest życie.
Élodie siedziała na starej kanapie w swoim mieszkaniu w Lyonie, patrząc na wyblakłe tapety, które nie zmieniane były od dwudziestu lat. Jej dłonie, wyczerpane latami prania, gotowania i sprzątania, spoczywały miękko na kolanach. Była matką trojga dzieci, żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Jednak w wieku 48 lat nagle uświadomiła sobie: przez całe życie nie była ani matką, ani żoną, a jedynie służebnicą. Służebnicą we własnym domu, gdzie jej pragnienia i marzenia rozpłynęły się w niekończącej się rutynie.
Jej dzieci Théo, Camille i Léa były centrum jej wszechświata. Od ich narodzin Élodie zapomniała, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, by przygotować śniadanie, ubrać ich do szkoły, sprawdzić odrabianie, wyprać ich ubrania, podczas gdy jej własne sukienki blakły w szafie. Gdy Théo zachorował jako małe dziecko, czuwała przy jego łóżku nocami, zapominając o śnie. Gdy Camille chciała iść na zajęcia tanecznych, Élodie oszczędzała na wszystkim, by opłacić lekcje. Gdy Léa marzyła o nowym telefonie, podejmowała drobne prace, by go jej kupić. Nigdy nie zastanawiała się, czego ona sama pragnie. Wierzyła, iż jej rolą jest dawać wszystko, aż po ostatnią kroplę.
Mąż, Olivier, nie był lepszy. Po powrocie z pracy siadał przed telewizorem i czekał na obiad, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mawiał, gdy Élodie odważyła się narzekać na zmęczenie. Milczała, połykała łzy i kręciła się jak wiewiórka w klatce. Jej życie sprowadzało się do jednej rzeczy: uszczęśliwiania innych, choć w zamian dostawała jedynie okruszki uwagi. Dzieci dorastały, stawały się bardziej samodzielne, ale ich wymagania nie malały. Mamo, zrób mi coś smacznego, Mamo, wypierz mój dżins, Mamo, daj mi pieniądze na kino. Élodie spełniała je jak automat, nie dostrzegając, jak własne życie wymyka się z jej rąk.
W czterdziestym ósmym roku czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę ze zmęczonymi oczami, siwymi włosami, które nie miała czasu zabarwić, i szorstkimi rękami po latach pracy. Przyjaciółka, Aurélie, kiedyś powiedziała: Élodie, żyjesz dla innych. A co z tobą?. Te słowa ją poruszyły, ale ona wzruszyła ramionami. Czy mogła zrobić inaczej? Była matką, żoną, jej obowiązkiem było dbać o rodzinę. Jednak w głębi zaczęła kiełkować mała iskrzyczka słabą poświatę, która niedługo wszystko zmieni.
Przełom nastąpił niespodziewanie. Pewnego dnia Camille, już dorosła, rzuciła niechlujnie: Mamo, znowu źle wyprałaś moje rzeczy, są zniszczone!. Élodie, po całonocnym prasowaniu, zamarła. Coś w niej pękło. Spojrzała na rozrzucone ubrania, brudne naczynia w kuchni i zrozumiała: nie wytrzyma już dłużej. Nie chciała tego dalej znosić. Tamtego wieczoru nie przygotowała obiadu. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w pokoju i płakała nie ze smutku, ale ze świadomości, iż jej życie wymknęło się z pod kontroli.
Następnego dnia zrobiła to, czego nigdy nie odważyła się zrobić: poszła do fryzjera. Siedząc w fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy spadają pod nożyczkami i poczuła, jak ciężar przeszłości rozpuszcza się w powietrzu. Kupiła sukienkę pierwszą od lat nie myśląc, czy spodoba się rodzinie. Zapisała się na zajęcia malarstwa, o których marzyła w młodości, a które porzuciła dla innych. Każdy mały krok był dla niej jak oddech po latach zanurzenia pod wodą.
Dzieci były zszokowane. Mamo, nie będziesz już gotować? zapytał Théo, przyzwyczajony do jej poświęcenia. Tak, ale nie zawsze. Nauczcie się radzić sobie sami odpowiedziała Élodie, drżącą głosem pełnym strachu i determinacji. Olivier mruknął, ale już nie bała się jego niezadowolenia. Nauczyła się mówić nie, a to słowo stało się jej wyzwoleniem. Wciąż kochała rodzinę, ale po raz pierwszy postawiła siebie na pierwszym miejscu.
Rok później Élodie patrzyła na świat inaczej. Malowała obrazy, które wystawiała na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej mieszkanie w Lyonie nie było już magazynem cudzych rzeczy stało się jej przestrzenią, wypełnioną zapachem kawy i farby. Dzieci zaczęły pomagać, choć początkowo opierały się temu. Olivier wciąż pomrażał, ale Élodie wiedziała jedną rzecz: jeżeli nie zaakceptuje jej takiej, jaka jest, odejdzie. Nie była już służebnicą. W wieku czterdziestu ośmiu w końcu odnalazła siebie.