Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców prawie pół roku po ślubie. Wiedziałem, iż to będzie próba, ale nie przypuszczałem, jak ciężka. Ledwo przekroczyliśmy próg, a mama przywitała nas lodowatym spojrzeniem i słowami, od których krew ścięła się w żyłach: Tu się pracuje, nie zabawia. W jej głosie czaiła się groźba, jakbyśmy przybyli nie do rodzinnego domu, ale na przymusowe roboty.
Moja Weronika, z delikatnymi dłońmi i miejską subtelnością, nagle wydała się krucha jak kwiat na wietrze. Widziałem, jak mocno ścisnęła moją dłoń, gdy mama kazała jej oczyścić rybę. Marcinie, to twoja żona, nie służąca! chciałem krzyczeć, ale milczałem. Milczałem, bo wiedziałem, iż każdy mój sprzeciw rozpali tylko większy ogień.
Dni spędzone na wsi zamieniły się w koszmar. Weronika pracowała do późna, jej palce drżały od zimna, gdy myła naczynia w studziennej wodzie. Widziałem, jak przygryza wargę, by nie płakać, gdy mama raz po raz oskarżała ją o lenistwo. Nigdy nie będziesz warta mojego syna! dudniło w głowie jak przekleństwo. A ja stałem z boku, jakby niewidzialne łańcuchy przykuły mnie do ziemi, na której dorastałem.
Nasze kolacje składały się z gotowanych ziemniaków i ryby przygotowanej przez Weronikę, ale mama choćby nie siadała z nami. Patrzyła z kąta niczym cień, czekając na potknięcie. A gdy w końcu kładliśmy się spać, słyszałem, jak Weronika szlocha w poduszkę. Przepraszam Przepraszam za wszystko szeptałem, ale słowa rozpływały się w ciemności.
Gdy wróciliśmy do domu, postanowiłem powiedzieć matce: Nigdy więcej nie obrażaj mojej żony. Ale ona tylko się zaśmiała. Zapomniałeś, kto cię wychował? Kto cię karmił, gdy płakałeś z głodu? Jej słowa wbiły się w serce jak nóż.
Kiedy znów przyjechaliśmy na wieś, byłem gotów walczyć. Tata złamał nogę, więc musiałem paść krowy. Weronika włożyła gumowe buty, które obtarły jej stopy do krwi. Deszcz zamienił pola w błoto. Szła za mną, potykając się, a ja milczałem, bo wiedziałem: każdy mój troskliwy gest wywoła nową falę drwin.
I wtedy baranina. Weronika nie znosiła jej zapachu, ale mama specjalnie ją gotowała każdego dnia. Jedz, jeżeli chcesz być częścią rodziny! krzyczała, gdy Weronika odsunęła talerz. Wziąłem widelec, rozerwałem kawałek mięsa i rzuciłem na podłogę. Nigdy więcej wyszeptałem, ale to była dopiero początek wojny.
Teraz, gdy Weronika spodziewa się naszej córki, nie mogę ryzykować. Przyjedź sama, jeżeli chcesz mówię mamie przez telefon. Ale ona zostaje tu. W jej milczeniu rozpętał się ocean obraźliwych słów, ale moje serce po raz pierwszy było spokojne. Przytuliłem Weronikę, a jej ciepłe dłonie przypomniały mi: czasem trzeba bronić rodziny choćby przed tymi, którzy dali ci życie.
P.S. Gdy następnym razem mama zadzwoniła, wyłączyłem telefon. Obojgu nam było przykro. Ale czasem ból to jedyny sposób, by się obudzić.
