Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców prawie pół roku po ślubie. Wiedziałem, iż to będzie próba, ale nie spodziewałem się, jak ciężka. Ledwo przekroczyliśmy próg, a mama przywitała nas lodowatym spojrzeniem i słowami, od których krew ścięła się w żyłach: Tu się pracuje, a nie bawi. W jej głosie czaiła się groźba, jakbyśmy przyjechali nie do rodzinnego domu, ale na przymusowe roboty.
Moja Kasia, z delikatnymi dłońmi i miejską subtelnością, nagle wydała się krucha jak polny kwiat. Widziałem, jak mocno ścisnęła moją dłoń, gdy mama kazała jej oczyścić rybę. Tomek, to twoja żona, nie służąca! chciałem krzyknąć, ale milczałem. Milczałem, bo wiedziałem, iż każdy mój sprzeciw tylko podsyci ogień.
Dni spędzone na wsi zmieniły się w koszmar. Kasia pracowała do późna, jej palce drżały od zimna, gdy myła naczynia w studziennej wodzie. Widziałem, jak zaciska usta, by nie płakać, gdy mama raz po raz oskarżała ją o lenistwo. Nigdy nie będziesz warta mojego syna! brzmiało w głowie jak przekleństwo. A ja stałem z boku, jakby niewidzialne kajdany przykuły mnie do ziemi, na której dorastałem.
Nasze kolacje składały się z gotowanych ziemniaków i ryby, przygotowanych przez Kasię, ale mama choćby nie siadała z nami. Obserwowała z kąta, niczym cień, czekając na potknięcie. A gdy w końcu kładliśmy się spać, słyszałem, jak Kasia szlocha w poduszkę. Przepraszam Przepraszam za wszystko szeptałem, ale słowa ginęły w ciemności.
Po powrocie do domu postanowiłem powiedzieć matce: Nigdy więcej nie obrażaj mojej żony. Ona tylko się zaśmiała. Zapomniałeś, kto cię wychował? Kto cię karmił, gdy płakałeś z głodu? Jej słowa wbiły się w serce jak nóż.
Gdy znów pojechaliśmy na wieś, byłem gotów walczyć. Tata złamał nogę, więc musiałem paść krowy. Kasi odparzyły gumowce, które obtarły jej stopy do krwi. Deszcz zalał pola, zamieniając je w błoto. Szła za mną, potykając się, a ja milczałem, bo wiedziałem: każdy mój troskliwy gest wywoła nową falę drwin.
I wtedy baranina. Kasia nie znosiła jej zapachu, ale mama specjalnie ją gotowała codziennie. Jedz, jeżeli chcesz być częścią rodziny! krzyczała, gdy Kasia odsunęła talerz. Wziąłem widelec, rozerwałem kawałek mięsa i rzuciłem na podłogę. Nigdy więcej wyszeptałem, ale to była dopiero pierwsza bitwa.
Teraz, gdy Kasia spodziewa się naszej córki, nie mogę ryzykować. Przyjedź sama, jeżeli chcesz mówię mamie przez telefon. Ale ona zostaje ze mną. W jej milczeniu krył się ocean zniewag, ale po raz pierwszy moje serce było spokojne. Przytuliłem Kasię, a jej ciepłe dłonie przypomniały mi: czasem trzeba bronić rodziny choćby przed tymi, którzy dali ci życie.
PS. Gdy mama zadzwoniła następnym razem, wyłączyłem telefon. Obojgu było przykro. Ale czasem ból to jedyny sposób, by się obudzić.
