Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców dopiero po pół roku od ślubu.

Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców dopiero pół roku po ślubie. Wiedziałem, iż to będzie próba, ale nie przypuszczałem, jak ciężka. Ledwie przekroczyliśmy próg, mama powitała nas lodowatym spojrzeniem i słowami, od których krew ścięła się w żyłach: Tu się pracuje, nie bawimy. W jej głosie brzmiała groźba, jakbyśmy przyjechali nie do rodzinnego domu, ale na przymusowe roboty.
Moja Kinga, z delikatnymi dłońmi i miejską wrażliwością, nagle wydała się krucha jak polny kwiat. Widziałem, jak mocno ścisnęła moją dłoń, gdy mama kazała jej oczyścić rybę. Marcinie, to twoja żona, nie służąca! chciałem krzyknąć, ale milczałem. Milczałem, bo wiedziałem, iż każdy sprzeciw roznieci tylko większy ogień.
Dni spędzone na wsi stały się koszmarem. Kinga harowała do późna, jej palce drżały od zimna, gdy zmywała naczynia w studziennej wodzie. Widziałem, jak przygryza wargę, by nie płakać, gdy mama raz po raz oskarżała ją o lenistwo. Nigdy nie będziesz godna mojego syna! dudniło w głowie jak przekleństwo. A ja stałem z boku, jakby niewidzialne kajdany przykuły mnie do ziemi, na której dorastałem.
Nasze kolacje składały się z gotowanych ziemniaków i ryby, przyrządzonych przez Kingę, ale mama choćby nie siadała z nami. Obserwowała z kąta niczym cień, czekając na potknięcie. A gdy wreszcie położyliśmy się spać, słyszałem, jak Kinga szlocha w poduszkę. Przepraszam przepraszam za wszystko szeptałem, ale słowa rozpływały się w ciemności.
Po powrocie postanowiłem powiedzieć matce: Nigdy więcej nie obrażaj mojej żony. ale ona tylko się zaśmiała. Zapomniałeś, kto cię wychował? Kto cię karmił, gdy płakałeś z głodu? Jej słowa wbiły się w serce jak nóż.
Gdy znów przyjechaliśmy na wieś, byłem gotów walczyć. Tata złamał nogę i musiałem paść krowy. Kinga założyła gumowe buty, które obtarły jej stopy do krwi. Deszcz zalał pola, zmieniając je w błoto. Szła za mną, potykając się, a ja milczałem, bo wiedziałem: każdy mój czuły gest wywoła nową falę drwin.
A potem baranina. Kinga nie znosiła jej zapachu, ale mama celowo ją gotowała każdego dnia. Jedz, jeżeli chcesz być częścią rodziny! krzyczała, gdy Kinga odsunęła talerz. Wziąłem widelec, rozdarłem kawał mięsa i rzuciłem na podłogę. Nigdy więcej syknąłem, ale to była dopiero pierwsza bitwa.
Teraz, gdy Kinga nosi naszą córeczkę, nie mogę ryzykować. Przyjedź sama, jeżeli chcesz mówię do mamy przez telefon. Ale ona zostaje tutaj. W jej milczeniu krył się ocean zniewag, ale moje serce po raz pierwszy było spokojne. Przytuliłem Kingę, a jej ciepłe dłonie przypomniały mi: czasem trzeba bronić rodziny choćby przed tymi, którzy dali ci życie.
P.S. Gdy mama zadzwoniła następnym razem, wyłączyłem telefon. Oboje cierpieliśmy. Ale czasem ból to jedyny sposób, by się obudzić.