Zdecydowaliśmy się zostawić dzieci bez spadku. Niech to będzie dla nich życiową lekcją.
Zawsze staraliśmy się być dobrymi rodzicami. Nie tyranami, nie moralistami, po prostu ludźmi, na których można się oprzeć. Wychowywaliśmy syna i córkę w miłości i spokoju. W domu panowała atmosfera zaufania – nie przeszukiwaliśmy ich telefonów, nie kontrolowaliśmy każdego kroku, nie krzyczeliśmy i nie upokarzaliśmy. Wszystkie sprawy rozważywaliśmy przy stole, słowami, a nie awanturami. Myślałem, iż właśnie tak powinno się wychowywać dzieci – z szacunkiem. Ale dziś widzę, iż nasz spokój potraktowali nie jako siłę, ale słabość.
Może powinniśmy być surowsi. Czuwać bardziej. Ale to przecież rodzina… Na bliskich patrzy się przez pryzmat miłości, nie prawdy. Nie zauważyliśmy, jak nasze dzieci stawały się zimne, wyrachowane, pozbawione uczuć. Po prostu nie chcieliśmy w to wierzyć. Na próżno.
Pewnego dnia zostałem w domu, bo się rozchorowałem. Córka, 17-letnia Kinga, o tym nie wiedziała. Wróciła ze swoją koleżanką i od razu poszły do kuchni. Otworzyły wino, a ich rozmowę zapamiętam do końca życia.
Najpierw były zwykłe plotki. Potem usłyszałem:
— Z bratem znowu wyciągnęliśmy forsę z portfela taty. choćby nie zauważył. Są jak frajerzy – nic nie widzą, nic nie rozumieją…
Zamarłem. W piersi ścisnęło mi się wszystko. Moja córka, która nazywała mnie „tatusiem”, przytulała się i uśmiechała – teraz mówiła o mnie, jakbym był nikim. Bezczelnie się śmiała, wyśmiewała mnie i moją żonę Olę. I wtedy zrozumiałem – to nie był jednorazowy wybryk. To było zwierciadło, w którym zobaczyłem, kogo tak naprawdę wychowaliśmy.
Wszedłem do kuchni. Koleżanka od razu mnie zauważyła i zamilkła. Kinga dopiero wtedy przerwała, gdy usłyszała moje kroki. Odwróciła się – jej twarz zrobiła się biała. Spojrzała jak schwytany złodziej. Patrzyliśmy na siebie, ale żadne słowo nie padło. Wziąłem z lodówki wodę i wyszedłem.
Tego samego wieczoru zamontowałem zamek w drzwiach naszej sypialni. Gdy Ola wróciła, opowiedziałem jej wszystko. Starałem się złagodzić opowieść. Płakała. Przyznała, iż od dawna czuła, iż dzieci się oddalają, ale miała nadzieję – iż to wiek, iż minie.
Oczywiście gwałtownie zorientowali się, iż coś jest nie tak. Ruszyli do kontrataku: „mamusiu”, „tatusiu”, pomoc, troska. Ale my już nie dawaliśmy się oszukać. Po kilku miesiącach maski opadły. Zimno, obojętność, zamknięte drzwi. Przestali udawać.
Gdy syn Krzysiek skończył 18 lat, podjęliśmy z Olą decyzję: sprzedaliśmy duże mieszkanie w Warszawie, kupiliśmy dzieciom dwupokojowe, ale na nasze nazwisko. Dla siebie nabyliśmy niedokończony dom w podwarszawskiej wsi, wykończyliśmy go w rok. Zaczęliśmy żyć dla siebie. A dzieci… Zapomniały o nas.
Ani telefonu, ani wizyty. Tylko wtedy, gdy potrzebowali pieniędzy: „pożyczcie, pomóżcie”. To wszystko. Zrozumieliśmy: nie ma w nich ciepła. Tylko wyrachowanie.
Wtedy podjęliśmy ostateczną decyzję: testamentu nie będzie. Wszystko – dom, ziemię, oszczędności – przekażemy fundacji charytatywnej. Lepiej pomóc tym, którzy naprawdę potrzebują, niż tym, którzy uważają, iż im się „należy”.
Może kiedyś zrozumieją. Może pojmą, iż rodzice to nie bankomat. Że zaufanie to nie słabość. Że kochać – to nie znaczy przymykać oczy na zdradę.
A tymczasem – żyjemy. Cicho. Spokojnie. Z przekonaniem, iż zrobiliśmy dobrze.
