Jestem już od kilku lat w małżeństwie.
Nie mogę nazwać siebie szczęśliwą. Wydaje mi się, iż od czasu ślubu moje życie zaczęło się pogarszać. choćby musiałam znaleźć inną, cięższą pracę, żeby zarabiać więcej pieniędzy. Zawsze brakowało nam pieniędzy.
Od pierwszego dnia małżeństwa musiałam spełniać wszystkie zachcianki męża. A on zupełnie się nie przejmuje. Kiedy zdał sobie sprawę, iż się męczy, zaczął pracować na pół etatu. Ja natomiast muszę harować jak wół bez wolnych dni i świąt.
Wkrótce mąż chciał dziecka. Ale po narodzinach syna choćby do niego nie podchodził — wszystkie obowiązki spadły na moje barki. On tak świętował wyjście ze szpitala, iż do domu wrócił dopiero po kilku dniach i zapomniał, dlaczego w ogóle upijał się. Prace domowe nigdy nie są przez niego wykonywane, więc muszę zwracać się do fachowców i płacić im pieniądze.
Zarobki męża są śmieszne, ale choćby ich nie przynosi do domu. Wydaje wszystkie pieniądze na swoje rozrywki, a ja sama utrzymuję rodzinę.
Z czasem zainteresował się wędkarstwem, więc zarobione pieniądze wydawał na ten cel. Albo kupił dmuchaną łódkę, albo rozkładany fotel, a ja zapomniałam, kiedy ostatnio robiłam manicure!
Czuję się jak koń pociągowy. Nie ma dnia, żebym mogła odpocząć i zrelaksować się. Pracuję, gotuję, sprzątam, wychowuję dziecko, a on nic nie robi.
Jestem zmęczona i znużona takim życiem. Postanowiłam pojechać do sanatorium z synem, zostawiając męża samego. Chciałam go nauczyć lekcji i zobaczyć, jak sobie poradzi bez mnie. Specjalnie nie zostawiłam mu pieniędzy — niech pomyśli, jak powinien wydawać swoje zarobki.
Mój telefon pękał od jego telefonów, ale specjalnie nie odebrałam. Opowiadał wszystkim, jaka jestem zła, iż opuściłam go w trudnym momencie życiowym i uciekłam nad morze. Wyciągnęłam wnioski, iż trzeba żyć jak mąż. Nie przejmować się i pracować na pół etatu. Tym bardziej, iż nie mogę uciec od obowiązków domowych i wychowania dziecka. A skoro on jest mężczyzną, powinien dbać o finanse rodziny.
Z synem świetnie się zrelaksowaliśmy. Było tak dobrze, iż w ogóle nie chciało mi się wracać do domu. Nie musiałam gotować, sprzątać, zmywać naczyń — po prostu cieszyłam się ciszą i wolnością. A jeszcze razem uczestniczyliśmy w różnych zabiegach zdrowotnych. Nikt przez ten cały czas nie wiercił mi dziur w głowie i nie wywoływał nerwów. Błogosławieństwo!
Zrozumiałam, iż potrzebowałam resetu, żeby odzyskać siły i zasoby. Po tym wypoczynku już więcej nie zamierzam się użerać i poświęcać zdrowia. A nikomu nie zamierzam dogadzać.
Oczywiście, mężowi zabrakło pieniędzy, więc zrozumiał, iż trzeba wrócić do pełnego etatu. choćby sprzedał wędkę, kiedy zabrakło pieniędzy na chleb. Pod koniec wypoczynku zaczął mówić zupełnie inaczej i wyciągnął pewne wnioski. Prosił, żebyśmy wrócili i obiecywał zmiany.
Ale chodzi o to, iż nie chcę dać tych związkowi drugiej szansy. Postanowiłam, iż złożę pozew o rozwód. Nie chcę żyć pod jednym dachem z tyranem i potworem. Tyle lat młodości już mu oddałam.
Teraz chcę żyć dla siebie.
