Dzień 12/03/2025
Wziąłem ślub z sąsiadem, który ma już 82 lata, i on wciąż powtarza, iż to był jego najlepszy szalony pomysł. Gdy wyjawiłem to Jagodzie, mojej siostrze, prawie udusiła się ciastkiem:
Co ty, straciłaś rozum?!
Wszystko w porządku odparłem. Ma nie tylko 80, a aż 82 lata. Posłuchaj uważnie.
Dzieci sąsiada, od czasu do czasu, wpadały w odwiedziny. Przylatują, wypuszczają westchnienie, a potem wyjeżdżają. Tym razem przynieśli katalogi domów opieki dla seniorów. Najwyraźniej nie pasował do ich rytmu życia.
Tato, tak trzeba rzekł najstarszy z nich.
Trzeba? Czy życie to tylko instrukcje? zapytał sąsiad, marszcząc brwi.
Tego samego dnia usłyszałem stukanie w drzwi. W ręku butelka wina, w oczach niepokój.
Mam plan: wyjdź za mnie powiedział nie wyprą mnie do domu pomocy społecznej. Jesteś młody, ja jestem uparty. Czy to nie idealna formuła?
A co ja z tego zyskam? spytałem z podejrzliwością.
Gotuję gulasz, opowiadam zabawne historie i nigdy nie pozwalam się przygnieść odparł z uśmiechem.
Brzmiło kusząco.
Ślub miał charakter romantycznoabsurdalny: ja, w kapciach, bez obuwia na obcasie, on w krawacie z minionego wieku. Świadkami byli sprzedawcy z najbliższego kiosku, którzy bardziej się śmiali niż podpisywali formularze.
Staliśmy się mężem i żoną, ale każdy żył w swoim świecie, choć blisko siebie. Rano on wykonywał pięć pompków na podłodze, a ja przez cały czas nazywałem kawę wczorajszą zemstą. W niedziele kuchnię wypełniał aromat gulaszu i jego ciepłych opowieści.
Wieczorem toczyły się nasze zabawne sprzeczki:
Jestem jeszcze niesamowity!
Ty jesteś niesamowity tylko dla gołębi z sąsiedztwa.
Pewnego dnia wpadły do nas jak oddział specjalny:
To oszustwo!
Jedynym oszustwem w moim życiu jest wasza kawa na Nowy Rok odcinął.
Kiedy zapytali, co wygrałem, spojrzałem na niego żywego, dowcipnego, prawdziwego człowieka.
Wygrałem ciepło domowego ogniska. Człowieka, z którym mogę śmiać się z seriali. I jeszcze jednego, który cieszy się, kiedy wracam do domu.
Po ich demonstracyjnym wyjściu postawił kawę.
Myślą, iż zwariowałem.
Mają rację uśmiechnąłem się.
Ja też.
Więc jesteśmy dla siebie idealni.
Po pół roku:
on przez cały czas wstaje wcześnie, ja wciąż psuję kawę, a niedziele pozostają najpyszniejszym dniem tygodnia.
Żałujesz?
Nie, co ty. To był najlepszy absurd w moim życiu.
I wiesz co? Nie przeżyłem ani jednego dnia, w którym ten związek wydawałby się nieprawdziwy.
Lekcja z tego wpisu: wiek i różnice nie definiują wartości małżeństwa liczy się wspólna euforia i gotowość do śmiechu, choćby w najdziwniejszych sytuacjach.
