Poślubiła 60-letniego mężczyznę, aby uratować rodzinę — ale to, co zrobił potem, odmieniło jej życie na zawsze.

Zofia rozpłakała się wtedy cicho, czując na policzkach łzy które były jednocześnie jej i Artura, słodko-gorzkie jak wiśnie zasypane solą, a wiatr uniósł jej szept nad staw o czarnej tafli, gdzie przemienił się w rój świetlików tańczących w rytm walca.