Porzucona przez męża i rodzinę — to, co wydarzyło się później, zszokowało wszystkich!

Deszcz lał jak gdyby niebo płakało, a Klara drżała na zimnych, marmurowych schodach pałacu Wiśniowieckich, tuląc do piersi nowo narodzone dziecko. Ramiona bolały od ciężaru synka, nogi się uginały, ale największy ból czuła w sercu, które zdawało się rozsadzać jej piersi.
Za nią rozległ się głuchy odgłos zamykanych dębowych drzwi, ich echo rozniosło się po opustoszałym dziedzińcu.
Chwilę wcześniej Stanisław Wiśniowiecki spadkobierca jednego z najpotężniejszych rodów w Krakowie stał obok surowych rodziców, wygłaszając swój zimny wyrok:
Zhańbiłaś naszą rodzinę rzekła matka lodowatym tonem. To dziecko nigdy nie było częścią naszych planów.
Stanisław unikał wzroku Klary, dodając cicho:
To koniec. Prześlemy ci twoje rzeczy. Po prostu odejdź.
Klara milczała. Łzy zasłaniały jej oczy, gdy mocniej przyciskała do siebie synka, którego nazwała Janusz. Wszystko poświęciła marzenia, niezależność, choćby własną tożsamość by wejść do tej rodziny. A teraz odrzucili ją jak niepotrzebny śmieć.
Chłopiec cicho zapłakał. Klara kołysała go, szepcząc przez łzy:
Cicho, kochanie. Mama jest przy tobie. Jakoś sobie poradzimy.
Bez parasola, bez planu, bez środków na podróż, Klara wkroczyła w ulewę. Wiśniowieccy nie zrobili ani kroku, by jej pomóc tylko obserwowali przez okna, jak znika w mrokach miasta.
Przez tygodnie jej życie było pasmem noclegowni, kościołów i zimnych przystanków autobusowych. Sprzedała biżuterię, choćby obrączkę, by nakarmić i wyleczyć syna. Grała na skrzypcach w przejściu podziemnym, zbierając kilka złotych.
Ale nigdy nie żebrała.
W końcu skromny pokój nad podupadającym sklepem stał się ich schronieniem. Pani Kowalska, życzliwa starsza kobieta i właścicielka, dostrzegła niezłomność Klary i zaproponowała układ: pomoc w sklepie w zamian za niższy czynsz.
Klara od razu się zgodziła.
W dzień stała za ladą, wieczorami malowała na resztkach płótna i tanich farbach. Janusz spał w koszyku wyłożonym ręcznikami, gdy ona oddawała się sztuce.
Trudy ją zahartowały. Każdy uśmiech syna dodawał jej siły.
Trzy lata później los się uśmiechnął na jarmarku w Poznaniu.
Weronika Dąbrowska, znana właścicielka galerii, zatrzymała się przed jej obrazami rozłożonymi na chodniku. Zafascynowana, zapytała:
To pani namalowała?
Klara skinęła głową, niepewna, ale pełna nadziei.
To niesamowite westchnęła Weronika. Prawdziwe, poruszające, absolutnie piękne.
Kupiła trzy obrazy i zaprosiła Klarę na wystawę w swojej galerii. Choć Klara się wahała brak sukienki, brak opiekunki pani Kowalska pożyczyła jej ubranie i zajęła się Januszem.
Ten wieczór zmienił wszystko.
Historia Klary młodej matki odrzuconej przez rodzinę, która odrodziła się przez sztukę gwałtownie się rozniosła. Jej obrazy sprzedawały się, zamówienia napływały. Jej nazwisko pojawiło się w gazetach, telewizji.
Nigdy się nie chwaliła. Nigdy nie szukała zemsty.
Ale nie zapomniała.
Pięć lat później Klara stanęła w lśniącym holu fundacji Wiśniowieckich.
Po śmierci patriarchy skład zarządu się zmienił. Problemy finansowe i chęć odbudowania reputacji zmusiły ich do zwrócenia się do znanej artystki.
Nie wiedzieli, kto przekroczył próg.
W eleganckiej granatowej sukni, z wysoko upiętymi włosami, Klara stała dumnie, obok siedmioletni już Janusz.
Stanisław był już tam, postarzały i przygnębiony. Zamarł, spotykając jej wzrok.
Klara? Ale co ty
Pani Klara Wiśniowiecka ogłosiła asystentka. Nasza zaproszona artystka na ten rok.
Na ustach Klary pojawił się delikatny uśmiech.
Witaj, Stanisławie. Dawno się nie widzieliśmy.
Jąkał się: Ja nie wiedziałem nie sądziłem
Nie odparła spokojnie. Nie sądziłeś.
Szept rozszedł się po sali. Matka Stanisława, teraz na wózku, zastygła, ale jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
Klara położyła teczkę na stole.
Oto moja kolekcja: «Niezłomna». Opowiada historię przetrwania, macierzyństwa i siły po zdradzie.
Cisza.
I dodała spokojnie chcę, aby cały dochód trafił do schronisk dla matek i dzieci w potrzebie.
Nikt nie protestował.
Stanisław pozostał nieruchomy, gdy kobieta, którą odrzucił, stała przed nim, przemieniona.
Starszy zarządca podszedł:
Pani Wiśniowiecka, pańska propozycja jest wzruszająca. Ale pańskie związki z tą rodziną czy to nie będzie problem?
Uśmiech Klary był pewny.
Żadnych związków już nie ma. Pozostało mi tylko jedno nazwisko mojego syna.
Stanisław próbował: Klara o Januszu
Spojrzała mu w oczy:
Z Januszem wszystko w porządku. Pierwszy w klasie, utalentowany muzycznie. I wie, kto przy nim został a kto odszedł.
Stanisław spuścił wzrok.
Miesiąc później wystawa otworzyła się w odrestaurowanym kościele. Główne dzieło monumentalne płótno Wygnanie przedstawiało kobietę w deszczu, trzymającą dziecko przed zamkniętymi drzwiami pałacu. Jej twarz wyrażała siłę i godność.
Krytycy nazwali je arcydziełem bólu, siły i przebaczenia. Bilety wyprzedały się w ciągu dni.
Ostatniego wieczoru Stanisław przyszedł sam.
Jego rodzina była w ruinie, matka w domu opieki, fundacja bliska upadku. Długo stał przed Wygnaniem.
Gdy się odwrócił, Klara stała obok w czarnym aksamicie, z kieliszkiem wina, promieniejąca pewnością.
Nigdy tego nie chciałem szepnął.
Wiem odparła. Ale pozwoliłeś, by się stało.
Zrobił krok. Bałem się. Moi rodzice
Klara uniosła dłoń:
Nie mów nic. Miałeś wybór. A ja stałam w deszczu z twoim dzieckiem. A ty zamknąłeś drzwi.
Jej głos zadrżał. Czy jest sposób to naprawić?
Nie dla mnie odrzekła. Ale może kiedyś Janusz zechce cię poz