Poranek sączył się powoli przez szczeliny opuszczonych rolet, wlewając do pokoju szarą, chłodną poświatę. Jadwiga siedziała już na skraju łóżka, ubrana, z włosami spiętymi ciasno, jakby szykowała się do dalekiej podróży. W pewnym sensie tak właśnie było. To nie była ucieczka. To było pożegnanie z tą wersją siebie, która przez lata milczała, gromadząc w środku zmęczenie, gorycz i brak zwykłego uznania.
Wzięła małą torebkę z przedpokoju tę, którą nosiła tylko na specjalne okazje i wyszła bezszelestnie. Krysia spała. Oczywiście. Po kolejnym dniu w biurze potrzebowała odpoczynku ale jej odpoczynek zawsze budowany był na plecach matki, która nie odpoczywała już od dawna.
Jadwiga nie zostawiła żadnej kartki. Nic dramatycznego. Po prostu wyszła.
Wsiadła do pociągu do Krakowa, gdzie mieszkała jej siostra, Zosia. Nie widziały się od ponad dwóch lat, a ich rozmowa telefoniczna sprzed doby była krótka:
Mogę przyjechać? Muszę wyjechać dla mnie.
Zosia odpowiedziała tylko:
Przyjeżdżaj. Zawsze. Nie pytaj.
Dom Zosi był ciepły i jasny, pachnący świeżo parzoną kawą i pieczonym chlebem. Nikt tam nie krzyczał na nią za zapomniane śmieci. Nikt nie narzekał, iż nic nie robi cały dzień. Pierwsze dwa dni Jadwiga spala. Naprawdę. Spała głęboko, bez przerwy, jakby wszystkie lata wyczerpania ściągały ją teraz w dół, domagając się należnego odpoczynku.
Trzeciego dnia Zosia zabrała ją do centrum miasta. Do księgarni. Tam, gdzie Jadwiga marzyła kiedyś o pracy, gdy była młoda. Kochała książki, ich zapach, porządek na półkach. A przede wszystkim ciszę.
Masz czas. Możesz zacząć od czegokolwiek powiedziała Zosia.
I Jadwiga zaczęła. Od dobrej kawy, od tomiku poezji, od spaceru wąskimi, spokojnymi uliczkami. Zaczęła od drobiazgów, które jednak coś znaczyły: od ciepłego swetra wybranego tylko dla siebie, od dobrego kremu do rąk, od bukietu kwiatów tylko dla niej.
Przez cały ten czas Krysia wysyłała wiadomości. Najpierw chłodne:
Przynajmniej powiedz, czy wrócisz do domu.
Potem mniej pewne:
Przepraszam, jeżeli cię zraniłem Nie zdawałem sobie sprawy.
A w końcu:
Mamo, tęsknię za tobą. Możemy porozmawiać?
Jadwiga czytała każdą wiadomość po kilka razy. Potem zamykała telefon. Chciała odpowiedzieć, ale zrozumiała, iż po raz pierwszy nie musi się spieszyć z wybaczeniem. Ani go udawać. Krysia musiała nauczyć się cierpliwości, którą jej matka nosiła przez dziesiątki lat.
Tydzień później wróciła do Warszawy. Nie dla Krysi. Dla siebie.
W pustym mieszkaniu wszystko było na swoim miejscu. Krysi nie było. Na kuchennym stole leżał karteczek:
Proszę, wybacz mi. Nie umiałam być córką. Czekam, aż będziesz gotowa porozmawiać. Krysia.
Jadwiga nie płakała. Tylko poczuła gorący ucisk w piersi. Nieznane uczucie: może maleńką iskierkę nadziei. Ale teraz wiedziała już na pewno: wybaczenie nie jest obowiązkiem. Szacunku trzeba się nauczyć. Prawdziwa miłość nie wymaga poświęcenia siebie.
W kolejnych miesiącach Krysia zaczęła przychodzić coraz częściej. Najpierw cicha, nieporadna. Przynosiła kwiaty, potem gotowała dla niej. W końcu pytała szczerze:
Mamo, chcesz, żebym dziś coś dla ciebie zrobiła?
To nie była perfekcja. Nie wszystko było naprawione. Ale był to początek.
Jadwiga nauczyła się mówić nie. Pewnego dnia, gdy Krysia rozwieszała pranie za nią, nie pytając, Jadwiga spojrzała na nią długo i uśmiechnęła się.
Dziękuję, Krysia. Po raz pierwszy czuję, iż mnie widzisz.
A Krysia odłożyła wieszak i przytuliła matkę. Mocno, szczerze.
Widzę cię, mamo. I przykro mi, iż zajęło mi to tyle czasu.
W duszy Jadwigi ta bolesna cisza, która towarzyszyła jej tak długo, przemieniła się wreszcie w dobry spokój. Taką, w której nie była już sama.