Dzisiaj cółem coś, co mnie głąboko poruszyło. Moja córka, Weronika, poprosiła mnie, żebym u nich zamieszkała na tydzień i zajęła się wnuczką. Nigdy bym nie pomyśłał, iż zabiorę ze sobą mop i fartuch na długie miesiące.
Kiedy Weronika zadzwoniła i poprosiła, żebym przyjechł, nie wahałem się ani chwili. Przygotowywała się do ważnych egzaminów i potrzebowała pomocy z dwuletnią Zosią. Wszyscy znajomi kręcili palcem przy skroni: „Czemu się zgadzasz, Jacek? Powiesz raz «tak», a potem już się nie wyrwiesz.” Ale nie umiałem odmówić. To moja córka. To moja wnuczka.
Przyjechałem do ich małego dwupokojowego mieszkania na warszawskim Targówku z jedną walizką i szczerym pragnieniem pomocy. gwałtownie jednak zrozumiałem, iż jestem tu nie tylko jako dziadek, ale też jako sprzątacz, kucharz, pralnia i – wisienka na torcie – darmowa niania na pełen etat.
Zięć pracował od rana do nocy, Weronika od świtu do zmierzchu przy laptopie – uczyła się. Cały dom spoczął na moich barkach: gotowanie, mycie podłóg, pranie i zmywarka, która, nawiasem mówiąc, nie działa – naczynia trzeba myć manualnie.
No cóż, pomyślałem. Wytrzymam. To tylko tydzień. Jeden. Tydzień.
Ale ten tydzień rozciągnął się najpierw na dwa, potem na trzy. Aż w końcu minął cały miesiąc. Weronika zdała egzaminy, ale od razu zaczęła rozsyłać CV. Szukała pracy. Nie wyjeżdżałem – jak mogłem? Zosia była jeszcze malutka.
Nie poprosili, żebym został. Ale też nie wypuśli. To działo się samo: widziałem, iż jestem potrzebny – więc zostawałem. Tylko z każdym dniem coraz częściej łapałem na sobie niezadowolone spojrzenia. Najpierw – bo zupa była za słona. Potem – bo koszulę zięcia powiesiłem nie tam, gdzie trzeba. A w końcu po prostu zacząłem „przeszkadzać”.
W ich domu stałem się cieniem. Pomagałem, robiłem wszystko, ale czułem się obcy. Nikt nie powiedział: „Tato, dziękuję.” Nikt nie rzekł wprost: „Tato, może czas wracać do siebie?” Nie. Tylko krzywe uśmieszki i westchnienia. A ja przecież miałem nadzieję, iż gdy zobaczą, ile dla nich robię, powiedzą chociaż słowo wdzięczności. Albo po prostu mnie przytulą. Albo zaparzą herbatę nie z torebki.
Nigdy bym nie pomyślał, iż moja miłość i pomoc zamknie mnie w takiej niewidzialnej klatce.
Mam swoje kawalerko na Mokotowie. Czyste, przytulne, ciche. Tam jest wszystko moje. Tam czekają druty do robótek, stare książki, paraflowane blaty z pelargoniami. A ja jestem tu. Każdego dnia wstaję o szóstej, żeby zrobić śniadanie, potem nakarmić Zosię, ubrać, wywalczyć spacer. W południe – obiad, pranie, mycie podłóg. Wieczorem – kolacja. A w nocy leżę na rozkładanej sofie w pokoju dziecka i myślę: czy zawsze już tak będzie?
Ale jestem ojcem. Jestem dziadkiem. I nie odejdę. Czekam. Czekam, iż w końcu Weronika powie: „Tato, jesteśmy ci tak wdzięczni.” Albo choć: „Tato, odpocznij.” Może zięć się uśmiechnie i rzecze: „Bez ciebie byśmy nie dali rady.”
Na razie – cisza.
Może po prostu jeszcze nie zrozumieli. Może młodzi potrzebują więcej czasu, żeby pojąć, ile kosztuje rodzicielskie poświęcenie. I tak, czasem czuję, iż traktują mnie jak oczywistość. Jak zasób, nie człowieka.
Ale nie tracę nadziei. Wierzę, iż moja miłość, cierpliwość i troska nie idą na marne. Że nie zostaną zapomniane. Nie chcę, by moja dobroć stała się kamieniem, który będą dźwigać z poczuciem winy. Chcę, żeby była podporą, przykładem. Żeby Weronika, gdy w przyszłości sama się zestarzeje, zrozumiała, jak ważne jest nie tylko brać, ale i doceniać.
Niech jeszcze nie są gotowi. Poczekam. Jestem ojcem. I tak jak w sercu każdego rodzica, mam zapas wiary – choćby gdy boli.
