Podróż na 300 kilometrów: jak babcia zmierzyła się z chłodnym przyjęciem synowej
Eugenia Michalak zawsze marzyła o wnukach. Kiedy jej syn, Igor, ożenił się z Ireną, nadzieja na powiększenie rodziny stała się jeszcze silniejsza. Lata jednak mijały, a dzieci wciąż nie było. Lekarze postawili niepomyślną diagnozę: Igor nie mógł mieć dzieci w naturalny sposób. Po długich przemyśleniach i konsultacjach, małżonkowie zdecydowali się na in vitro, i na szczęście procedura zakończyła się sukcesem — na świat przyszła długo wyczekiwana córka Ania.
Szczęście wydawało się nie mieć granic. Igor uwielbiał żonę i córkę, otaczał je troską i uwagą. Jednak po pewnym czasie rodzinny spokój został zakłócony. Igor zainteresował się inną kobietą — młodą, beztroską, wolną od obowiązków rodzinnych. Opuścił rodzinę, zostawiając Irenę z małą córką na rękach.
Irena, nie mogąc znieść zdrady, spakowała rzeczy i przeprowadziła się do swoich rodziców do niewielkiego miasta w okolicach Lublina, oddalonego o 300 kilometrów od Warszawy. Eugenia Michalak ciężko przeżywała rozstanie syna z synową, a zwłaszcza cierpiała z powodu rozłąki z wnuczką. Nie raz próbowała nawiązać kontakt z Ireną, dzwoniła, pisała wiadomości, ale odpowiedzi były chłodne i powściągliwe.
Gdy Ania skończyła dwa lata, Eugenia Michalak zdecydowała się za wszelką cenę złożyć wnuczce życzenia osobiście. Zadzwoniła do Ireny i oznajmiła jej o swoim zamiarze przyjazdu z prezentami. W głosie synowej nie było entuzjazmu, ale nie usłyszała też wyraźnej odmowy. Zebrała najlepsze zabawki, piękne stroje i ulubione smakołyki dla Ani, po czym wyruszyła w długą podróż.
Po przyjeździe do okolic Lublina Eugenia Michalak miała nadzieję na ciepłe przyjęcie, ale rzeczywistość okazała się inna. Irena przywitała ją przy wejściu do budynku i zaproponowała spacer z Anią na zewnątrz. Na dworze panował chłodny jesienny dzień, padał drobny deszcz. Babcia, przemoczona i zziębnięta, stała pod parasolem, trzymając w rękach torby z prezentami, i starała się cieszyć krótkimi chwilami spędzonymi z wnuczką. Irena nie zaprosiła jej do mieszkania, nie zaproponowała herbaty ani możliwości osuszenia się po podróży.
Rozmowa była napięta i krótka. Irena odpowiadała na pytania monosylabami, unikając kontaktu wzrokowego. Kiedy Eugenia Michalak wręczyła prezenty, synowa początkowo odmówiła ich przyjęcia, ale po namowach zgodziła się je przyjąć. Po upływie pół godziny Irena oznajmiła, iż Ania powinna zjeść obiad i udać się na drzemkę, pożegnała się i odeszła, zostawiając babcię samą na deszczu.
Wróciwszy do Warszawy, Eugenia Michalak nie mogła powstrzymać łez. Czuła się odrzucona i niepotrzebna. Wiedziała, iż jej syn postąpił podle, zdradzając rodzinę, ale nie mogła zrozumieć, dlaczego Irena przenosi swoje uczucia na nią. Przecież zawsze starała się wspierać synową, pomagać z dzieckiem, być obecną w trudnych momentach. Teraz jednak odebrano jej możliwość widzenia, jak Ania dorasta i się rozwija, pozbawiono euforii bycia babcią.
W domu Eugenia Michalak długo nie mogła dojść do siebie. Próbowała usprawiedliwić zachowanie Ireny, rozumiejąc, iż przeżyła zdradę i ból. ale serce nie znajdowało spokoju. Miała nadzieję, iż z czasem synowa złagodnieje i pozwoli jej uczestniczyć w życiu wnuczki. Na razie pozostawało jedynie czekać i wierzyć, iż miłość babci do Ani zdoła pokonać ściany niezrozumienia i urazy.
