Podczas przyjęcia urodzinowego mojego męża, mój syn wskazał na gościa i krzyknął: „To ona! Ma na sobie tę spódnicę!”
Kilka dni przed moimi urodzinami przeszukiwałam szafę na piętrze. Łukasz błagał mnie o koc piknikowy na szkolną wycieczkę, a oczywiście nie mogłam mu odmówić.
„Mamo, proszę” – nalegał. „Obiecałem kolegom, iż przyniosę koc i napoje. I iż upieczesz te czekoladowe babeczki z karmelem.”
Więc, jak to mama, zaczęłam grzebać. Stare walizki, poplątane kable, połamane wiatraki z dawnych lat. A potem, wepchnięte w róg, zobaczyłam to.
Czarny pudełko. Gładkie, kwadratowe. Schowane jak sekret.
Nie podglądałam, naprawdę. Ale byłam ciekawa. Wyciągnęłam je, usiadłam po turecku na dywanie i powoli uniosłam wieko.
Oddech mi się zatrzymał.
W środku leżała jedwabna spódnica – głęboka śliwka, miękka jak szept, z delikatnym haftem ręcznym przy rąbku. Elegancka. Piękna.
I znajoma.
Pokazałam ją Krzysztofowi – mojemu mężowi – kilka miesięcy wcześniej, gdy spacerowaliśmy po mieście. Minęliśmy butik, a ja wskazałam ją w witrynie. „Zbyt ekstrawagancka” – powiedziałam, ale w głębi serca liczyłam, iż zapamięta.
„Zasługujesz czasem na coś luksusowego” – roześmiał się.
Więc gdy zobaczyłam ją, idealnie złożoną w bibułce, schowaną w tym pudełku, po prostu wiedziałam. To musiał być mój prezent urodzinowy. Cicha euforia rozkwitła we mnie.
Może jeszcze wszystko było w porządku.
Nie chciałam psuć niespodzianki, więc zamknęłam pudełko, odłożyłam je na miejsce i dałam Łukaszowi stary koc. choćby kupiłam bluzkę pasującą do spódnicy i schowałam ją do szuflady, czekając na wielkie odsłonięcie.
Nadszedł dzień urodzin. Rodzina się zebrała. Krzysiu wręczył mi zapakowany prezent z chłopięcym uśmiechem.
Książki.
Piękny stos powieści, starannie wybranych – ale ani słowa o spódnicy. Czekałam. Może zostawił ją na specjalną kolację lub cichą chwilę tylko dla nas.
Ta chwila nigdy nie nadeszła.
Kilka dni później wróciłam do szafy, by rzucić okiem. Ale pudełko… zniknęło.
Mimo to milczałam. Nie chciałam być żoną, która wątpi. Która wyciąga pochopne wnioski.
Nadzieja trzyma nas przy życiu, choćby gdy wiemy, iż to daremne.
Minęły trzy miesiące. Żadnego śladu spódnicy. Żadnego słowa. Tylko cisza.
Aż pewnego popołudnia, gdy przygotowywałam cytrynowe ciastka na zamówienie ślubne, Łukasz wszedł do kuchni. Jego oczy błądziły nerwowo, ramiona były spięte.
„Mamo?” – powiedział cicho. „Muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o tę spódnicę.”
Odłożyłam szpachelkę do lukru.
„Wiem, iż tata ją kupił” – zaczął. „Gdy poszliśmy do galerii po buty piłkarskie, kazał mi czekać na zewnątrz. Powiedział, iż musi coś wziąć.”
Poczułam, jak żołądek mi się zaciska.
„Był taki dzień” – ciągnął Łukasz – „opuściłem parę lekcji. Wróciłem wcześniej, żeby zabrać deskorolkę… ale usłyszałem głosy na górze. Myślałem, iż to wy z tatą.”
Zawahał się, przełykając z trudem.
„Ale ty nigdy nie jesteś wtedy w domu. Spanikowałem. Schowałem się pod waszym łóżkiem.”
Serce pękało mi za niego.
„Śmiała się, mamo. To nie byłaś ty. Widziałem jej nogi. Miała na sobie tę spódnicę.”
Stałam jak sparaliżowana, pokój wirował w zwolnionym tempie.
Potem wyciągnęłam ręce i przyciągnęłam go do siebie.
Żadne dziecko nie powinno nosić takiego sekretu.
Kilka dni później zorganizowaliśmy urodziny Krzysztofa. Gotowałam, sprzątałam, podawałam, dekorowałam i uśmiechałam się.
Miałam na sobie granatową sukienkę i czerwoną szminkę. Włożyłam buty na obcasie, których zawsze po godzinie żałuję. I odgrywałam rolę – uprzejmej żony, ciepłej gospodyni, opoki.
W środku rozpadałam się na kawałki.
Przyjęcie buzłoNazajutrz spakowałam walizki, zabrałam Łukasza i bez słowa zamknęłam za sobą drzwi naszego wspólnego życia na zawsze.
