**Dziennik osobisty**
Dziś, gdy pracowałam na zmianie, moi rodzice przenieśli rzeczy moich dzieci do piwnicy, mówiąc: Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje.
Nazywam się Agnieszka. Po rozwodzie wprowadziłam się z dziesięcioletnimi bliźniakami, Jakubem i Zosią, do domu moich rodziców. Wydawało się to błogosławieństwem. Pracowałam na dwunastogodzinnych zmianach jako pielęgniarka pediatryczna, a oni oferowali pomoc. Ale gdy mój brat, Krzysztof, i jego żona, Kinga, urodzili dziecko, moje dzieci stały się niewidzialne. Nigdy nie sądziłam, iż własni rodzice zdradzą nas tak doszczętnie.
Gdy dorastałam, to ja byłam tą odpowiedzialną, podczas gdy młodszy Krzysztof był złotym dzieckiem. Ten schemat był tak zakorzeniony, iż prawie go nie zauważałam. Jakub i Zosia byli wspaniałymi dziećmi: Jakub, mój wrażliwy artysta, i Zosia, mała pewna siebie sportsmenka. Nasza umowa z rodzicami początkowo działała. Dorzucałam się do zakupów, gotowałam, brałam nadgodziny, oszczędzając każdy grosz na własne mieszkanie. Cel? Wyprowadzić się przed świętami.
Wtedy Krzysztof i Kinga urodzili Maćka, i wszystko się zmieniło. Faworyzowanie rodziców, które dotąd było cichym szumem w tle, stało się ogłuszającym rykiem. Przerobili jadalnię na pokój dziecięcy dla Maćka, choć jego rodzice mieli dom z czterema sypialniami na drugim końcu miasta. Kupowali mu drogie prezenty, podczas gdy moje dzieci dostawały symboliczne gesty. Twój brat potrzebuje teraz więcej wsparcia, mówiła mama. Dopiero zaczyna rodzicielstwo. Fakt, iż ja przez dwa lata byłam samotną matką, został wygodnie pominięty.
Jakubowi i Zosi kazano ściszać głos, bo Maciuś śpi. Ich zabawki nazywano bałaganem. Telewizja non-stop leciała na kanale, który lubiła Kinga. Chodziłam po linie, próbując chronić dzieci przed jasnym przekazem: jesteście mniej ważni. Potrzebowałam pomocy rodziców z opieką. Czułam się uwięziona.
Sytuacja pogorszyła się, gdy Krzysztof i Kinga ogłosili duży remont w swoim domu. Będziemy potrzebować gdzieś mieszkać, powiedziała Kinga, kołysząc Maćka. Tylko sześć do ośmiu tygodni.
Zanim zdążyłam zareagować, tata już się zgodził. Oczywiście, zostaniecie u nas! Mamy dużo miejsca.
Właściwie, odchrząknęłam, już jest trochę ciasno.
Mama spojrzała na mnie surowo. Rodzina pomaga rodzinie, Agnieszko. To tylko tymczasowe.
Tak podjęto decyzję. Nikt mnie nie spytał. Nikt nie pomyślał o moich dzieciach. Wyprowadzili się następnego weekendu. Podwójne standardy były tak jawne, iż aż szokujące. Krzysztof zachowywał się jak gospodarz, zapraszając znajomych bez pytania. Kinga przemeblowała kuchnię, narzekając na zdrowe przekąski, które kupiłam bliźniakom. Pewnego wieczoru znalazłam Zosię na werandzie, zalaną łzami. Babcia powiedziała, iż za głośno skakałam na skakance, szlochała. A Maciuś choćby nie spał.
Innym razem lodówka rodziców, kiedyś pełna prac plastycznych Jakuba i Zosi, była pusta. Zastąpił ją harmonogram żłobka Maćka i jego zdjęcia. Gdy spytałam, Kinga stwierdziła, iż musi mieć informacje pod ręką. Moje dzieci zamknęły się w swoim małym pokoju, jedynym miejscu, które jeszcze do nich należało.
Ostatecznym ciosem był koniec października. Remont, planowany na osiem tygodni, przeciągał się w nieskończoność. Miałam długą zmianę w szpitalu, ledwo sprawdzałam telefon. Gdy w końcu to zrobiłam, zobaczyłam rozpaczliwe wiadomości od dzieci.
Od Jakuba: Mamo, coś się dzieje. Dziadek i wujek Krzysztof wynoszą nasze rzeczy.
Od Zosi: Babcia każe nam się wyprowadzić do piwnicy. To niesprawiedliwe.
Od Jakuba: Mamo, proszę, wracaj. Zabrali wszystko na dół.
Serce waliło mi jak młot, gdy dzwoniłam do domu. Nikt nie odbierał. Wytłumaczyłam sytuację przełożonej i pognałam. Te dwadzieścia minut jazdy było najdłuższe w moim życiu. Czy naprawdę przenieśli moje dzieci do wilgotnej, nieogrzewanej piwnicy?
Scena, którą zastałam, potwierdziła najgorsze obawy. Jakub i Zosia siedzieli na kanapie w salonie, z zaczerwienionymi oczami. Mama i Kinga piły herbatę w kuchni, jakby nic się nie stało.
Co się dzieje? spytałam, podbiegając do dzieci.
Zabrali nasze rzeczy do piwnicy bez pytania wybuchnęła Zosia, obejmując mnie.
Dziadek powiedział, iż rodzina wujka Krzysztofa jest teraz ważniejsza dodał Jakub cichutko.
Przytuliłam ich mocno, z zimną wściekłością w piersi. Weszłam do kuchni. Dlaczego rzeczy moich dzieci są w piwnicy? zapytałam spokojnie, choć głos drżał.
Kinga sączyła herbatę. Potrzebowaliśmy zmian. Krzysztof i ja potrzebujemy pokoju dla Maćka i mojego biura.
Więc postanowiliście przenieść moje dzieci do nieogrzewanej piwnicy, nie mówiąc mi?
Mama w końcu spojrzała mi w oczy. To logiczne rozwiązanie. Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje.
Ta zwyczajna okru
