Głód ściskał nas jak żelazne kleszcze, ale on każdej nocy, przy bladej poświacie księżyca, chował tajemniczy worek mąki, który ratował nasze życia.
Nazywam się Wanda Kowalska, a mój ojciec, pan Jan, był mężczyzną małomównym, ale o sile duszy, która mogłaby góry przenosić. Urodziłam się w ciężkich latach 40., kiedy powojenna bieda dusiła każdy dom jak zaciskająca się pętla. Nędza wisiała w powietrzu, a głód zaglądał nam przez okna. Było nas, dzieci, aż tyle, iż mama, zmęczona jak koń po całym dniu w polu, musiała kombinować, jak z niczego zrobić coś na stole. Tata, zwykły robotnik, harował od świtu do nocy, ale często płaca była marna, a czasem pracy w ogóle nie było.
Pamiętam te noce pełne ciszy, kiedy burczenie w brzuchu zagłuszało choćby świerszcze za oknem. Mama patrzyła gdzieś w dal, udając, iż nie widzi pustki. A tata? Tata zawsze wstawał o północy. Myśleliśmy, iż idzie do wychodka albo napić się wody. Nigdy nie pytaliśmy — byliśmy za mali, by rozumieć powagę sytuacji, albo by domyślić się jego sekretu.
Dopiero lata później, gdy życie w końcu odrobinę się ułożyło, a na stole pojawiło się więcej chleba, mama zdradziła nam prawdę. W najgorszych latach głodu, kiedy bułka była luksusem nie do zdobycia, tata wyruszał po kryjomu na swoją nocną misję. Po całym dniu ciężkiej pracy szedł kilometry do opuszczonego młyna, gdzie — pod osłoną ciemności i księżyca — zdobywał, Bóg jeden wie jak, mały worek mąki. Chował go w tajnej skrytce w ogrodzie, a mama, dzięki tej „dodatkowej” mące, mogła upiec chleb albo ugotować kluski, które dawały nam siłę na kolejny dzień.
On nigdy się nie chwalił. Ani słowem nie wspomniał o niebezpieczeństwie, o skrajnym wyczerpaniu. Jego dłonie, spękane i twarde jak drewno, były jedynymi świadkami tej cichej ofiary. Nie prawił nam kazań o nadziei — on ją po prostu piekł codziennie w tym ukradkowym chlebie. To nie była mąka skradziona, to była mąka z jego własnej rozpaczy, zamieniona w miłość.
Mój ojciec uratował nas przed głodem nie wielkimi gestami, ale czystym aktem miłości, powtarzanym noc w noc, w absolutnej ciszy. Dziś, ilekroć widzę pole pszenicy, przypominam sobie jego dłonie, które siały nie tylko ziarno, ale też nadzieję w sercach swoich dzieci.
„Największa miłość nie zawsze krzyczy — czasem wyrabia się ją w ciszy i podaje z każdym świtem.”
