GŁÓD PRZYTULAŁ NAS CORAZ MOCOBNIEJ, ALE ON, KAŻDEJ NOCY, POD OSŁONĄ KSIĘŻYCA, UKRYWAŁ WORKI MĄKI, KTÓRE URATOWAŁY NASZE ŻYCIE.
Nazywam się Weronika Nowak, a mój ojciec, Pan Stanisław, był człowiekiem małomównym, ale o sile, która mogłaby góry przenosić. Przyszłam na świat w trudnych latach 40., kiedy powojenna bieda ściskała gardło każdej rodzinie jak niewidzialna pętla. Nędza była namacalna, a głód — upiornym gościem stukającym do naszych drzwi. Było nas, rodzeństwa, sporo, a matka, zmęczona do granic możliwości, jak cyrkowy akrobata, wyczarowywała cuda z tego, co udało się zdobyć, by na stole znalazło się cokolwiek. Ojciec, zwykły robotnik rolny, harował od świtu do nocy, ale często zapłata była mizerna albo pracy po prostu brakło.
Pamiętam te noce, gdy ciszę przerywało tylko burczenie pustych brzuchów, a sen uciekał gdzieś daleko. Matka patrzyła przed siebie wzrokiem pełnym rezygnacji, udając, iż nic się nie dzieje. Ojciec za to zawsze wstawał o północy. Myśleliśmy, iż idzie do ubikacji albo napić się wody. Nigdy nie pytaliśmy — byliśmy za mali, by pojąć powagę sytuacji, albo by domyślić się jego tajemnicy.
Lata później, gdy życie w końcu odrobinę się ułożyło i na stole pojawiało się więcej jedzenia, matka wyjawiła nam prawdę. W najgorszych czasach głodu, gdy chleb był luksusem nie do zdobycia, ojciec wyruszał każdej nocy na tajną misję. Po całym dniu ciężkiej pracy szedł kilometry do opuszczonego młyna, gdzie — pod osłoną nocy i księżyca — zdobywał (Bóg jeden wie jak!) niewielki worek mąki. Chował go w sekretnej kryjówce w ogrodzie i dzięki tej „dodatkowej” mące matka mogła upiec chleb lub ugotować kluski, które dawały nam siłę, by przetrwać kolejny dzień.
Nigdy nam o tym nie powiedział. Ani słowa skargi, ani o niebezpieczeństwie, które podejmował, ani o skrajnym wyczerpaniu. Jego spękane, ale mocne dłonie były jedynymi świadkami tego cichego poświęcenia. Nie wygłaszał nam kazań o nadziei — po prostu codziennie piekł ją w tej tajemnej mące. To nie była kradziona mąka, to była mąka z jego własnej desperacji, przemieniona w miłość.
Mój ojciec ocalił nas od głodu nie wielkimi gestami, ale czystym aktem miłości, powtarzanym noc w noc w absolutnej ciszy. Dziś, ilekroć widzę łany pszenicy, przypominam sobie dłonie ojca, które siały nie tylko ziarno, ale i nadzieję w sercach swoich dzieci.
„Największa miłość nie zawsze woła głośno — czasem wyrasta w ciszy i podawana jest z każdym świtem.”
