Po śmierci męża odwróciłam się od jego syna – 10 lat później odkryłam wzruszającą prawdę.

Wciąż pamiętam ten poranek, gdy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu migał numer szpitala. Serce zamarło mi w piersi, zanim jeszcze odebrałam.

„Pani Nowak?” – rozległ się głos. „Przykro mi. Pani mąż, Tomasz… nie przeżył”.

Kolana ugięły się pode mną. Dzień wcześniej pocałował mnie w czoło i obiecał, iż wróci na kolację. Czekałam godzinami, tłumacząc sobie, iż utknął w korkach albo miał nagłą sprawę z klientem. Nigdy nie spodziewałam się śmierci.

Lecz to, co zdarzyło się po jego odejściu, było innym rodzajem żalu. Gorzkim, pełnym zawirowań.

Tomasz miał syna – Darka – z poprzedniego związku. Miał 17 lat, gdy się pobraliśmy. Choć starałam się być uprzejma, nigdy nie zbliżyliśmy się do siebie. Darek odwiedzał nas czasami, ale zawsze miałam wrażenie, iż patrzy na mnie z góry. Byłam młodsza od Tomasza, a w jego powściągliwym uśmiechu czułam osąd.

Mimo to Tomasz go kochał. To wystarczyło, bym znosiła jego obecność.

Po śmierci Tomasza Darek stanął w moich drzwiach z plecakiem.

„Mama mnie wyrzuciła” – powiedział. „Mogę zostać u ciebie?”.

Mrugnęłam. Miałam 38 lat, byłam świeżo owdowiała, z rozbitą duszą i niestabilną sytuacją finansową. Polisa Tomasza jeszcze nie została wypłacona, a ja nie miałam stałych dochodów. Dom wydawał się cichy, zimny i pusty bez niego. Nie byłam w stanie przygarnąć ponurego 27-latka, który ledwo się do mnie odzywał podczas wizyt.

„Przykro mi, Darku” – odparłam, starając się, by głos mi nie zadrżał. „Nie poradzę sobie teraz z gośćmi”.

Nie protestował. Tylko skinął głową, z pustym spojrzeniem. Potem odwrócił się i odszedł.

Nigdy go już nie zobaczyłam.

Minione dziesięć lat zlewało mi się w jedno. Sprzedałam dom, przeprowadziłam się do mniejszego mieszkania, zaczęłam pracę w bibliotece. Ułożyłam sobie ciche, skromne życie. Kilka razy się z kimś umówiłam, ale nikt nie mógł zastąpić Tomasza.

Czasem zastanawiałam się, co u Darka. Skończył szkołę? Znalazł pracę? Ale gwałtownie odpędzałam te myśli. Był dorosły. Nie był moim problemem.

Aż pewnego dnia, dziesięć lat później, wszystko się zmieniło.

Zaczęło się od listu.

Biała, czysta koperta bez adresu zwrotnego. W środku jedna kartka.

„Pewnie mnie nie pamięta pani. Nazywam się Marta. Byłam pracownikiem socjalnym, który pomagał Darkowi Nowakowi po śmierci ojca. Często o pani mówił”.

„Chciałam, żeby pani wiedziała. Darek zmarł w zeszłym tygodniu. Odszedł we śnie. Niewydolność serca. Miał tylko 37 lat”.

„Miał trudne życie, ale zawsze mówił, iż nie ma do pani żalu. Rozumiał, iż pani też cierpiała. Uznałam, iż powinna pani to wiedzieć”.

Patrzyłam na list godzinami. Dłonie mi drżały. Serce waliło jak młot.

Darek nie żył?

Był taki młody. Pełen życia, choćby w swojej posępnej ciszy.

A potem… przyszła wina.

Przytłaczająca, dławiąca wina.

Nie mogłam spać. Nazajutrz zaczęłam dzwonić pod wszystkie możliwe numery. Odnalazłam Martę i błagałam, by powiedziała mi więcej.

Była życzliwa. Spokojna. Zgodziła się spotkać w kawiarni.

„Mieszkał w schroniskach” – powiedziała. „Potem pracował jako woźny. Cichy facet. Nigdy nie sprawiał kłopotów. W portfelu trzymał zdjęcie pani męża”.

„Tomasza?” – zapytałam zdumiona.

Skinęła głową. „Mówił, iż to jedyna osoba, która w niego wierzyła. Nigdy nie przestał za nim tęsknić”.

Przełknęłam łzy.

„A… mnie? Wspominał coś o mnie?”.

Marta zawahała się. „Mówił, iż żałował, jak to się potoczyło. Ale nie miał pretensji. Uważał, iż żałoba potrafi ludziom zamącić w głowie”.

Tej nocy płakałam jak nie płakałam od lat.

Tydzień później Marta zadzwoniła ponownie.

„Darek zostawił po sobie mały boks w przechowalni. Nie miał wiele, ale… ma pani coś zobaczyć”.

Pojechałam dwie godziny, by tam dotrzeć.

Boks był wielkości szafy. W środku stały dwa kartony, kilka książek i plecak. Ten sam, który miał ze sobą tamtego dnia.

W plecaku był zeszyt.

Usiadłam na zimnej podłodze i otworzyłam go.

*18 sierpnia*
*Nie zgodziła się, żebym został. Rozumiem. Właśnie straciła tatę. Pewnie byłem dla niej żywym przypomnieniem.*

*3 września*
*Dostałem pracę – sprzątam biura nocą. Nic wielkiego, ale stabilne. Oszczędzam na małe mieszkanie.*

*25 grudnia*
*Pierwsze święta bez taty. Zostawiłem kwiat pod dawnym domem. Mam nadzieję, iż u niej wszystko w porządku.*

*22 marca*
*Zdałem maturę dla dorosłych. Myślałem, żeby jej wysłać. Nie chciałem się narzucać.*

*9 lipca*
*Awansowałem na brygadzistę. Czasem wyobrażam sobie, iż tata byłby ze mnie dumny. Ta myśl daje mi siłę.*

*4 października*
*Ona pewnie już odeszła do przodu. Zasługuje na spokój. Ale żałuję, iż nie mogłem się pożegnać.*

Gdy dotarłam do ostatniej strony, moje łzy przesiąkły papier.

Jak mogłam być tak ślepa?

Myślałam, iż chronię siebie… ale odrzucając go, odtrąciłam kogoś, kogo mój mąż kochał. Kogoś, kto pragnął tylko bliskości.

Zorganizowałam małą ceremonię dla Darka.

Proste nabożeństwo w lokalnym kościele. Zaprosiłam Martę, kilku jego współpracowników i ludzi ze schroniska, w którym kiedyś mieszkał. Powiedziałam kilka słów, przeczytałam fragmenty jego dziennika. Ludzie płakali.

Dotknął więcej serc, niż sądziłam.

Później, stojąc w kuchni z zeszytem w dłoniach, szepnęłam:

„Przepraszam cię, Darku. Nie wiedziałam. Powinnam była spróbować”.

Ta chwila nie przywróciła go do życia. Ale dała początek czemuś nowemu.

Uleczeniu.

Kilka tygodni później zaczęłam pracę jako wolontariuszka w schronisku dla młodzieży. Słuchałam ich historii. Starałam się, by nikt nie czuł się niechciany.

To było najmniejsze, co mogłam zrobić.

Czasem śnią mi się Tomasz i DarekW tych snach Tomasz bierze mnie za rękę, a Darek uśmiecha się szeroko, jakby przebaczenie wisiało w powietrzu między nami, lekkie i ciche jak poranna mgła nad Wisłą.