Z pierwszym mężem nie układało mi się, rozwiedliśmy się, zostałam sama z córką. Czasem chodziłam na randki.
Wiedziałam, iż jako matka z dzieckiem nie będę nikomu potrzebna, dlatego nie planowałam wychodzić ponownie za mąż. Osobiście nie wierzę, iż cudzy mężczyzna może pokochać nie swoje dziecko tak, jak własne. Ale tak myślałam do momentu, kiedy poznałam Nikołaja. Zdobył mnie swoją uwagą, był taki uprzejmy i miły w rozmowie, iż mu uwierzyłam. Mojej Maśce jest 5 lat, od razu przypadła mu do gustu. Podobało mi się, iż Nikołaj bawił się z nią, słuchał jej opowieści i zawsze nosił ją na swoich ramionach. Córka z niecierpliwością czekała na jego wizyty, a ja nieświadomie zakochałam się w nim. W weekendy zawsze chodziliśmy wszyscy gdzieś razem, najczęściej do miejsc, gdzie Maśka mogła jeździć na atrakcjach.
Kiedy Kola zaproponował mi ślub, oczywiście zgodziłam się. Nie urządziliśmy wielkiego wesela, postanowiliśmy świętować w gronie najbliższych rodziny i przyjaciół. Byłam szczęśliwa.
– Moja legalna żono – powiedział mi Kola następnego dnia, kiedy wszedł na kuchnię. – Mój legalny mąż jest głodny, będziesz mnie karmić?
– Tak, oczywiście! Prawie wszystko mam gotowe, niedługo wezwę was do stołu. Możesz wezwać Maśkę, póki umyjesz ręce i przyjdziecie.
Córka wbiegła do kuchni wesoła, trzymając w rękach kartkę.
– Mamo, co tu narysowałam!
– Moja mądra dziewczynko! Bardzo utalentowana.
Takie wieczory bardzo mnie cieszyły. Wreszcie miałam prawdziwą rodzinę, ukochanego męża, córkę. W domu było ciepło i przytulnie, na stole zawsze było coś do nakarmienia rodziny. Czego mi więcej potrzeba? Potem, nieświadomie dla siebie, postawa Koli wobec Maśki stała się chłodna. Coraz mniej czasu spędzał z nią, gdy córka podchodziła do niego i prosiła o zabawę, mąż mówił, iż jest zajęty.
Wspólne spacery stopniowo przestawały istnieć. Najpierw myślałam, iż mąż jest zmęczony pracą, albo codzienne sprawy go męczą i zmęczyły, ale z każdym dniem jego stosunek do mojej córki stawał się coraz chłodniejszy. W stosunku do mnie nie zmienił się, przez cały czas witając z pracy, dawał kwiaty i prezenty, mówił komplementy. Pewnego wieczoru postanowiłam porozmawiać z nim.
– Kochany, tak długo nie byliśmy razem nigdzie. Może w ten weekend pójdziemy do parku?
– Idź z Maśką, dokąd chcesz.
– A ty dlaczego nie chcesz? Przecież masz wejściówkę.
– Czy nie powiedziałem wyraźnie? Chodź z twoją Maśką, dokąd chcesz.
– Z moją? A dla ciebie ona nie jest rodziną? Kochamy cię, a córka również.
– Ona jest twoim dzieckiem. Potrzebuję swojego.
Nie mogłam uwierzyć, iż mąż mówi mi coś takiego! Od tych słów chciało mi się po prostu płakać.
– Kola, nie będę mogła żyć na dwóch obozach – oddzielnie kochać ciebie i córkę. Jesteście mi obojgu drodzy, ale nie będę się rozdzierać! Czy proponujesz mi urodzić cię, a odwrócić się od Maśki?
Od tamtego dnia przestałam nosić różowe okulary. Marzenia o szczęśliwym życiu odeszły, nie byłem w stanie dokonać wyboru na korzyść męża. Spieraliśmy się i kłóciliśmy się jeszcze wiele razy na ten temat, a potem złożyłam wniosek o rozwód. I nie żałuję. Nie mam nic przeciwko urodzeniu dziecka, ale nie kosztem już istniejącego dziecka.
