Po pogrzebie męża mój syn powiedział: Wysiadaj, ale nie miał pojęcia, co już zrobiłam. Pewnie nie przeżyłbyś takiego wyroku, chyba iż straciłeś już tak wiele, iż nie ma ci już co zabrać. Zanim się rozsiądziesz, weź głęboki oddech i pomyśl, czy naprawdę chcesz tego słuchać. A jeżeli tak, to powiedz mi, skąd do mnie mówisz i która godzina.
Zobaczmy, ile serc jeszcze bije tej nocy. Zgaś światło, może włącz wiatrak, żeby zagłuszyć ciszę, i zacznijmy. Śmieję się.
Oczywiście, śmieję się. Myślę, iż żartuje. Kto to robi? Kto zabiera matkę, która sześć dni temu pochowała męża, na skraj miasta i każe jej wysiąść? Mam na sobie stare kapcie.
Kapcie mojego męża, Lecha. Chodzę w nich po domu od pogrzebu. Są za duże.
Zawsze były za duże. Ale nie mogłam jeszcze założyć prawdziwych butów. Jeszcze nie.
Mówisz poważnie? pytam. Mój głos jest lekki, jakbyśmy tylko próbowali. Jakby to wciąż była gra.
Wtedy na mnie patrzy. I wtedy wiem. Nie mrugnie, nie drży.
Podaje mi moją torebkę, jakbym zamówiła jedzenie na wynos. Dom i pensjonat są teraz moje mówi. Kamila już zmienia zamki.
Kamila, jego żona, z plastikowym uśmiechem i tym miękkim, protekcjonalnym tonem, który brzmi jak błogosławieństwo i ostrzeżenie w jednym. Mrugam mocno, jakby droga miała się zmienić, jakby on miał się roześmiać i powiedzieć, iż to pomyłka, żart. Ale tego nie robi.
Moje drzwi są już otwarte. Moje kapcie dotykają żwiru. Zanim zdążę złapać oddech, samochód się cofa.
To szaleństwo mówię. Mój głos choćby nie drży. Jest zbyt spokojny, żeby się trząść.
Nie możesz po prostu Jestem twoją matką, Jarku. Nie odpowiada. Tylko rzuca przez ramię: Zrozumiesz. Zawsze rozumiesz. I odjeżdża. Bez bagaży.
Bez telefonu. Bez planu. Tylko torebka, płaszcz i dźwięk opon na mokrej drodze, oddalający się ode mnie jak dym.
Nie płaczę. Nie w tej chwili. Po prostu stoję.
Plecy wyprostowane. Kręgosłup sztywny. Wiatr smakuje solą i rdzą.
Mgła otacza mnie, miękka, ale ciężka, jakby próbowała zapamiętać mój kształt. Patrzę, jak światła jego samochodu znikają. A z nimi 40 lat życia, które pomogłam zbudować.
Ale oto, czego mój syn nigdy nie zrozumiał. Nie zostawił mnie samej. Uwolnił mnie.
Myślał, iż mnie wyrzuca. A tak naprawdę otworzył drzwi, o których istnieniu nie wiedziałam. Bo nie ma pojęcia, co zrobiłam, zanim jego ojciec umarł.
Pochowaliśmy Lecha zaledwie sześć dni wcześniej. Prawie nic nie pamiętam z pogrzebu, tylko jak trawa wciągała moje obcasy i jak Jarek nie chciał na mnie patrzeć. Kamila trzymała się jego ramienia jak bluszcz, dusząc płot.
Pamiętam, jak nachyliła się do księdza, szeptając na tyle głośno, żebym usłyszała: Ona nie myśli jasno. To żałoba. Nie podejmuje racjonalnych decyzji. Wtedy myślałam, iż próbuje być delikatna. Że jej intencje były dobre.
Ale teraz, stojąc w tej mgle, rozumiem, czym naprawdę była ta chwila. To był pierwszy ruch w przewrocie. Lech powierzył Jarkowi dokumenty hospicjum.
Nie chciałam obciążać syna powtarzałam sobie. Miał już wystarczająco na głowie.
Chciałam tylko, żeby Lech odszedł z godnością. Ale gdzieś między formularzami a telefonami do ubezpieczalni wślizgnęło się coś jeszcze. Coś z moim nazwiskiem.
Coś sfałszowanego. Nie znałam jeszcze pełnej skali, ale wiedziałam wystarczająco, by poczuć, jak choroba rozkwita w mojej piersi jak ogień pod lodem.
To nie była tylko zdrada. To była kradzież. Wszystkiego.
Mojego męża. Mego domu. Mojego głosu.
Pensjonatu, który Lech i ja zbudowaliśmy od zera, z rękami pobrudzonymi farbą i meblami z drugiej ręki. Miejsce, które zaczęło się od dwóch pokoi, przenośnej kuchenki i garści nadziei. Jarek zawsze był sprytny.
Zbyt sprytny. Już jako dziecko znajdował luki. Ale ta przebiegłość zyskała kły, gdy związał się z Kamilą.
Ta kobieta potrafiła zamienić uprzejmość w broń. Zaczęłam iść. Nie wiedziałam dokąd, tylko iż nie mogę stać w miejscu.
Nie w tej mgle. Nie w tych kapciach. Kolana bolały.
Usta były suche. Ale szłam. Mijałam ociekające wodą drzewa.
Mijałam porośnięte mchem płoty. Mijałam duchy wszystkiego, co oddałam, żeby mój syn wyrósł na silnego człowieka. Około czwartego kilometra coś we mnie się uspokoiło.
Ciche, ale stanowcze. Oni myślą, iż wygrali. Że jestem słaba.
Że można mnie wyrzucić. Ale zapomnieli o jednym. Wciąż mam księgę rachunkową Lecha.
Wciąż mam sejf. I co najważniejsze wciąż mam swoje nazwisko na akcie własności. Jeszcze nie umarłam.
Mgła lepiła się do mnie jak pot. Nogi płonęły. Oddech był płytki.
Ale nie przestałam. Nie dlatego, iż nie byłam zmęczona. Byłam.
Boże, byłam. Ale gdybym się zatrzymała, zaczęłabym myśleć. A gdybym zaczęła myśleć, rozpadłabym się.
Minęłam linię energetyczną. Kruk obserwował mnie z góry, jakby wiedział. Jakby rozumiał.
Przypomniałam sobie małe karteczki, które wkładałam Jarkowi do lunchboxa. Jesteś odważny. Jesteś dobry. Kocham cię. Kroiłam mu kanapki w kształcie dinozaurów. Czytałam mu cztery książki każdej nocy.
Nauczyłam się choćby pleść warkocze w jego włosach, bo chciał fryzury wojownika. A teraz byłam śmieciem na poboczu. Ten chłopiec, który biegł w moje ramiona po koszmarze, zniknął.
Zastąpił go mężczyzna, który mógł mnie wyrzucić jak wczorajsze śmieci. Nie pamiętam, ile kilometrów przeszłam.
Sześć, może więcej. Ale gdy zobaczyłam wyblakły szyld Sklepu Dory, nogi prawie się poddały. Dora prowadziła ten mały sklep od czasów, gdy byłam nastolatką.
Kiedyś sprzedawała twarde cukierki i gazety. Teraz miała latte z lawendą i psie przysmaki w kształcie k
