**Dziennik osobisty**
Po pogrzebie męża mój syn powiedział: Wysiadaj. Nie miał pojęcia, co już zrobiłam. Pewnie nie przeżyłabyś takiego wyroku, chyba iż straciłaś już tak wiele, iż nie ma co ci zabrać. Zanim się rozsiądziesz, daj lajka i subskrybuj, ale tylko jeżeli naprawdę lubisz to, co tu robię. Powiedz mi, skąd mnie słuchasz i która godzina.
Zobaczmy, ile serc jeszcze bije tej nocy. Zgaś światło, może włącz wiatrak, żeby zagłuszyć ciszę, i zaczynajmy. Śmieję się.
Oczywiście, iż się śmieję. Myślę, iż żartuje. Kto tak robi? Kto zabiera matkę, która sześć dni temu pochowała męża, na skraj miasta i każe jej wysiąść? Mam na sobie stare kapcie.
Kapcie mojego męża, Leona. Chodzę w nich po domu od pogrzebu. Są za duże.
Zawsze były za duże. Ale nie potrafiłam włożyć prawdziwych butów. Jeszcze nie.
Mówisz poważnie? pytam. Mój głos jest lekki, jakbyśmy próbowali. Jakby to wciąż była gra.
Wtedy na mnie patrzy. I wtedy wiem. Nie mruga, nie drży.
Podaje mi torebkę, jakbym zamawiała jedzenie na wynos. Dom i pensjonat są teraz moje mówi. Kamila już zmienia zamki.
Kamila, jego żona, z plastikowym uśmiechem i tym miękkim, protekcjonalnym tonem, który brzmi jak błogosławieństwo i ostrzeżenie w jednym. Mrugam mocno, jakby droga miała się zmienić, jakby miał się roześmiać i powiedzieć, iż to pomyłka, żart. Ale nie.
Moje drzwi są już otwarte. Kapcie dotykają żwiru. Zanim złapię oddech, samochód się cofa.
To szaleństwo mówię. Mój głos choćby nie drży. Jest zbyt spokojny.
Nie możesz po prostu Jestem twoją matką, Jakubie. Nie odpowiada. Tylko rzuca przez ramię: Zrozumiesz. Zawsze rozumiesz. I odjeżdża. Bez walizek. Bez telefonu. Bez planu. Tylko torebka, płaszcz i dźwięk opon na mokrej drodze, oddalający się jak dym.
Nie płaczę. Nie wtedy. Po prostu stoję.
Plecy wyprostowane. Kręgosłup sztywny. Wiatr smakuje solą i rdzą.
Mgła otula mnie, miękka, ale ciężka, jakby próbowała zapamiętać mój kształt. Patrzę, jak światła jego samochodu znikają. A z nimi 40 lat życia, które pomogłam budować.
Ale o czym mój syn nigdy nie zrozumiał: nie zostawił mnie samej. Uwolnił mnie.
Myślał, iż mnie wyrzuca. A tak naprawdę otworzył drzwi, o których istnieniu nie wiedział. Bo nie ma pojęcia, co zrobiłam, zanim jego ojciec umarł.
Pochowaliśmy Leona zaledwie sześć dni wcześniej. Pamiętam z pogrzebu tylko, jak trawa wciągała moje obcasy i jak Jakub nie chciał na mnie patrzeć. Kamila trzymała się jego ramienia jak bluszcz, dusząc płot.
Pochyliła się do proboszcza, szeptała na tyle głośno, żebym słyszała: Ona nie myśli trzeźwo. To żałoba. Nie podejmuje racjonalnych decyzji. Wtedy myślałam, iż chce być delikatna. Że jej intencje są dobre.
Ale teraz, stojąc w tej mgle, rozumiem, czym naprawdę był tamten moment. To był pierwszy ruch w przewrocie. Leon powierzył Jakubowi dokumenty hospicyjne.
Nie chciałam obciążać syna. Tak sobie tłumaczyłam. Miał już wystarczająco na głowie. Chciałam tylko dać Leonowi godność w ostatnich tygodniach. Ale gdzieś między formularzami a telefonami do ubezpieczalni wślizgnęło się coś jeszcze. Coś z moim nazwiskiem.
Coś sfałszowanego. Nie znałam jeszcze pełnej skali, ale wiedziałam wystarczająco, żeby poczuć, jak w piersi rozkwita choroba, jak ogień pod lodem.
To nie była tylko zdrada. To była kradzież. Wszystkiego.
Mojego męża. Mego domu. Mojego głosu.
Pensjonatu, który Leon i ja budowaliśmy od zera, z rękami pobrudzonymi farbą i meblami z drugiej ręki. Miejsca, które zaczęło się od dwóch pokoi, przenośnej kuchenki i garści nadziei. Jakub zawsze był sprytny.
Zbyt sprytny. Już jako dziecko znajdował luki. Ale ta przebiegłość wyrosła na kły, gdy połączył siły z Kamilą.
Ta kobieta potrafiła zamienić uprzejmość w broń. Zaczęłam iść. Nie wiedziałam dokąd, tylko iż nie mogę stać w miejscu.
Nie w tej mgle. Nie w tych kapciach. Kolana bolały.
Usta były suche. Ale szłam. Mijałam ociekające wodą drzewa.
Mijałam płoty porośnięte mchem. Mijałam duchy wszystkiego, co oddałam, żeby mój syn wyrósł na silnego człowieka. Około czwartego kilometra coś we mnie się ułożyło.
Ciche, ale stanowcze. Myślą, iż wygrali. Że jestem słaba.
Że można mnie wyrzucić. Ale zapomnieli o jednym. Wciąż mam księgę rachunkową Leona.
Wciąż mam sejf. I najważniejsze wciąż mam swoje nazwisko na akcie własności. Jeszcze nie umarłam.
Mgła lepiła się do mnie jak pot. Nogi płonęły. Oddech był płytki.
Ale nie przestałam. Nie dlatego, iż nie byłam zmęczona. Byłam.
Boże, byłam. Ale gdybym się zatrzymała, zaczęłabym myśleć. A gdybym zaczęła myśleć, rozpadłabym się.
Minęłam linię energetyczną. Kruk obserwował mnie z góry, jakby wiedział. Jakby rozumiał.
Przypomniałam sobie karteczki, które wkładałam do śniadaniówki Jakuba. Jesteś dzielny. Jesteś dobry. Kocham cię. Kroiłam kanapki w kształt dinozaurów. Czytałam mu cztery książki każdej nocy.
Nauczyłam się choćby pleść warkocze w jego włosach, bo chciał fryzury wojownika. A teraz? Byłam śmieciem na poboczu. To dziecko, które biegło w moje ramiona po koszmarze, zniknęło.
Zastąpił je mężczyzna, który mógł mnie wyrzucić jak wczorajsze gazety. Nie pamiętam, ile kilometrów przeszłam.
Sześć, może więcej. Ale gdy zobaczyłam wyblakłą tabliczkę Sklep u Doroty, nogi prawie odmówiły posłuszeństwa. Dorota prowadziła ten mały sklep, odkąd byłam nastolatką.
Kiedyś sprzedawała landrynki i gazety. Teraz latte z lawendą i psie smakołyki w kształcie kaczek. Otworzyłam drzwi.
Dzwonek zabrzęczał. Dorota spojrzała przez okulary. Grażyno powiedziała, gł
