Po 30 latach zrozumiałem błędy i chciałem wrócić do byłej żony, ale było już za późno…

Zrozumiałem swoje błędy i chciałem wrócić do byłej żony po 30 latach, ale było już za późno

Nazywam się Marek Kowalski i mieszkam w Płocku, gdzie szare mazowieckie dni wloką się leniwie nad polami. Mam 52 lata i nie mam nic. Ani żony, ani rodziny, ani dzieci, ani pracy tylko pustkę, jak zimny wiatr w opuszczonym domu. Sam zniszczyłem wszystko, co miałem, a teraz stoję na ruinach swojego życia, patrząc w przepaść, którą własnoręcznie wykopałem.

Spędziłem 30 lat u boku mojej żony, Ewy. Byłem żywicielem rodziny pracowałem i utrzymywałem dom, a ona zajmowała się gospodarstwem. Lubiłem, gdy była w domu, nie musiałem dzielić jej ze światem. Z czasem jednak zaczęły mnie irytować jej troski, nawyki, choćby głos. Miłość gasła, przyćmiona codziennością. Myślałem, iż tak musi być, iż to normalne. Czułem się komfortowo w tej szarej stabilności. Ale los rzucił mi wyzwanie, któremu nie umiałem sprostać.

Pewnego wieczoru w knajpie poznałem Kasię. Miała 32 lata, była o 20 lat młodsza ode mnie piękna, pełna życia, z błyskiem w oku. Wydawała się spełnieniem marzeń, powiewem świeżego powietrza w mojej zastałej egzystencji. Zaczęliśmy się spotykać i niedługo została moją kochanką. Przez dwa miesiące żyłem podwójnym życiem, aż w końcu zrozumiałem: nie chcę już wracać do Ewy. Zakochałem się w Kasi a przynajmniej tak mi się wydawało. Chciałem, by została moją żoną, moim nowym przeznaczeniem.

Zebrałem się na odwagę i powiedziałem prawdę Ewie. Nie krzyczała, nie tłukła talerzy tylko spojrzała na mnie pustym wzrokiem i skinęła głową. Myślałem, iż jej też już wszystko jedno, iż jej uczucia dawno umarły. Teraz widzę, jak bardzo ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, w którym dorastały nasze dzieci, gdzie każdy kąt przypominał o przeszłości. Kasia nalegała, żeby Ewie nie zostawić ani grosza. Posłuchałem wziąłem swoją część i kupiłem duże M2 dla Kasi. Ewa dostała maleńkie kawalerke, nie pomogłem jej choćby finansowo. Wiedziałem, iż nie ma jak żyć, iż nie ma pracy, ale mnie to nie obchodziło. Dzieci, Tomek i Bartek, odwrócili się ode mnie nazwali mnie zdrajcą i zerwali wszelkie kontakty. Wtedy się tym nie przejmowałem: miałem Kasię, nowe życie, myślałem, iż to wystarczy.

Kasia zaszła w ciążę, czekałem na nasze dziecko z nadzieją. Ale gdy się urodził, zauważyłem, iż chłopiec nie jest do mnie podobny. Znajomi szeptali, brat ostrzegał, ja jednak odpychałem te myśli. Życie z Kasią stało się koszmarem. Harowałem do upadłego, utrzymywałem dom, dziecko, a ona żądała pieniędzy, znikała nocami, wracała pijana, śmierdząca alkoholem. W domu bałagan, brak jedzenia, kłótnie o byle co. Straciłem pracę zmęczenie i gniew wzięły górę. Przeżyłem ten koszmar trzy lata, aż brat namówił mnie na test DNA. Wynik uderzył mnie jak obuchem: dziecko nie było moje.

Rozwiodłem się z Kasią jeszcze tego samego dnia. Zniknęła, zabierając, co się dało. Zostałem sam bez żony, bez dzieci, bez sił. Postanowiłem wrócić do Ewy. Kupiłem kwiaty, wino, ciasto, poszedłem do niej jak skruszony pies. Ale w jej maleńkim mieszkaniu mieszkał już ktoś inny nowy właściciel dał mi jej nowy adres. Poszedłem tam, drżąc z nadziei. Drzwi otworzył mężczyzna. Ewa znalazła pracę, wyszła za kolegę, wyglądała na szczęśliwą pełną życia, promienną, jakiej nigdy nie widziałem. Odbudowała życie beze mnie.

Później spotkałem ją w kawiarni. Upadłem na kolana, błagałem, by wróciła. Spojrzała na mnie jak na żałosnego głupca i wyszła bez słowa. Teraz widzę, jakim byłem idiotą. Dlaczego porzuciłem kobietę, z którą spędziłem 30 lat? Dlaczego wymieniłem rodzinę na młodą, która mnie wykończyła i zostawiła? Za iluzję, za ślepą wiarę w miłość? Mam 52 lata i jestem pustką. Dzieci nie odbierają telefonów, praca rozsypała się jak piasek między palcami. Straciłem wszystko, co kochałem, i tylko ja jestem winny.

Co noc śnię o Ewie jej spokojnych oczach, głosie, cieple. Budzę się w chłodzie samotności i wiem: to ja ją od siebie odepchnąłem. Ona na mnie nie czeka, nie wybaczy, a ja nie zasługuję na przebaczenie. Mój błąd jak piętno, które wypala duszę. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Za późno. Teraz błąkam się po ulicach Płocka jak duch, szukając tego, co sam zniszczyłem. Nie mam nic tylko żal, który będzie ze mną do końca dni. Zrujnowałem rodzinę, swoje życie, i dźwigam ten ciężar sam, wiedząc, iż już nic nie da się naprawić.