**Dziennik osobisty**
Miałam dziesięć lat, kiedy zrozumiałam, iż ci, którzy dają ci życie, nie zawsze są tymi, którzy zostają. To nie było powolne rozstanie, nie było łez ani pożegnań. Było brutalne.
Jednego dnia miałam dom, rodzinę, rodziców. Następnego zostawili mnie w domu dziecka i odeszli bez słowa.
Bez wyjaśnień. Bez ostatniego uścisku. Bez obietnicy, iż wrócą.
Pierwsze dni płakałam. Pierwsze tygodnie miałam nadzieję. Pierwsze miesiące czekałam.
Mówiłam sobie, iż to pomyłka, iż wrócą po mnie. Trzymałam się myśli, iż mnie kochają i muszą mieć istotny powód, by mnie zostawić.
Ale nigdy nie wrócili.
Z czasem zrozumiałam, iż nikt nie przyjdzie. Nikt nie zastanawiał się, gdzie jestem, czy jestem najedzona, czy zimno mi w nocy.
Dom dziecka nie był miejscem dla tych, którzy mieli złudzenia. Tam nie mówiło się o miłości ani rodzinie uczono nas przetrwać. Widziałam, jak dzieci łamią się pod ciężarem porzucenia, tracąc blask w oczach.
Ale ja odmówiłam upadku.
Pracowałam, uczyłam się, budowałam przyszłość własnymi rękami. Przysięgłam, iż nigdy więcej nie będę zależała od nikogo.
I udało mi się.
Po latach poświęceń i walki wreszcie miałam wszystko, czego potrzebowałam. Małe mieszkanie w Warszawie, stabilną pracę, samochód. Byłam sama, ale nikogo nie potrzebowałam.
Myślałam, iż pogrzebałam przeszłość. Ale przeszłość ma tę dziwną adekwatność, iż powraca, gdy najmniej się tego spodziewasz.
**Cień przeszłości**
Wszystko zaczęło się pewnego zwykłego poranka.
Poszłam po kawę do małej kawiarni w mojej dzielnicy, jak robiłam to codziennie. Zapach świeżo zmielonych ziaren unosił się w powietrzu, a świat wydawał się spokojny.
A potem zobaczyłam ją.
Kobieta stała po drugiej stronie ulicy. Wpatrywała się we mnie, a jej wzrok był tak intensywny, iż poczułam niepokój.
Odwróciłam wzrok i poszłam dalej.
Ale następnego dnia była tam znowu.
I kolejnego.
Zauważyłam ją pod moim blokiem nieruchomą, wahającą się, jakby chciała wejść, ale brakowało jej odwagi.
W końcu, w pewien wieczór, zdecydowała się podejść.
Kasia To ty?
Jej głos drżał, ledwo słyszalny.
Odwróciłam się, a świat na moment zamarł.
Poznałam ją od razu.
Mimo lat, mimo zmarszczek i siwiejących włosów, wiedziałam, kim jest.
To była ona.
Moja matka.
**Kobieta, która mnie porzuciła, teraz chciała zostać**
Zaczęła mówić, nie dając mi czasu w reakcję. Jej ton był nerwowy, pospieszny, jakby bała się, iż odejdę, zanim zdąży wszystko powiedzieć.
Opowiedziała, jak życie ją złamało, jak mój ojciec zaczął pić, jak stracili wszystko.
A potem padło pytanie, którego się spodziewałam.
Nie mam gdzie się podziać Mogłabym u ciebie zamieszkać?
Nie miała nic.
Ani pieniędzy, ani domu, ani rodziny.
I chciała, żebym przyjęła ją z powrotem do mojego życia.
Mówiła, iż może się mną zaopiekować, gotować, być matką, którą nigdy nie była.
Jakby wszystko dało się naprawić jednym słowem.
Słuchałam. Patrzyłam, jak łzy spływają jej po policzkach.
Ale we mnie nie było już nic.
Nie złości.
Nie współczucia.
Tylko wielka pustka.
**Decyzja, która wszystko zmieniła**
Zostawiłaś mnie. Mój głos był spokojny, ale zimny. Odeszłaś i nigdy się nie obejrzałaś. Dlaczego myślisz, iż teraz możesz wrócić?
Jej wzrok przygasł, ramiona opadły.
Kasia Popełniłam błąd Bałam się Byłam zagubiona Ale ty jesteś moją córką.
Uśmiechnęłam się gorzko.
Byłam twoją córką dziewiętnaście lat temu. Dziś jestem dla ciebie obcą osobą.
Wyciągnęła rękę, szukając kontaktu, nadziei.
Odsunęłam się.
Proszę Nie mam już nikogo.
Zawahałam się. Przez ułamek sekundy.
Może ktoś inny pozwoliłby jej zostać.
Może ktoś inny uwierzyłby jej słowom.
Ale nie ja.
Nie z nią.
Ona podjęła swoją decyzję dziewiętnaście lat temu.
Teraz była moja kolej.
Nie szukaj mnie więcej.
Nie nalegała.
Tylko spuściła głowę.
Potem odwróciła się i odeszła.
Patrzyłam, jak znika na końcu ulicy, czekając, aż coś poczuję.
Cokolwiek.
Ale nie było nic.
Nie ulgi.
Nie żalu.
Tylko absolutna cisza.
Może gdyby została wtedy, byłabym kimś innym.
Może poznałabym, co to znaczy mieć rodzinę.
Ale nigdy się nie dowiem.
Przeszłości nie da się zmienić. Ale przyszłość?
Należy do mnie.
I wybieram iść dalej. Samotnie.
