Dzisiaj piszę te słowa, choć nie jestem pewien, dlaczego. Może dla siebie, a może dla tych, którzy kiedąkolwiek stracili wiarę w tych, którzy powinni być najbliżej.
Miałem dziesięć lat, gdy zrozumiałem, iż ci, którzy dają ci życie, nie zawsze są tymi, którzy je z tobą dzielą. Nie było to powolne rozstanie. Nie było łez ani pożegnań. Było nagłe i bolesne.
Jednego dnia miałem dom, rodzinę, rodziców. Następnego zostawili mnie w domu dziecka i odeszli bez słowa.
Żadnych wyjaśnień. Żadnego ostatniego uścisku. Ani jednej obietnicy, iż wrócą.
Pierwsze dni płakałem. Pierwsze tygodnie miałem nadzieję. Pierwsze miesiące czekałem.
Wmawiałem sobie, iż to pomyłka, iż zaraz po mnie wrócą. Trzymałem się myślą, iż musieli mieć istotny powód, skoro mnie kochali.
Ale nigdy nie przyszli.
Z czasem zrozumiałem, iż nikt po mnie nie przyjdzie. Nikt nie zastanawiał się, gdzie jestem, czy jest mi ciepło, czy jem do syta.
Dom dziecka nie był miejscem dla marzycieli. Tam nie uczono nas o miłości ani rodzinietutaj uczyliśmy się przetrwać. Widziałem, jak inne dzieci gasną pod ciężarem porzucenia, tracąc światło w oczach.
Ale ja postanowiłem nie dać się złamać.
Pracowałem, uczyłem się, budowałem swoją przyszłość własnymi rękami. Przysiągłem, iż nigdy więcej nie będę zależny od nikogo.
I udało mi się.
Po latach starań miałem wreszcie to, czego pragnąłem. Małe mieszkanie w Krakowie, stabilną pracę, samochód. Byłem sam, ale nie potrzebowałem nikogo.
Myślałem, iż przeszłość już mnie nie dosięgnie. Ale przeszłość ma to do siebie, iż wraca w najmniej oczekiwanym momencie.
**Cień z przeszłości**
Wszystko zaczęło się pewnego zwykłego poranka.
Szedłem po kawę do małej kawiarni, jak codziennie. Zapach świeżo zmielonych ziaren unosił się w powietrzu, a świat wydawał się spokojny.
I wtedy ją zobaczyłem.
Stała po drugiej stronie ulicy, wpatrzona we mnie z intensywnością, która zmroziła mi krew.
Odwróciłem wzrok i poszedłem dalej.
Ale następnego dnia była tam znowu.
I kolejnego.
W końcu zaczepiła mnie przed moim blokiem, niepewna, jakby bała się podejść.
A potem, pewnego wieczoru, zebrała się na odwagę.
“Marcin To ty?”
Jej głos drżał, ledwo słyszalny.
Odwróciłem się i nagle czas się zatrzymał.
Poznałem ją od razu.
Mimo lat, mimo zmarszczek, mimo siwiejących włosówwiedziałem, kim jest.
Ona.
Moja matka.
**Kobieta, która mnie porzuciła, teraz chciała zostać**
Zaczęła mówić szybko, jakby bała się, iż odejdę, zanim skończy.
Opowiadała, jak życie ją złamało, jak mój ojciec zaczął pić, jak stracili wszystko.
A potem padła prośba, której się spodziewałem.
“Nie mam gdzie iść Mogłabym zostać u ciebie?”
Nie miała nic.
Ani pieniędzy, ani domu, ani rodziny.
A teraz chciała, żebym ją przygarnął.
Mówiła, iż może się mną zająć, gotować, być matką, którą nigdy nie była.
Jakby wszystko dało się naprawić jednym słowem.
Słuchałem. Patrzyłem, jak łzy spływają jej po twarzy.
Ale we mnie nie było już nic.
Ani gniewu.
Ani litości.
Tylko pustka.
**Decyzja, która wszystko zmieniła**
“Zostawiłaś mnie.” Mój głos był spokojny, ale zimny. “Odeszłaś i choćby nie spojrzałaś za siebie. Dlaczego myślisz, iż możesz teraz wrócić?”
Jej wzrok przygasł, a ramiona opadły.
“Marcin Popełniłam błąd Bałam się Byłam zagubiona Ale ty jesteś moim synem.”
Uśmiechnąłem się gorzko.
“Byłem twoim synem. Dzi
