A jednocześnie wydaje się taka krucha. Tak samotna w swojej inności. Mała, malutka piratka siejąca nie śmierć i zniszczenie, a życie i rozbawienie. Pippilotta Wiktualia Firandella Złotomonetta Pończoszanka. Nieodrodna córka kapitana Efraima Pończochy, którego wyporność uratowała od niechybnego utonięcia.
Info dla osób niewidomych: widać, iż oryginalna okładka była naprawiana. Tło ma seledynowe, naklejone na wzmocnioną okładkę. Na owym tle po turecku siedzi ruda dziewczynka z włosami splecionymi w sterczące warkoczyki. Wpięła w nie biały i czerwony kwiat oraz trawy. Je banana, a za całe ubranie służy jej spódniczka z czerwonej tkaniny w zielone kwiaty.
Po prawej stronie mamy też palmę kokosową, na którą wspina się Pan Nilsson, małpka kapucynka Pippi. Nosi on turkusową bluzę i zielone spodnie.
Pomiędzy palmą, nachylającą się nad Pippi a samą Pippi widnieje tytuł książki, wypisany czarnymi, wielkimi literami "Pippi na południowym Pacyfiku".
Kolory okładki są mocno nasycone i mocno kontrastują ze sobą. Natomiast ilustracje wewnątrz książki ograniczają się do trzech kolorów. Czarnego, rudego i białego. Co mi dużo bardziej odpowiada.
Co ciekawe, Ingrid Vang-Nyman narysowała dzieci tak, jakby były przedszkolakami (a nie są, chodzą już do szkoły). Dorosłych zaś rysowała pokracznie, być może celowo.
