Mały gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwili. Niski sufit przygniatał, a pod nim, niczym upiorna melodia, brzęczały świetlówki ich chłodne, równomierne światło zalewało wszystko, malując rzeczywistość w odcieniach bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane uczuciami, których nie dało się wyrazić słowami. W tej sali, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza głęboka, niemal święta, jak przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starym kraciastym kocem, leżał Burek niegdyś potężny, dumny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, którego uszy słyszały szepty wiosennego lasu i szum potoku budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ogniska, zapach deszczu na sierści i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem przy tobie. Ale teraz jego ciało było wyniszczone, sierść matowa, miejscami wyliniana, jakby sama natura ustępowała przed chorobą. Jego oddech był chrapliwy, urywany, każdy wdech jak walka z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech jak pożegnalny szept.
Obok, zgarbiony, siedział Wojtek człowiek, który wychował go od szczeniaka. Jego ramiona były opuszczone, plecy przygarbione, jakby ciężar straty już na nim spoczął, zanim nadeszła sama śmierć. Jego dłoń drżąca, ale delikatna powoli głaskała Burka po uszach, jakby próbowała zapamiętać każdy szczegół, każdy włos. W jego oczach stały łzy, duże, gorące, nie spływały, tylko zawisły na rzęsach, jakby bały się naruszyć kruchość tej chwili. W jego spojrzeniu cały wszechświat bólu, miłości, wdzięczności i nieznoszonej rozpaczy.
Byłeś moim światłem, Burek wyszeptał ledwo słyszalnym głosem, jakby bał się obudzić śmierć. Uczyłeś mnie wierności. Stałeś przy mnie, gdy padałem. Lizałeś moje łzy, gdy nie mogłem płakać. Wybacz iż nie uchroniłem cię. Wybacz, iż tak to wygląda
I wtedy, jakby w odpowiedzi, Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasłonięte kurtyną między życiem a czymś innym. Ale wciąż tliło się w nich rozpoznanie. Wciąż była iskra. Zebrał resztki sił, uniósł głowę i wetknął pysk w dłoń Wojtka. Ten gest prosty, a tak potężny rozdarł serce na pół. To nie był zwykły dotyk. To był krzyk duszy: Wciąż tu jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Wojtek przycisnął czoło do głowy psa, zamknął oczy, i w tej ch
