Pies, który przez cały czas śpi przy drzwiach szpitala, gdzie zmarł jego właściciel, nie rozumiejąc, dlaczego już nie wraca.
Bronek dotarł pod szpital o szóstej rano, jak zawsze. Jego łapy znały każdą szczelinę w chodniku, każdy nierówny kamień prowadzący do szklanych drzwi białego budynku. Zajął swoje zwykłe miejsce obok zielonej ławki, skąd widział zarówno główne wejście, jak i oddział ratunkowy.
W ostatnich tygodniach stracił na wadze. Jego złocista sierść, niegdyś lśniąca, teraz była matowa i rozczochrana. Ale jego brązowe oczy wciąż pozostawały czujne, śledząc każdą twarz wchodzącą i wychodzącą ze szpitala. Szukał jedynej, która się liczyła.
Pan Henryk był dla niego wszystkim przez osiem lat. Stolarz znalazł go jako szczeniaka, porzuconego w kartonie pod deszczem. Chodź, mały olbrzymie powiedział, owijając go swoją roboczą kurtką. Wyglądasz jak Bronek. I tak już zostało.
Razem chodzili każdego ranka do parku, dzielili się obiadem w warsztacie stolarskim, wieczorami oglądali telewizję. Henryk mówił do niego jak do człowieka, zwierzał się ze swoich trosk i radości. Wiesz co, Bronek? Dziś wyszło mi idealnie to krzesło. Jesteśmy już prawdziwą drużyną, co?
Trzy tygodnie temu Henryk zaczął mocno kaszleć. Pewnego ranka, podczas śniadania, osunął się na podłogę. Bronek szczekał rozpaczliwie, aż sąsiedzi wezwali pogotowie. Biegł za białą karetką do drzwi szpitala, ale te zatrzasnęły się przed nim.
Pies nie może wejść powiedział ktoś w białym uniformie. Bronek nie rozumiał słów, ale zrozumiał gest. Został i czekał.
Pierwszych kilka dni różni ludzie próbowali go zabrać. Starsza pani z różową smyczą: Chodź, maleńki, zaopiekuję się tobą. Młody mężczyzna, który częstował go jedzeniem: Nie możesz tu zostać, przyjacielu. choćby przyjechali z przytuliska, ale Bronek za każdym razem się chował, gdy tylko zobaczył biały van z klatkami.
On umiał czekać. Henryk zawsze wracał.
Personel szpitala już się do niego przyzwyczaił. Doktor Kowalska, która wychodziła zawsze o piątej po południu, postawiła mu miskę ze świeżą wodą. Strażnik Marek codziennie zostawiał mu kawałek kanapki. Jesteś wiernym psem mówił, drapiąc go za uchem. Szkoda, iż ludzie nie są tacy jak ty.
Tego ranka było inaczej. Bronek wyczuł to, zanim zobaczył. Znany zapach zmieszany z innymi, obcymi. Jego ogon lekko drgnął, uszy stanęły dęba. Gdy automatyczne drzwi się otworzyły, tam stał Henryk.
Ale coś się zmieniło. Mężczyzna szedł wolniej, o lasce, z przezroczystymi rurkami przy nosie. Wyglądał na szczuplejszego, bardziej kruchego. Ale to był on.
Bronek nie pobiegł, jak zrobiłby to dawniej. Podszedł powoli, jakby rozumiał, iż jego człowiek jest teraz delikatniejszy. Usiadł przed nim i uniósł głowę. Henryk pochylił się z trudem i drżącymi dłońmi pogłaskał go po głowie.
Przepraszam cię, Bronek. Przepraszam, iż tak długo.
Bronek delikatnie polizał dłoń Henryka. Nie liczył się czas. Nie liczyły się puste dni. Jego człowiek wrócił.
Doktor Kowalska podeszła do nich z uśmiechem.
Panie Henryku, ten pies nie ruszył się stąd od trzech tygodni. Ani w deszcz, ani w chłód. Pielęgniarki go karmiły, ale on nigdy nie przestał czekać.
Henryk spojrzał na Bronka z wilgotnymi oczami.
Bo on nie umie się poddać, doktor. Nigdy nie umiał.
Gdy szli powoli do domu, Bronek trzymając się blisko, ale nie ciągnąc smyczy, ludzie patrzyli na nich z czułością. Pies, który czekał. Człowiek, który wrócił.
Tej nocy Bronek wtulił się przy łóżku Henryka, które teraz stało w pokoju pełnym leków. Jego człowiek nie był już taki jak dawniej, i może nigdy nie wrócił do pełni sił. Ale byli razem.
Henryk pogłaskał go po grzbiecie.
Dziękuję, iż przypomniałeś mi, Bronek, iż miłość nie zna niemożliwego. Że czekanie to nie strata czasu, gdy czekasz na kogoś, kto jest tego wart.
Bronek zamkną oczy, po raz pierwszy od tygodni czując spokój bycia we adekwatnym miejscu. Nauczył się, iż prawdziwa miłość nie mierzy czasu mierzy tylko pewność. A on zawsze był pewien, iż Henryk wróci.
Bo właśnie tak robi rodzina wraca, zawsze wraca.
