Pies, który wciąż śpi przy drzwiach szpitala, gdzie umarł jego pan, nie rozumiejąc, dlaczego ten już nie wraca.
Bronisław przychodził do szpitala o szóstej rano, jak zawsze. Jego łapy znały każdą szczelinę w kostce brukowej, każdy nierówny fragment chodnika prowadzącego do szklanych drzwi białego budynku. Układał się w swoim ulubionym miejscu przy zielonej, żeliwnej ławce, skąd widział zarówno główne wejście, jak i oddział ratunkowy.
W ostatnich tygodniach stracił na wadze. Jego złociste futro, niegdyś lśniące, teraz było matowe i zaniedbane. Ale jego brązowe oczy wciąż były czujne, śledząc każdą twarz wchodzącą i wychodzącą ze szpitala. Szukał jedynej, która się liczyła.
Pan Tadeusz był dla niego całym światem przez osiem lat. Stolarz znalazł go jako szczeniaka, porzuconego w kartonie pod deszczem. Chodź, mały olbrzymie powiedział, owijając go w swoją roboczą kurtkę. Wyglądasz jak Bronisław. I tak już zostało.
Razem chodzili każdego ranka do parku, dzielili się kanapkami w warsztacie stolarskim, wieczorami oglądali telewizję. Tadeusz mówił do niego, jak do człowieka, dzielił się troskami i radościami. Wiesz co, Bronisław? Dzisiaj wyszedł mi idealny fotel. Już jesteśmy prawdziwą drużyną, co?
Trzy tygodnie temu Tadeusz zaczął mocno kaszleć. Pewnego ranka, podczas śniadania, upadł na podłogę. Bronisław szczekał rozpaczliwie, aż sąsiedzi wezwali karetkę. Biegł za noszami aż do drzwi szpitala, ale tam zatrzymano go.
Pies nie może wejść powiedział ktoś w białym kitlu. Bronisław nie rozumiał słów, ale rozumiał gest. Został, czekając.
Pierwsze dni były trudne. Kilka osób próbowało go zabrać. Starsza pani z różową smyczą: Chodź, maleńki, zaopiekuję się tobą. Młody chłopak, który częstował go jedzeniem: Nie możesz tu zostać, przyjacielu. choćby przyjechali z schroniska, ale Bronisław chował się za każdym razem, gdy widział biały van z klatkami.
On umiał czekać. Tadeusz zawsze wracał.
Personel szpitala przyzwyczaił się do jego obecności. Doktor Kowalska, która wychodziła zawsze o piątej po południu, postawiła mu miskę ze świeżą wodą. Strażnik Marek codziennie odkładał kawałek kanapki. Jesteś wiernym psem mówił, drapiąc go za uchem. Szkądąd, iż ludzie nie są tacy jak ty.
Tego ranka było inaczej. Bronisław wyczuł to, zanim zobaczył. Zapach, który znał, zmieszany z obcymi nutami. Jego ogon drgnął, uszy stanęły dęba. Gdy drzwi otworzyły się automatycznie, tam był Tadeusz.
Ale coś się zmieniło. Mężczyzna szedł wolniej, o lasce, z przezroczystymi rurkami przy nosie. Wyglądał na chudszego, słabszego. Ale to był on.
Bronisław nie pobiegł, jak robił to dawniej. Podszedł powoli, jakby rozumiał, iż jego człowiek jest teraz delikatniejszy. Usiadł przed nim i uniósł głowę. Tadeusz pochylił się z wysiłkiem i pogłaskał go drżącymi dłońmi.
Wybacz mi, Bronisławie. Wybacz, iż tak długo nie przychodziłem.
Bronisław delikatnie polizał jego dłoń. Nie liczył się czas. Nie liczyły się puste dni. Jego człowiek wrócił.
Doktor Kowalska podeszła do nich z uśmiechem.
Panie Tadeuszu, ten pies nie ruszył się stąd od trzech tygodni. Ani w deszcz, ani w mróz. Pielęgniarki go dokarmiały, ale on nigdy nie przestał czekać.
Tadeusz spojrzał na Bronisława z wilgotnymi oczami.
On nie umie się poddać, doktor. Nigdy nie umiał.
Gdy szli powoli do domu, Bronisław trzymając się blisko, ale nie ciągnąc smyczy, ludzie patrzyli na nich z czułością. Pies, który czekał. Człowiek, który wrócił.
Tej nocy Bronisław wtulił się obok łóżka Tadeusza, które teraz było medycznym materacem w salonie. Jego człowiek nie był już taki sam, może nigdy nie wróci do całkowitej sprawności. Ale byli razem.
Tadeusz pogłaskał go po grzbiecie.
Dziękuję, iż przypomniałeś mi, iż miłość nie zna niemożliwego, Bronisławie. Że czekanie to nie strata czasu, gdy czekasz na kogoś, kto jest wart.
Bronisław zamknął oczy, po raz pierwszy od tygodni czując spokój bycia we adekwatnym miejscu. Nauczył się, iż prawdziwa miłość nie mierzy czasu, tylko pewność. A on zawsze był pewien, iż Tadeusz wróci.
Bo tak robią ci, których kochasz wracają. Zawsze wracają.
