Dzisiaj znowu leżę przy drzwiach szpitala, tam, gdzie zawsze. Moje łapy znają już każdą szczelinę w chodniku prowadzącym do dużych szklanych drzwi. Wybrałem swoje miejsce obok zielonej żeliwnej ławki, skąd widzę zarówno główne wejście, jak i oddział ratunkowy.
W ostatnich tygodniach straciłem na wadze. Moje złote futro, niegdyś lśniące, teraz jest matowe i potargane. Ale moje brązowe oczy wciąż są czujne, śledzą każdą twarz wchodzącą i wychodzącą ze szpitala. Szukam tylko jednej.
Pan Jan był moim całym światem przez osiem lat. Starszy stolarz znalazł mnie jako szczeniaka, porzuconego w kartonie pod deszczem. No chodź, mały olbrzymie, powiedział, owijając mnie w swoją roboczą kurtkę. Wyglądasz jak Burek. I tak zostałem Burek.
Razem chodziliśmy codziennie rano do parku, dzieliliśmy się kanapkami w warsztacie, wieczorami oglądaliśmy telewizję. Mówił do mnie, jakbym był człowiekiem, opowiadał o swoich zmartwieniach i radościach. Wiesz co, Burek? Dzisiaj wyszło mi to krzesło idealnie. Jesteśmy już prawdziwą ekipą, co?
Trzy tygodnie temu Jan zaczął mocno kaszleć. Pewnego ranka, podczas śniadania, osunął się na podłogę. Szczekałem rozpaczliwie, aż sąsiedzi wezwali karetkę. Biegłem za noszami aż do szpitalnych drzwi, ale one zamknęły się przede mną.
Pies nie może wejść, powiedział ktoś w białym fartuchu. Nie rozumiałem słów, ale rozumiałem gest. Zostałem, by czekać.
Pierwszych kilka dni ludzie próbowali mnie zabrać. Starsza pani z różową smyczą: Chodź, maleńki, zaopiekuję się tobą. Młody chłopak z jedzeniem: Nie możesz tu zostać, przyjacielu. choćby przyjechali z schroniska, ale chowałem się za każdym razem, gdy widziałem biały van z klatkami.
Umiałem czekać. Jan zawsze wracał.
Personel szpitala się do mnie przyzwyczaił. Doktor Nowak, która wychodziła zawsze o piątej, postawiła mi miseczkę z wodą. Strażnik Marek codziennie zostawiał mi kawałek kanapki. Jesteś wiernym psem, mówił, drapiąc mnie za uchem. Szkoda, iż ludzie nie są tacy jak ty.
Dzisiejszy ranek był inny. Wyczułem to, zanim jeszcze zobaczyłem. Znany zapach zmieszany z innymi, obcymi. Mój ogon lekko się poruszył, uszy stanęły dęba. Gdy drzwi się otworzyły, tam był Jan.
Ale coś się zmieniło. Szedł wolniej, z laską, a przez nos miał przezroczyste rurki. Wyglądał na słabszego, kruchego. Ale to był on.
Nie pobiegłem od razu, jak zwykle. Podszedłem powoli, jakbym rozumiał, iż teraz mój człowiek jest delikatniejszy. Usiadłem przed nim i uniosłem głowę. Jan pochylił się z trudem i drżącymi dłońmi pogłaskał mnie po głowie.
Przepraszam, Burek. Przepraszam, iż tak długo.
Delikatnie polizałem jego dłoń. Nie miało znaczenia, ile czasu minęło. Ani te puste dni. Mój człowiek wrócił.
Doktor Nowak podeszła do nas z uśmiechem.
Panie Janie, ten pies nie ruszył się stąd przez trzy tygodnie. Ani w deszcz, ani w zimno. Pielęgniarki go karmiły, ale on nigdy nie przestał czekać.
Jan popatrzył na mnie wilgotnymi oczami.
Bo on nigdy się nie poddaje, doktor. Nigdy nie umiał.
Gdy szliśmy powoli do domu, ja trzymając się blisko, ale nie ciągnąc smyczy, ludzie patrzyli na nas z rozczuleniem. Pies, który czekał, człowiek, który wrócił.
Tej nocy wtuliłem się obok łóżka Jana, które teraz było materacem w salonie. Mój człowiek nie był już taki jak dawniej, może nigdy nie będzie. Ale byliśmy razem.
Jan pogłaskał mnie lekko po grzbiecie.
Dziękuję, iż przypomniałeś mi, iż miłość nie zna niemożliwego, Burek. Że czekanie to nie strata czasu, gdy czeka się na kogoś wartego tego.
Zamknąłem oczy, po raz pierwszy od tygodni czując spokój bycia tam, gdzie trzeba. Nauczyłem się, iż prawdziwa miłość nie mierzy czasu, tylko pewność. A ja zawsze byłem pewien, iż Jan wróci.
Bo tak robi rodzina wraca, zawsze wraca.
