Pies, który przywrócił mnie do życia po zdradzie
Byłem szczęśliwy z Magdaleną.
Z moją żoną Magdaleną pobraliśmy się z miłości, mimo wszelkich przeciwności. Rodzice byli przeciwni naszemu związkowi – jej rodzina była uboga, moja także nie mogła pochwalić się zamożnością, ale mieliśmy miłość. Jedynymi, którzy nas wspierali, byli nasi przyjaciele.
Na początku mieliśmy trudności. Nie mogliśmy wynająć mieszkania, ponieważ byliśmy studentami bez stabilnych dochodów. Mieszkaliśmy u znajomych – miesiąc u jednych, potem u innych. Pracowaliśmy, jak tylko mogliśmy, oszczędzając każdą złotówkę.
Kiedy w końcu dostaliśmy nasze pierwsze pensje, wynajęliśmy maleńką kawalerkę. Zimą było w niej zimno, dach przeciekał, ale dla nas to było prawdziwe królestwo. Obok był ukochany człowiek i wydawało się, iż nic więcej nie potrzeba.
Z czasem stanęliśmy na nogi, ukończyliśmy studia, zdobyliśmy dobrą pracę, kupiliśmy przestronne mieszkanie i samochód. Urodziła się nasza córka. Staraliśmy się dać jej to, co najlepsze, a kiedy dorosła, wysłaliśmy ją na naukę za granicę. gwałtownie przyzwyczaiła się do nowego życia i teraz wszystko świetnie jej idzie.
Myślałem, iż u nas z Magdaleną wszystko jest w porządku.
Myliłem się.
Zdrada, której się nie spodziewałem
Kiedy oznajmiła, iż odchodzi, nie mogłem w to uwierzyć.
Wydawało mi się, iż to zła żart, iż chce tylko przetestować moją miłość, zobaczyć moją reakcję.
Jednak nie.
Cicho spakowała swoje rzeczy, przebrała się, wyjęła walizkę z szafy, w której kiedyś trzymaliśmy świąteczne ozdoby, i ruszyła w stronę drzwi.
– Przepraszam – tylko powiedziała.
A ja patrzyłem, jak przekracza próg, jak zamyka za sobą drzwi… i w tej chwili moje życie się zawaliło.
Ból, który rozrywał mnie od środka
Następnego dnia choćby nie byłem w stanie wstać z łóżka. Zadzwoniłem do pracy, skłamałem, iż jestem chory, i leżałem tak przez całą tydzień.
Ściskałem w rękach poduszkę Magdaleny, na której wciąż czułem jej zapach. Wdychałem go, mając nadzieję, iż jeżeli wystarczająco długo będę trzymał się przeszłości, ona nie zniknie.
Ale zniknęła.
Przestałem jeść, przestałem dostrzegać, co dzieje się wokół.
Tylko jedno żywe stworzenie w to wierzyło – mój pies Max.
Nie pozwolił mi się poddać
Max wędrował po mieszkaniu, zaglądał mi w twarz, delikatnie szturchał łapą. Czekał, aż wstanę, iż pójdziemy na spacer jak zawsze.
Po raz pierwszy w życiu wyszedłem na zewnątrz w starym dresie, z nieogoloną twarzą, w całkowitym osłupieniu.
Kiedy wróciliśmy, znowu położyłem się do łóżka.
I wtedy wydarzyło się coś, czego absolutnie się nie spodziewałem.
Max przestał jeść.
Stawiałem mu miskę, a on po prostu kładł się obok, milcząco patrząc na mnie swoimi ciepłymi oczami.
Nawet na spacer nie chciał wychodzić.
Wtedy zrozumiałem: on nie tylko smuci się – pokazuje mi, iż powinienem wziąć się w garść.
Jakby chciał powiedzieć: „Nie możesz po prostu się poddać”.
Zmusiłem się, by pójść do łazienki, wziąć prysznic. Gdy tylko wyszedłem, Max zbliżył się do swojej miski i zaczął jeść.
Czekał, aż zrobię pierwszy krok.
Tak rozpoczęło się moje powracanie do życia.
Przeznaczenie, które zaaranżował pies
Nadal pracowałem, obciążając się obowiązkami, aby mniej myśleć.
Ale wieczorami, kiedy w mieszkaniu stawało się zbyt cicho, ogarniało mnie ogromne poczucie osamotnienia.
Max to czuł. Kładł się przy łóżku, podkładał głowę pod moją rękę, jakby przypominając: „Nie jesteś sam”.
Minęły miesiące. Pewnego dnia, spacerując z nim w parku, poluzowałem smycz, a on nagle zerwał się do biegu.
Zatrzymałem się w panicznym strachu i biegnąc za nim, zobaczyłem, jak zatrzymuje się przed obcym mężczyzną – mniej więcej w moim wieku, z innym psem. Max spokojnie usiadł obok niego, a tamten, uśmiechając się, pogłaskał go po głowie.
Zatrzymałem się, ciężko dysząc.
– Świetny pies – powiedział obcy. – Już go tutaj widziałem. Ale właściciela widzę po raz pierwszy.
Niechcący się uśmiechnąłem.
Tak poznałem Olega. A może, precyzyjniej mówiąc, tak nas poznał Max.
Na początku spotykaliśmy się tylko podczas spacerów.
Później zaczęliśmy pić kawę.
Potem kawa zamieniła się w wino.
A potem zrozumieliśmy, iż nie chcemy już być sami.
Pewnego sobotniego dnia wziąłem wszystko, co przypominało mi o Magdalenie, spakowałem do pudełka i zaniosłem na śmietnik.
I po raz pierwszy od długiego czasu poczułem, iż naprawdę oddycham.
Teraz z Olegiem jesteśmy razem, ale nie spieszymy się – żyjemy w swoim rytmie, ciesząc się chwilami.
Jednak wiem jedno: gdyby nie Max, tak i pozostałbym w tej ciemności, w której się znalazłem po zdradzie.
Mój przyjaciel, mój wierny pies, pokazał mi, iż życie toczy się dalej.
I może przede mną czeka to, co najlepsze.
