Pies każdego dnia przychodził na cmentarz do swojego pana i kopał ziemię: wszyscy myśleli, iż zwierzę po prostu tęskni, aż poznali straszną prawdę.
Pies przychodził na cmentarz codziennie.
Bez smyczy, bez obroży jakby doskonale znał drogę. Ludzie na cmentarzu przywykli już do tego widzenia: smukły owczarek belgijski z czujnymi uszami i inteligentnymi oczami.
Kiedyś był psem służbowym policjanta o imieniu Marek Kowalski. Razem pracowali wiele lat pościgi, zatrzymania, niekończące się godziny treningów. Dla niego był nie tylko panem, ale partnerem, z którym dzielił wszystko: niebezpieczeństwo, zmęczenie, euforia zwycięstw.
Rok temu Marek odszedł podczas operacji. Pogrzeb był uroczysty i tłumnie odwiedzony. Od tamtej pory pies codziennie przychodził na jego grób, kładł się w wykopanej przez siebie jamce przed nagrobkiem i wtulał nos w ziemię, jakby wyczuwając zapach, który już prawie zniknął.
Czasem ktoś próbował go zabrać wolontariusze, dobrzy ludzie, choćby dawni koledzy Marka. ale gdy tylko się wyrwał, wracał na swoje miejsce. Czasem siedział, czasem spał, a czasem cicho wył ale zawsze tam, gdzie jego pan.
Większość myślała, iż to oznaka żalu: iż szuka swojego pana, iż chce się „do niego dokopać”, iż po prostu tęskni. Jednak straszna prawda wyszła na jaw, gdy na cmentarz przyszedł dawny kolega Marka i zobaczył psa. To on odkrył prawdziwy powód dziwnego zachowania zwierzęcia.
Mężczyzna znał tego psa i wiedział jedno: jeżeli coś kopie ma ku temu powód. Zbliżył się i zauważył, iż pies nie kopie pod nagrobkiem, ale z boku, tuż przy krawędzi.
Następnego dnia wrócił z łopatą. Strażnik próbował go powstrzymać, ale on tylko rzucił: jeżeli się mylę, zakopię to z powrotem.
Ziemia była miękka, jakby ktoś ją niedawno rozkopywał. Po pół godzinie odsłonił się fragment materiału. Gdy go rozwinęli, wszyscy zastygli: w środku było ciało mężczyzny, bez trumny, w cywilnym ubraniu. Twarz i ręce mieli związane, a na szyi ślady pętli.
Policja przybyła szybko. Okazało się, iż zmarły był świadkiem w sprawie, nad którą pracował Marek. Po jego śmierci ktoś wykorzystał pogrzeb, by ukryć drugie ciało, licząc, iż nikt się nie zorientuje.
Nikt oprócz psa. Znów zrobił to, czego nauczył się przez całe życie odnalazł prawdę.
Czasem największe tajemnice kryją się tam, gdzie nikt nie odważyłby się szukać. ale lojalność i instynkt nigdy nie kłamią.
