Dzisiaj znów siedzę w tym domu opieki i patrzę przez okno. W głowie przewijają się te same obrazy jakby czas się zatrzymał. Opowiem wam, dzieci, historię, która i dla mnie była zaskoczeniem. Żyłam, cierpiałam, a potem nagle wszystko się zmieniło, choć już myślałam, iż nic się nie da naprawić.
Pamiętam, jak moja rodzina opiekowała się mną, gdy zachorowałam. A potem… ach, trudno choćby wspominać. Mój mąż, Marek, powiedział wtedy słowa, które sprawiły, iż serce zamarzło mi jak lód w stawie zimową nocą.
Nie zamierzam opiekować się chorą staruszką! rzucił tamtego wieczoru. Nie tylko to usłyszałam każde słowo ciąło jak nóż. Stał nad moim łóżkiem, a w jego oczach było tyle chłodu, iż cały nasz wspólny świat zamienił się w lodową pustkę.
Leżałam chora po upadku z drabiny dwa miesiące nie mogłam wstać. Dwadzieścia lat razem, a on nagle stał się obcy. choćby nie potrafił podać mi talerza zupy bez tego, by nie wylał jej na stolik. Patrzyłam, jak wychodzi z pokoju, nie oglądając się za siebie, a we mnie coś pękało.
Nasz syn, Kacper, choć młody, miał dobre serce podawał mi książki, nalewał mi herbatę, pytał, czy czegoś nie potrzebuję. A jego ojciec tylko warczał, a jego cierpliwość gwałtownie się skończyła.
Pewnego wieczoru, gdy poprosiłam o pomoc, by dojść do łazienki, spojrzał na mnie jak na ciężar i powtórzył to samo:
Nie jestem pielęgniarzem! Nie będę się tobą zajmował!
Nie zapłakałam. Tylko spojrzałam mu w oczy i zrozumiałam, iż między nami już wszystko skończone. Ostatkiem sił splunęłam mu w twarz na pożegnanie z człowiekiem, którego kiedyś kochałam.
Był w szoku, a ja stałam twarda jak skała, bo wiedziałam to koniec jednego rozdziału i początek nowego. Gdy próbował wrócić, błagał o drugą szansę, słuchałam go i śmiałam się przez łzy, bo jego słowa były puste.
Potem zaczęła się nasza wojna próbował mnie zranić, wysyłał złośliwe paczki, ale ja byłam silniejsza. Mój syn stał się moją podporą, moją siłą i dumą.
W dwa miesiące odzyskałam życie zaczęłam pracę, projekt, o którym marzyłam. Pionowe ogrody, wyobrażacie? Teraz jestem kobietą, która żyje pełnią życia, mimo wieku i choroby.
Kiedyś byłam cicha, wygodna dla innych. Dziś rządzę sobą samodzielnie. Mój syn jest przy mnie, a tamten mężczyzna, który wypomniał mi starość, stał się tylko cieniem przeszłości.
I wiecie co? Pewnego dnia, jadąc przez Warszawę, zobaczyłam go na światłach starego, zmęczonego, z tanią reklamówką w ręce.
Nasze spojrzenia się nie spotkały. Nie było żalu, nie było złości tylko spokój. Zostawiłam go tam, w przeszłości, a sama pojechałam dalej, ku nowemu życiu.
Taka jest moja historia, dzieci. Życie bywa nieprzewidywalne, ale siła jest w każdym z nas. Trzeba tylko uwierzyć w siebie i nie bać się zaczynać od nowa. I choć trafiłam do tego domu, wiem jedno nie jestem staruszką. Jestem kobietą, która odnalazła siebie na nowo.
Nie płaczcie za tymi, którzy odchodzą. Dbajcie o siebie i idźcie naprzód, bo prawdziwa miłość zaczyna się od miłości do samej siebie.
