Mówią, iż wesela wydobywają z ludzi to, co najlepsze, choć czasem odsłaniają też najgorsze.
Od chwili, gdy Zofia zaręczyła się z Łukaszem, przeczuwała, iż jej największym wyzwaniem nie będzie organizacja, lista gości, ani choćby budżet będzie nim jej matka. Alicja zawsze skupiała na sobie uwagę wszędzie, gdzie się pojawiła. Oczarowująca, pewna siebie i przyzwyczajona do postawienia na swoim, Alicja nie widziała w ślubie córki celebracji miłości widziała w nim kolejną okazję, by być w centrum uwagi.
Na początku Zofia ignorowała subtelne uwagi matki komplementy o tym, jak biały kolor jej pasuje, wspomnienia starych sukien ślubnych i luźne uwagi jak: Ludzie zawsze myśleli, iż to ja wychodzę za mąż na weselu twojej ciotki. Ale kiedy Zofia odkryła, iż Alicja potajemnie umówiła dla siebie makijażystkę i fryzjerkę na poranek ceremonii, w jej głowie zapaliła się czerwona lampka.
Potem pojawiła się suknia.
Zofia wybrała prostą, ale elegancką białą kreację idealne odzwierciedlenie jej łagodnego charakteru. Pewnego popołudnia, gdy niespodziewanie wpadła do domu matki, jej wzrok padł na rachunek leżący na blacie kuchennym: indywidualnie uszyta biała wieczorowa suknia zdobiona perłami i efektownym trenem. Wiadomość była jasna Alicja zamierzała założyć biel na ślub własnej córki.
Zofia postawiła ją przed faktem, licząc na wyjaśnienie albo chociaż zaprzeczenie. Ale Alicja tylko się uśmiechnęła: Skarbie, ludzie oczekują, iż będę olśniewająca. To nie moja wina, iż mogłabym przyćmić pannę młodą.
Oszołomiona, zraniona i zdecydowana, Zofia zrozumiała, iż musi przejąć kontrolę nie tylko nad swoim weselem, ale nad własną opowieścią.
Dzięki wsparciu druhen, wymyśliła odważny plan.
Kiedy nadszedł wielki dzień, goście wchodzili do miejsca ceremonii w Warszawie i widzieli niespodziewany widok każda druhna, od świadkowej po dziewczynki niosące kwiaty, ubrana była w olśniewającą biel. Ich suknie były zwiewne, pełne gracji i uderzająco podobne do sukien ślubnych. Jakby cały orszak panny młodej wkroczył na plan pokazu haute couture.
Wtedy pojawiła się Alicja.
Zastygła w miejscu.
Jej własna, wymarzona suknia ta, na którą liczyła, iż wywoła efekt była teraz tylko kolejną białą kreacją wśród wielu. Spodziewanych zachwytów nie było. Głowy się nie odwracały. Nikt nie szeptał. Po prostu zniknęła w tłumie białych sukien.
A potem zmieniła się muzyka.
Wszystkie oczy zwróciły się w stronę wejścia.
Stała tam Zofia, nie w bieli, ale w oszałamiającej sukni w głębokiej czerwieni i lśniącym złocie. Bogata tkanina migotała i mieniła się, gdy szła, odbijając światło, jej sylwetka płonęła żywym ogniem na tym białym tle. Wyglądała promiennie, majestatycznie niezapomnianie.
Po sali rozległy się głośne westchnienia. Telefony wzbiły się w powietrze. choćby Łukasz stał jak wryty, oniemiały jej widokiem.
W tym morzu panien młodych Alicja pojęła, co się stało. Jej córka wytwornie i spektakularnie ją przechytrzyła.
Ceremonia przebiegła dalej. Zofia i Łukasz wymienili przysięgi, ich miłość przyćmiewając wszelkie kwestie garderobowe. Gdy jednak przyjęcie przeciągało się w noc, Zofia zauważyła matkę siedzącą cicho w kącie wycofaną, nieobecną, jej zwykła pewność siebie przygaszona.
Później, gdy tort został pocięty, a ostatnie tańce dobiegały końca, Zofia podeszła do niej.
Byłaś dziś piękna, mamo powiedziała łagodnie.
Alicja spotkała wzrok córki. Tym razem nie było w nim zadowolenia, poczucia rywalizacji tylko cichy, czuły uśmiech.
Ty też odpowiedziała Alicja. Nie przyszło mi do głowy iż to ty przyćmisz mnie swoim blaskiem.
Zofia wzięła ją za rękę. Nigdy nie chodziło o przyćmienie cię, mamo. Chciałam tylko, żeby ten jeden dzień był mój.
Alicja powoli skinęła głową. I jest. I na niego zasłużyłaś.
Tego wieczoru, po raz pierwszy od lat, nie ścierały się. Śmiały się. Wspominały. I gdy światło reflektorów zmieniło miejsce oświetlenia, zmieniło się coś głębszego ich relacja, przesuwając się z rywalizacji ku czemuś cieplejszemu, bardziej znaczącemu. Czuły dotyk i ciche: „Tak mi Cię brakuje” powiedziało więcej niż wszelkie przeprosiny.
