Osią wystawy są dwie nowe realizacje – rzeźba kobiety trzymającej ręce w ziemi, oraz praca wideo, w której Bogusława Schubert, aktorka filmowa i teatralna, opowiada o doświadczeniu pracy nad rolą Czapli, kobiety-ptaka. Ta relacja – między marzeniem i buntem a dającym oparcie pogodzeniem z glebą i biosferą – wyznacza jednocześnie skalę zaangażowania Górnej.
Dzisiaj w popularnym rozumieniu neolityczna Wenus traktowana jest jako prastary symbol płodności. Jeden z pierwszych przykładów male gaze’u. Katarzyna Górna od lat kwestionuje społeczne klisze i konstruowane przez mężczyzn wizerunki kobiet. Podważa stereotypowe role, powiązane z kolejnymi okresami życia. Na fotografiach często sama odbija męskie spojrzenie, jak w fotografiach Fuck Me, Fuck You, Peace. Teraz jej wczesne prace spoglądają na nią samą, gdy zajmuje już inne miejsce w tym tryptyku. Jednocześnie tym razem artystka proponuje nie tylko krytyczny komentarz, ale i afirmatywne wyjście z tej konfrontacji. Posążki kobiet z epoki kamienia interpretuje jako świadectwo ich innej roli – depozytariuszek wiedzy społeczności, osób organizujących zbiorową empatię, opiekunek.
Okres menopauzalny, który jest ważnym punktem odniesienia jej nowych projektów, artystka widzi jako uwalniający i produktywny. Proponując nowe spojrzenie na wiek i jego znaczenie w społeczeństwie, Górna zwraca się ku logice współistnienia. Jej nowe prace w równym stopniu odwołują się do symboli kulturowych, co do nowych spojrzeń badaczy na relację świata natury i człowieka, którą na nowo odkrywamy i redefiniujemy współcześnie. Tą szczególną, zapomnianą wartością, którą starsze kobiety wnosiły do pradawnej społeczności, była pamięć ziemi.
Wiek osoby – kobiety – jest jednym z ważnych wątków wystawy. Katarzyna Górna pracuje z różnymi osobami, ale w wielu jej pracach to jej własna cielesność ma bardzo duże znaczenie. Nie chowa się za postacią kobiecą – to ona, Katarzyna Górna. Dlatego jej prace, perspektywa, z jakiej się wypowiada, i postawa, którą reprezentuje, zmienia się wraz z nią. Pracuje ze swoim ciałem, to na swoim ciele rozwiązuje problemy, które porusza. Zarówno Kobieta trzymająca ręce w ziemi, jak i Wenus Antropocenu, powstały w oparciu o odlew jej ciała.
Wystawę zamyka nowy cykl fotografii – Brudne kobiety. Jak mówi artystka, zarówno one, jak i bohaterki innych jej prac, to buntowniczki, które z wiekiem odrzuciły stawiane im oczekiwania.
