**Dziennik 15 maja**
W małej wsi na Podlasiu, gdzie rodziny utrzymywały się z kilku hektarów ziemi i ciężkiej pracy na budowach, żył wdowiec, Jan Kowalski. Choć sam ledwo umiał czytać, nauczywszy się tego dopiero w wiejskiej świetlicy, miał jedno wielkie marzenie: by jego córki, Zosia i Hania, dzięki nauce zaznały lepszego życia.
Gdy dziewczynki skończyły dziesięć lat, Jan podjął decyzję, która zmieniła ich los. Sprzedał wszystko: dom z drewna, kawałek pola, choćby swój stary rower jedyne narzędzie, które pozwalało mu dorobić, rozwożąc towary. Zebrane oszczędności i te pieniądze zabrał córki do Warszawy, by dać im szansę.
Pracował od świtu do nocy: dźwigał cegły na budowach, rozładowywał skrzynki na targowisku, zbierał makulaturę. Spał pod mostem, owinięty folią, często rezygnował z kolacji, by Zosia i Hania mogły zjeść choćby ziemniaki z kapustą. Jego ręce, popękane od mycia ich mundurków w lodowatej wodzie, pokryły się bliznami.
Gdy płakały za mamą, tylko przyciskał je mocno do siebie i szeptał:
*Nie zastąpię wam matki ale dam wam wszystko, co potrafię.*
Czas odcisnął piętno. Pewnego dnia upadł na budowie, ale widząc w myślach oczy córek, wstał. Nigdy nie pokazał im zmęczenia zawsze miał dla nich uśmiech. Wieczorami, przy słabym świetle lampy, męczył się nad ich podręcznikami, ucząc się liter, by pomóc w lekcjach.
Gdy chorowały, biegał po całej dzielnicy, by znaleźć lekarza, wydając ostatnie złotówki na leki.
Zosia i Hania były prymuskami. Jan powtarzał:
*Uczcie się. Wasza przyszłość to mój jedyny sen.*
Minęło dwadzieścia pięć lat. Jan, już siwy i słaby, wciąż wierzył w córki. Aż pewnego dnia, gdy drzemał w wynajętym pokoju, stanęły przed nim dumne, w nienagannych mundurach pilotów LOT-u.
*Tato powiedziały, biorąc go za ręce zabierzemy cię w podróż.*
Zaskoczony, pozwolił się zaprowadzić na lotnisko to samo, które pokazywał im za płotem, gdy były małe:
*Gdy pewnego dnia włożycie te mundury będę najszczęśliwszy.*
Teraz stał przed ogromnym samolotem, trzymany pod ręce przez córki. Łzy spływały po jego zmarszczkach.
*Dziękujemy, tato szepnęły. Dzięki tobie teraz i ty możesz latać.*
Świadkowie tej sceny skromny staruszek w zniszczonych butach, prowadzony przez dwie pilotki nie kryli wzruszenia. Później Zosia i Hania kupiły mu dom. Ufundowały też stypendia dla dziewcząt z małych wsi, by i ich marzenia stały się rzeczywistością.
Choć Jan prawie nie widział, jego uśmiech nigdy nie był tak jasny. Stał wyprostowany, patrząc na córki w lśniących mundurach.
Z prostego robotnika, który cerował ich szkolne bluzki przy lampie, wychował kobiety, które sięgają chmur. A miłość wyniosła go tam, gdzie sam nie śmiał choćby marzyć.
**Lekcja? Czasem wystarczy jedno ludzkie serce, by zmienić niebo.**
