**Dziennik, 12 października**
Znał go cały kraj. Jeden z najlepszych onkologów w Warszawie, profesor Roman Lisowski, był symbolem profesjonalizmu i oddania medycynie. Ocalił dziesiątki istnień, przeprowadzał pionierskie operacje i uchodził za geniusza w swojej dziedzinie.
Tego dnia Roman spieszył się na międzynarodową konferencję w Krakowie, gdzie miał przedstawić referat o nowych metodach leczenia nowotworów. To było najważniejsze wydarzenie, od którego zależała nie tylko jego kariera, ale i przyszłość całego laboratorium, którym kierował.
Jednak nic nie poszło zgodnie z planem. Godzinę po starcie samolot awaryjnie lądował z powodu poważnej usterki technicznej. Paniki nie było, ale czasu w zastanawianie się też. Nie czekając na kolejny lot, doktor Lisowski wynajął samochód i ruszył do Krakowa samodzielnie — drogi znał, a prognoza wydawała się dobra.
Ale po kilku godzinach drogę zalała ulewa. Powalone drzewa, gęsta mgła, rozjeżdżone bocze drogi — zgubił orientację. Nawigacja przestała działać. Auto ugrzęzło gdzieś na granicy Małopolski. Zimno, bezsilność i wyczerpanie przygniotły go do kierownicy.
Po kolejnej pół godzinie dostrzegł nikłe światło. Przemoczony, wyczerpany, dotarł do pochylonego domku na skraju wioski i zapukał. Drzwi otworzyła kobieta około czterdziestki, w wełnianym swetrze, z zaskoczeniem w oczach. Bez słowa wpuściła obcego, podała mu suche ubranie po mężu, nakarmiła gorącą zupą i posadziła przy piecu.
Telefonu nie miała — najbliższy nadajnik był dziesięć kilometrów dalej. Mąż zmarł kilka lat wcześniej, mieszkała sama z synem. Po kolacji zaproponowała modlitwę.
— Przepraszam, szanuję wiarę, ale ja wierzę tylko w pracę i naukę — odpowiedział Roman spokojnie, choć sucho.
Kobieta nie obraziła się. Uklękła przy kołysce przykrytej kołderką i zaczęła cicho szeptać modlitwę. W izbie zapanowała głęboka cisza.
Doktor Lisowski mimowolnie ją obserwował. Coś w środku go ukłuło. Gdy skończyła, zapytał:
— Za kogo się modliłaś?
— Za synka. Jest ciężko chory. Ma raka. Powiedziano nam, iż jedyna szansa to trafić do profesora Lisowskiego, ale nas na to nie stać. Nie mamy ani pieniędzy, ani możliwości, by tam dojechać. Mogę tylko się modlić. Codziennie proszę Boga o cud.
Roman zaniemówił. Łzy napływały mu do oczu. To wszystko: awaryjne lądowanie, ulewa, zepsuty GPS, ten dziwny skręt na boczną drogę — to nie były przypadki. To było… jakby znak.
Przedstawił się. Kobieta początkowo nie chciała uwierzyć. A potem usiadła na stołku i zakryła twarz dłońmi. Płakała. Jakby kamień spadł jej z serca. Jakby ktoś wreszcie ją usłyszał.
Został. Obejrzał chłopca. Skontaktował się z kolegami. W tydzień później matka z synem byli już w prywatnej klinice. Za darmo. Za pieniądze z fundacji, którą sam założył.
Ta historia zmieniła nie tylko życie chłopca. Zmieniła jego samego. Po raz pierwszy od lat zrozumiał, iż czasem liczy się nie tylko to, ile wiesz, ale jak bardzo potrafisz pozostać człowiekiem.
Czasem wszechświat sam buduje mosty między tymi, którzy desperacko potrzebują pomocy, a tymi, którzy mogą ją dać. I wtedy zdarzają się cuda. Nie dlatego, iż tak musi być, ale dlatego, iż ktoś bardzo wierzył.
