„Boże, co za wstyd! Przyszłam tu, by pomóc ci znaleźć idealną suknię, a nie oglądać to to dziadostwo!” krzyczała teściowa, jej głos drżał z oburzenia. „Gdzie elegancja? Gdzie szyk? Wyglądasz jak przebrana służąca!”
Magda stała jak sparaliżowana przed kobietą owiniętą w ciemną jedwabną suknię. Słowa utknęły jej w gardle. Wokół tłoczyli się goście każdy patrzył na nią jak na aktorkę, która zapomniała roli. Czuła się jak na sądzie, gdzie oskarżycielem była jej własna teściowa.
Marek, widząc narastający konflikt, próbował interweniować:
„Mamo, uspokój się, proszę. Nie teraz”
„Uspokój się?!” warknęła kobieta. „Myślisz, iż jak zamilknę, to wszyscy przestaną widzieć, iż twoja narzeczona wygląda jak sprzątaczka na balu? Spójrz na nią!”
Marek westchnął, ujął matkę pod ramię i odciągnął, zostawiając Magdę samą w centrum uwagi. Szepty gości brzmiały jak osądy.
Wszystko zaczęło się od sukni. Magda odrzuciła przesadnie zdobioną propozycję teściowej zbyt dużo kryształków, piór, sztucznego blasku. Wybrała coś prostego, klasycznego. Dla niej elegancja tkwiła w minimalizmie. Ale dla innych to był afront.
Najbardziej jadowita była Justyna była dziewczyna Marka, córka dyrektora banku, „odpowiednia partia”. Magda? Zwykła księgowa z przeciętnej dzielnicy, którą teściowa nazywała „gołodupią”.
Z każdym spojrzeniem Magda traciła pewność siebie. Najboleśniejsze było to, iż Marek nie stanął w jej obronie. Może bał się stracić finansowe wsparcie rodziców? To zrozumienie przeszyło ją niczym nóż. Popełniła błąd. Wychodząc za niego, skazała się na świat, gdzie miłość mierzy się stanem konta.
Nie wytrzymała. Odwróciła się i wybiegła z restauracji, zostawiając za sobą wszystko.
Park nad Wisłą był jej ucieczką. Biegła w ślubnej sukni, ignorując zdziwione spojrzenia. Jeszcze niedawno marzyła o domu pełnym ciepła, o wakacjach nad Bałtykiem, o zwykłym szczęściu. Marek wydawał się idealny silny, opiekuńczy. Zamykała oczy na jego wieczne spóźnienia, noce z kumplami. Uważała, iż to męska natura.
A teraz? Wspomnienie pierwszej rozmowy z jego matką mówiło wszystko: „Mój syn zasługuje na lepszą”. Marek wtedy milczał. To milczenie teraz zabolało podwójnie.
Osunęła się na trawę nad rzeką i rozpłakała. Dopiero po godzinie zauważyła staruszkę stojącą na moście. Kobieta w wytartym płaszczu szepcząca coś pod nosem.
„Co pani robi?!” krzyknęła Magda, zrywając się. „Niech pani nie skacze!”
Staruszka otworzyła oczy. „Przepraszam, dziecko Nie sądziłam, iż ktoś tu jest.”
„Niech pani zejdzie. Proszę.”
Po chwili wahania kobieta zeszła. Nazywała się Bronisława. Jej syn, po śmierci żony, ożenił się ponownie. Nowa synowa uznała, iż Bronisława to „przestarzały grat”. Wyrzucili ją z mieszkania, które sama pomogła kupić.
„Wnuk? Marek to złote dziecko” mówiła staruszka. „Ale od roku nie mogę się z nim skontaktować. Jego ojciec mówi, iż jestem chora”
Magda miała pomysł. Nazajutrz do jej drzwi zapukał wysoki mężczyzna.
„Jestem Marek. Wnuk pani Bronisławy.”
Staruszka wybiegła z płaczem. „Jak mnie znalazłeś?!”
„Dziękuję, iż zaopiekowała się pani moją babcią” powiedział do Magdy.
Dwa miesiące później całe biuro huczało: nowy dyrektor, ten przystojny, ożenił się z Magdą.
„Jak to zrobiłaś?” pytała koleżanka.
Magda spojrzała na męża: „Czasem los sam wie, kogo ci przysłać.”
