Dziś miał być najszczęśliwszy dzień mojego życia, a stał się najgorszym. Wszystko przez moją teściową. Ledwo stoję na nogach, ale muszę to zapisać, póki pamięć świeża.
„Boże drogi! Przecież nie po to tu przyszłam, żeby patrzeć na taką kompromitację!” – wykrzyczała teściowa, trzęsąc się z oburzenia. „Na kogo ty w ogóle wyglądasz? To nie suknia ślubna, tylko parodia! Gdzie elegancja? Gdzie klasa?”
Stałam jak sparaliżowana przed tą wyniosłą kobietą w czarnej jedwabnej sukni. Każde słowo utknęło mi w gardle. Wokół zebrali się goście – ich spojrzenia wbijały się we mnie jak noże. Człowiek czuje się wtedy jak zwierzę na pokazie, a sędziami są wszyscy dookoła.
Mój narzeczony, Bartek, próbował jakoś ugasić tę awanturę:
„Mamo, może jednak trochę ciszej? To nie czas ani miejsce…”
„Ciszej?!” – prychnęła, nie zniżając głosu. „Myślisz, iż jak zaczniemy szeptać, to wszyscy nagle przestaną widzieć, iż twoja narzeczona przyszła na wesele w jakimś worku?”
Bartek tylko westchnął, wziął matkę pod rękę i odprowadził na bok. Zostałam sama w centrum uwagi. Ludzie szeptali, ale tak, żebym słyszała każde słowo.
Wybór sukni był prosty – odrzuciłam model, który wciskała mi teściowa. Za dużo tiulu, kryształków, przesady. Chciałam czegoś klasycznego, eleganckiego. Prostota to też luksus, powtarzałam sobie. Ale dla nich to był afront.
Najbardziej jadowita była Ola – była dziewczyna Bartka, która wciąż miała nadzieję na jego rękę. Jej ojciec był dyrektorem banku, więc w oczach teściowej to była „odpowiednia partia”. A ja? Zwykła dziewczyna z przeciętnej pracy, bez wpływów i posagu.
Z każdą minutą czułam, jak pęka we mnie coś ważnego. Bartek mnie nie bronił. Bał się stracić finansowe wsparcie rodziców. To zrozumiałam dopiero tam, w tej sali.
Nie wytrzymałam. Odwróciłam się i uciekłam. Biegłam przez park w białej sukni, nie zważając na zdziwione spojrzenia przechodniów. Dotarłam nad Wisłę i tam w końcu się rozpadłam. Płakałam tak, jakbym miała wypłakać wszystkie łzy życia.
W pewnym momencie zauważyłam starszą kobietę stojącą na moście. Wyglądała, jakby chciała skoczyć.
„Proszę pani, niech pani tego nie robi!” – krzyknęłam.
Kobieta odwróciła się. Miała zmęczone oczy, ale w nich jeszcze tliła się iskierka życia.
„Nie mam już po co żyć” – powiedziała cicho. „Dzieci uważają mnie za ciężar. Mieszkanie mi odbierają.”
Zaprosiłam ją do siebie. Nazywała się Jadwiga. Okazało się, iż jej syn ożenił się ponownie, a nowa synowa systematycznie ją upokarzała. Najgorsze było to, iż jej wnuk Michał, jedyna osoba, która ją naprawdę kochała, nie miał pojęcia o całej sytuacji – jego ojciec odcinał go od babci.
Wpadłam na pomysł. Tej samej nocy odnalazłam Michała w mediach społecznościowych. Nazajutrz rano zadzwonił do moich drzwi.
„Jesteś aniołem” – powiedział, gdy zobaczył swoją babcię.
Spędzili u mnie kilka dni. Michał natychmiast zajął się sprawą mieszkania – okazało się, iż Jadwiga wpłaciła na nie znaczną część pieniędzy.
„Masz prawo tam mieszkać” – zapewniał ją. „I będziesz tam mieszkać, babciu. Ja to załatwię.”
W tych kilku dniach coś we mnie pękło. Michał był zupełnie inny niż Bartek – opiekuńczy, stanowczy, prawdziwy. Gdy wyjeżdżali, wyznałam mu swoje uczucia.
„Jutro składam pozew o rozwód” – powiedziałam spokojnie.
„Tak szybko? A co z Bartkiem?”
„Widocznie nigdy go nie kochałam” – odparłam. „Może to i lepiej.”
Dwa miesiące później stałam przed ołtarzem z Michałem. W pracy nikt nie mógł uwierzyć, iż nowy dyrektor zakochał się w mnie od pierwszego wejrzenia.
„Jak ty to robisz?” – dopytywała się koleżanka.
„Los czasem sam wie, kogo nam podarować” – odpowiedziałam, patrząc w oczy mojego męża.
Dziś, pisząc te słowa, wciąż nie mogę uwierzyć, iż tamten koszmar w białej sukni stał się początkiem prawdziwego szczęścia.
