Zawsze byłam surową, ale sprawiedliwą kobietą. Przez trzydzieści lat uczyłam w wiejskiej szkole pod Lublinem, przepuszczając przez swoje klasy całe pokolenia. W naszej wsi każdy mnie znał i szanował. A przynajmniej znał… dopóki świat nie wywrócił się do góry nogami.
Moja córka, Zofia Kalinowska, ma 32 lata. Od lat nie zamieniamy słowa. Próbowałam podtrzymać kontakt, ale to ona odeszła. Nie rozumiałam dlaczego… aż do dnia, gdy sąsiadka pokazała mi jej bloga. Opisywała tam „toksyczne dzieciństwo” i „potworną matkę”, używając słów, które parzyły jak rozżarzony węgiel.
„Kontrola, zakazy, strach. Moja matka to despotka w spódnicy. Nigdy mnie nie kochała” – pisała. Pod postami obcy ludzie nazywali mnie potworem, winili za rzekome złamanie jej psychiki. A przecież to nieprawda! Byłam wymagająca, ale nigdy nie biłam, nie upokarzałam. Zabraniałam nocowania u koleżanek w wieku 11 lat? Tak, z troski. Pilnowałam nauki? Owszem. Czy to zbrodnia?
Dzięki tej dyscyplinie Zosia skończyła liceum z wyróżnieniem, dostała się na prawo do Krakowa, pracowała w korporacji. Chciałam, by była silna i niezależna. Nie wtrącałam się w jej związki, nie narzucałam wyborów. Pragnęłam tylko jej szczęścia.
Teraz jednak całe moje życie stało się internetową legendą o „matce-potworze”. We wsi szeptają za plecami: „Słyszeliście, co piszą o pani Irenie? Nauczycielka, a dziecko tak wychowała?”. Wstydzę się iść do sklepu. Spuszczam wzrok, gdy mijam kościół.
Nie rozumiem, kiedy moja miłość stała się trucizną. Kiedy nocne dyżury przy jej gorączce, praca na dwie zmiany po śmierci męża (Zosia miała wtedy 10 lat), walka o godne życie – zamieniły się w opowieść o terrorze.
Dzwoniła tydzień temu. Płaczliwy głos: „Mamo… Janusz mnie zostawił. Znalazł młodszą. Z trójką dzieci, bez mieszkania… Proszę, przygarnij nas”. Trzęsły mi się ręce. W uszach dźwięczały jej dawne słowa: „Nienawidzę cię! Zniszczyłaś mi życie!”. Teraz: „Przepraszam, pomóż”.
Co mam robić? Wpuścić pod dach, udawać, iż te wszystkie wpisy o „dzieciństwie bez miłości” nie istnieją? Kocham wnuki. Nie wyrzucę ich na bruk. Ale czy potrafię zapomnieć, jak publicznie rozdeptywała moją godność?
Może powinnam żądać przeprosin? Sprostowania na blogu? Nie chcę zemsty. Pragnę tylko, by prawda wyszła na jaw. Albo chociaż odrobiny spokoju.
Powiedzcie… wy byście przebaczyli? Czy zamknęli drzwi na klucz?
