No pewnie, mam taką historię do opowiedzenia — serio, aż ciężko uwierzyć, ale prawdziwą.
Mam czterdzieści jeden lat i jeszcze niedawno myślałem, iż mam całkiem normalne życie: praca, dom, żona, dwójka dzieci. Z Ewą byliśmy w związku ponad dziesięć lat. Na początku to były czasy jak z bajki — miłość, namiętność, wspólne plany. A potem, jak to zwykle bywa, przyszła rutyna. Żyliśmy jakby z rozpędu, dzień za dniem, wszystko takie samo. Było i pożycie, i rozmowy, ale czułem się jakby pusty w środku.
Przestałem siebie rozpoznawać. Przy Ewie nie byłem już tym mężczyzną — silnym, pożądanym. Czułem się jak cień, jak mebel, który stoi i się nie odzywa. To mnie dobijało. I wtedy… potknąłem się. W pracy, w księgowości, była taka kobieta — Dorota. Od dawna rzucała mi spojrzenia, żartowała, uśmiechała się. W końcu się przełamałem — zaprosiłem ją na kolację. I tak się zaczęło.
Najdziwniejsze, iż od kiedy zacząłem romans z Dorotą, moje relacje z żoną jakby ożyły. Znów mieliśmy więcej namiętności, spędzaliśmy razem czas. Ale było za późno. Zakochałem się. Naprawdę. Dorota nie była tylko kochanką — stała się moją powierniczką, odbiciem mnie samego, moim oddechem. Przy niej znów czułem się mężczyzną. Rozumieliśmy się bez słów. Ale życie w rozdwojeniu było męką.
A potem wszystko rozwalił mój szesnastoletni syn, Kacper. Chłopak bystry, ale rozpuszczony. Wszystko mu się należało: markowe ciuchy, drogie gadżety. Pewnego wieczoru, gdy wracałem od Doroty, podszedł do mnie z niewinną miną:
— Tato, nie byłeś w pracy, prawda? Byłeś z Dorotą, co?
Próbowałem się wykręcić, ale on wyciągnął telefon. Zdjęcia. Ja i Dorota w knajpie, w taksówce — pełen zestaw dowodów. Zamarłem. A on spokojnie rzucił:
— Mnie wszystko jedno, z kim śpisz. Ale mamie nie powiesz. Chyba iż wolisz, żebym ja jej nie powiedział — wtedy przelewasz mi hajs. Na moje „potrzeby”.
Uległem. Płaciłem. Szantaż działał. Na początku kwoty były niewielkie — po sto, dwieście złotych tygodniowo. Za milczenie. Ale potem rozkręcił się. Gdy zażądał nowego iPhone’a, wkurzyłem się na dobre. Powiedziałem, iż nie dam już złamanego grosza. Groził — w takim razie mama się wszystkiego dowie. I wtedy mnie olśniło — dość. Sam wszystko powiem.
Poszedłem do Ewy i wyznałem prawdę — i o Dorocie, i o szantażu syna. Słuchała w milczeniu. Bez łez, bez histerii. Tylko skinęła głową. Rano spakowałem rzeczy i wyprowadziłem się do Doroty. Żona nie stawiała oporu. A Kacper został z przysłowiowym kwitkiem — ja odszedłem, pieniądze się skończyły, matka wściekła, a on musi teraz sam radzić sobie z własną bezczelnością.
Nie jestem święty. Zdradziłem. Ale w tej historii nie tylko ja zawiniłem. Mój błąd? Ucieczka. Ale syn? On wybrał zdradę. I za to zapłacił. A ja? Przynajmniej teraz żyję prawdziwie — nie oszukuję już ani siebie, ani innych.
