Mam czterdzieści jeden lat i do niedawna uważałem się za zwykłego faceta z całkiem niezłym życiem: praca, dom, żona, dwoje dzieci. Z Agnieszką byliśmy małżeństwem ponad dziesięć lat. Na początku było jak w bajce: miłość, namiętność, porozumienie. A potem, jak to często bywa, przyszła codzienność. Żyliśmy z dnia na dzień, rutyna wzięła górę. Był seks, były rozmowy, ale czułem się wewnętrznie pusty.
Zacząłem czuć, iż tracę siebie. Przy Agnieszce nie byłem już mężczyzną – silnym, pożądanym. Stałem się cieniem, meblem bez woli. To uczucie wpędzało mnie w depresję. I wtedy potknąłem się. W pracy, w dziale księgowości, była kobieta – Justyna. Długo się do mnie uśmiechała, żartowała, szukała kontaktu. Pewnego dnia zebrałem się na odwagę i zaprosiłem ją na kolację. Tak się to zaczęło.
Paradoks? Po romansie z Justyną moje relacje z żoną nagle ożyły. Odżyła między nami namiętność, spędzaliśmy więcej czasu razem. Ale było za późno. Zakochałem się. Naprawdę. Justyna nie była tylko kochanką – stała się moją powierniczką, odbiciem mnie samego, ucieczką. Przy niej znów czułem się mężczyzną. Rozumieliśmy się bez słów. Ale życie na dwa fronty było męką.
Tę idyllę zburzył mój szesnastoletni syn, Kacper. Chłopak bystry, ale rozpuszczony. Wszystko mu się należało: markowe ciuchy, drogie gadżety. Pewnego wieczoru, gdy wróciłem od Justyny, podszedł do mnie z niewinną miną:
“Tato, nie byłeś w pracy, prawda? Byłeś z Justyną, co?”
Próbowałem się wykręcić, ale wyciągnął telefon. Zdjęcia. Ja i Justyna w kawiarni, w taksówce. Komplet dowodów. Zamarłem. Spokojnie rzucił:
“Mi wszystko jedno, z kim śpisz. Ale mamie nie powiesz. A jeżeli nie chcesz, żebym ja jej o tym opowiedział – przelej mi hajs. Na moje ‘potrzeby’.”
Uległem. Płaciłem. Szantaż działał. Najpierw kwoty były niewielkie – po sto, dwieście złotych tygodniowo. Za milczenie. Ale potem nabrał buty. Gdy zażądał nowego iPhone’a, eksplodowałem. Powiedziałem, iż nie dostanie ani grosza. Zagroził – wtedy mama się dowie. I wtedy zrozumiałem: dość. Sam wszystko wyznam.
Podszedłem do Agnieszki i przyznałem się. Opowiedziałem o Justynie i o szantażu syna. Słuchała w milczeniu. Bez łez, bez histerii. Tylko skinęła głową. Rano spakowałem rzeczy i wyprowadziłem się do Justyny. Żona nie stawiała oporu. A Kacper został z kwitkiem: ja odszedłem, pieniądze przestały płynąć, matka wściekła, i teraz sam musi radzić sobie ze swoim tupetem.
Nie uważam się za świętego. Zdradziłem. Ale w tej narracji winny nie jestem tylko ja. Mój błąd – to ucieczka. Ale syn? Wybrał zdradę. I za to zapłacił. A ja? Przynajmniej teraz żyję prawdziwie, nie oszukuję siebie ani innych.
