Gdy zdecydowałem się zabrać swoją starszą matkę do siebie, myślałem, iż to będzie ciężar. Ale jej przeprowadzka na zawsze zmieniła moje życie.
Czasem los zmienia kierunek bez ostrzeżenia, a my nie zdążymy zrozumieć, jak znaleźliśmy się w nowej rzeczywistości. Zawsze uważałem się za samowystarczalnego. Mieszkałem sam w Warszawie, miałem stabilną pracę, spotkania z przyjaciółmi w weekendy, wieczorne hobby i nieskazitelne mieszkanie. Moi rodzice żyli w spokojnej wsi pod Krakowem, zajmując się ogródkiem w swojej ustalonej rutynie. Odwiedzałem ich raz w miesiącu, przywożąc pierniki i pomagając w drobnych sprawach. Wszystko toczyło się swoim torem, jak to się mówi.
Aż pewnego dnia tor się urwał mój ojciec odszedł. Nagły udar, jeden dzień i koniec. Pogrzebaliśmy go, a ja nagle ujrzałem moją matkę kruchej, zagubionej, nie tej silnej kobiety, którą znałem. Siedziała przy oknie, otulona wyblakłym wełnianym szalem, w milczeniu. Ani łez, ani skarg tylko pustka, jakby świat stracił sens.
Zostałem z nią kilka dni. Zrozumiałem, iż nie radzi sobie sama. Dom wypełniała samotność. Po raz pierwszy zauważyłem, iż boi się ciemności, wzdryga się przy najlżejszym szmerze. W końcu szepnęła:
Zostań jeszcze jeden dzień?
Zostałem. Potem kolejny. Aż coś we mnie pękło nie mogłem jej tam zostawić. Postanowiłem zabrać ją do Warszawy. Trudne? Oczywiście. Ale zostawienie jej samej było nie do zniesienia.
Spakowaliśmy jej rzeczy. Zabrała niewiele: dwie sukienki, bieliznę, leki i starą poduszkę w koty, którą kiedyś jej podarowałem. Kupiłem ją na jarmarku w Zakopanem, a ona traktowała ją jak relikwię. Ta poduszka stała się jej kotwicą.
Pierwsze dni w mieście były szokiem. Wszędzie hałas, zamęt, obcość. Chowała się w pokoju, przeglądała modlitewnik, słuchała radia. Gotowała tylko dla siebie, a ja, początkowo zirytowany, zrozumiałem później, iż potrzebuje czasu.
Po dwóch tygodniach zaczęła na mnie czekać w drzwiach, gdy wracałem z pracy. Uśmiechała się, pytała, jak minął dzień. Poczułem się potrzebny, jak dawno już nie. W dzieciństwie to ona się mną opiekowała teraz role się odwróciły.
Zaczęliśmy razem gotować. Ja myłem warzywa, ona kroiła. Czasem opowiadała o młodości, innym razem milczeliśmy, ale w tej ciszy była większa bliskość niż w tysiącu słów. Odkryłem na nowo ciepło, którego mi brakowało, jak w czasach, gdy prasowała moje koszule, a w domu pachniało piernikami.
Myślałem, iż się zmęczę: praca, rutyna, obowiązki. Ale zamiast wyczerpania przyszedł spokój. Nie gubiłem się już w nadgodzinach czy pustych weekendach. Wszystko zyskało nowy sens. Czułem się w domu bo była ze mną moja matka.
Były trudności, oczywiście. Sprzeczki o niesoloną zupę, godziny przyjmowania leków, jej upór, by nie być ciężarem. Chwile irytacji. Ale to nic w porównaniu z tym, co zyskaliśmy. Znów poczułem czystą, bezinteresowną miłość. Nie pytała o moją pensję, nie obchodziły ją tytuły. Po prostu była przy mnie. I to wystarczało.
Czasem myślę: ile czasu nam pozostało? Pięć lat? Dziesięć? Cokolwiek by to było, każdy wieczór, gdy słyszę gwizd czajnika w kuchni i jej głos wzywający na kolację, wiem, iż to mała wieczność. Dar od życia. Ona, choćby starzejąc się, wciąż jest moim światłem.
Gdybym wtedy, przed podjęciem decyzji, usłyszał, jak bardzo mnie to zmieni, nie uwierzyłbym. Teraz rozumiem: czasem, by odnaleźć siebie, wystarczy otworzyć drzwi temu, kto dał nam wszystko.
