Operacja Mockingbird [Przedrzeźniacz]
Operacja Mockingbird to nazwa nadana zaangażowaniu Centralnej Agencji Wywiadowczej Stanów Zjednoczonych (CIA) w manipulowanie wiadomościami publikowanymi w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Według dzisiejszych standardów możemy określić ten rodzaj manipulacji jako fake newsy [fałszywe wiadomości]. Operacja Mockingbird powszechnie odnosi się do zaangażowania CIA w dziennikarstwo w latach siedemdziesiątych. CIA przekupywała studentów, a także uznanych dziennikarzy i reporterów, aby pisali wersję wydarzeń narzucaną przez CIA.
Senator Frank Church powołał Komisję Churcha w celu zbadania “operacji rządowych i potencjalnych nadużyć”. CIA przyznała się do manipulowania mediami głównego nurtu. Chcieli zmienić umysły Amerykanów, co zostało opisane między innymi w książce Johna Pradosa pt. ” The Family Jewels: The CIA, Secrecy, and Presidential Power [Klejnoty rodzinne: CIA, tajemnica i władza prezydencka]”.
Organizowanie Chaosu – Edward Bernays (Propaganda, 1928)
Teoria myślenia narracyjnego
Potęga narracji w podejmowaniu decyzji
Senator Frank Church
Ogólny zarys Operacji Mockingbird
Pomysł dużej instytucji kontrolującej umysły i myśli jednostek, popychającej je w kierunku określonej ideologii i określonych wyborów życiowych, może wydawać się dla niektórych scenariuszem science fiction lub absurdalnym spiskiem, który można znaleźć w książkach i filmach. Jednak dla niektórych z pewnością nie jest zaskakującym odkryciem, iż korporacje, organizacje i politycy manipulują opinią publiczną w celu dopasowania jej do określonych programów. Te z kolei są manipulowane przez jeszcze większe i potężniejsze organizacje, takie jak sam rząd.
CIA kontrolująca i manipulująca umysłami cywilów to nie fikcja: to spisek, który okazał się prawdą w latach 70. w USA. Po II wojnie światowej CIA była w stanie uzyskać kontrolę nad tym, co było publikowane nie tylko w USA, ale ogólnie na całym świecie. Wywierało duży wpływ na to, co opinia publiczna powinna przeczytać i/lub zobaczyć, a co powinno zostać ukryte. Zasadniczo rządziła tym, co “opinia publiczna regularnie widziała, słyszała i czytała” (Tracy, 2018).
Operacja Mockingbird to amerykańska kampania CIA, której celem było nie tylko wywieranie wpływu na media, ale także ich infiltracja.
CIA i środki masowego przekazu
Wojskowa wytwórnia materiałów filmowych w Laurel Canyon w Kalifornii
Fraza „teoria spiskowa” – broń w walce informacyjnej rozpowszechniona przez CIA po 1967 roku
Od lat pięćdziesiątych CIA zaczęła rekrutować dziennikarzy, redaktorów i studentów w celu pisania i rozpowszechniania fałszywych historii. Historie CIA były całkowicie propagandowe, a ich pracownicy otrzymywali ogromne pensje za promowanie takich fałszywych wiadomości. Zasadniczo CIA udało się kontrolować zarówno krajowe, jak i międzynarodowe gazety dzięki łapówek.
W latach pięćdziesiątych Cord Meyer i Allen W. Dulles opracowali, zorganizowali i wprowadzili w życie program propagandowy. Zwerbowali czołowych amerykańskich dziennikarzy do swojej sieci w celu promowania poglądów wskazywanych przez CIA.
CIA posunęła się do skrajności, finansując studentów, organizacje kulturalne i czasopisma, które rozpowszechniałyby konkretne poglądy określone przez CIA na temat zaistniałych wydarzeń.
Jednak podejrzenia, iż CIA może manipulować opinią publiczną, pojawiły się w latach 1972-1974 w związku ze skandalem Watergate, który ujawnił zaangażowanie prezydenta Nixona w wojnę w Wietnamie.
W rzeczywistości Nixon przyjął dwie strategie: z jednej strony stosował agresywne strategie, aby spróbować ogarnąć Wietnam Północny, z drugiej strony próbował uspokoić protesty w USA, demonstrując za pośrednictwem prasy i wiadomości, iż dąży do osiągnięcia porozumienia pokojowego i sprowadzenia wojsk amerykańskich do domu. Kiedy prawda o wietnamizacji Nixona została ujawniona, wielu zaczęło kwestionować, do jakiego stopnia CIA była uwikłana w publikowanie doniesień, wiadomości, komunikatów i informacji (Slate, 2018).
Ponadto podczas zimnej wojny CIA wspierała wielu wybitnych pisarzy i artystów, takich jak Arthur Schlesinger i Jackson Pollock, w ich “wojnie propagandowej przeciwko Związkowi Radzieckiemu” (Washington, 2017).
W 1977 roku Carl Bernstein opublikował artykuł “The CIA and the Media [CIA i media]” w magazynie Rolling Stone. Artykuł ujawnił znaczną część podejścia CIA do rozpowszechniania fałszywych wiadomości i jej “milczącej”, a także “jawnej” współpracy z dziennikarzami.
Bernstein wyjaśnia, w jaki sposób dziennikarze nie ograniczali się do pisania tego, co sugerowało CIA: ich relacje były znacznie bardziej skomplikowane i intymne. W rzeczywistości reporterzy “dzielili się swoimi notatnikami z CIA”, niektórzy z dziennikarzy byli również nagradzanymi pisarzami, a inni zostali szpiegami w krajach komunistycznych (Bernstein, 1977).
Według Marka Dice’a (2016), każdego roku w takie programy propagandowe inwestowano ponad miliard dolarów. Pisarze CIA byli hojnie wynagradzani i nie było ograniczeń co do tego, ile mogą otrzymać: czasami płacono im ponad pół miliona dolarów za rozpowszechnianie komunikatów wymaganych przez CIA.
Kiedy CIA została przyłapana na swoich wykroczeniach, nie ujawniła gazet ani nazwisk dziennikarzy, z którymi współpracowała w przeszłości (Harrock 1976).
W 1973 roku Washington Star opublikował nazwiska około trzech tuzinów amerykańskich dziennikarzy. Według CIA ujawnienie nazwisk tych, którzy z nimi współpracowali, oznaczało “narażenie” życia pisarzy i reporterów, a także postawienie ich w “ośmieszającym” świetle (Harrock, 1976).
Przesłuchanie Komisji Kongresu ds. Wywiadu z 1975 roku USA
Komisja Churcha i działania mające na celu zapobieganie zaangażowaniu CIA w wiadomości
W latach 70. Komisja Churcha została utworzona przez senatora Franka Churcha w celu zbadania wszelkich “operacji rządowych i potencjalnych nadużyć” przeprowadzonych przez CIA, NSA, FBI i IRS (Goldfarb, 2018). Podczas wywiadu senator Church publicznie stwierdził: “mamy sporo szczegółowych informacji i ocenimy je oraz uwzględnimy wszelkie dowody wykroczeń lub niewłaściwego postępowania w naszym raporcie końcowym i przedstawimy zalecenia”.
W 1973 roku CIA opublikowała dokument The Family Jewels [Klejnoty Rodzinne], który ujawnił sporo informacji, które były ukrywane i/lub manipulowane przez lata. Dokument ma około siedmiuset stron.
Co więcej, w tym samym roku dyrektor CIA, William E. Colby, oświadczył, iż CIA nie będzie podejmować żadnych działań, w których istniałoby ryzyko wpływania na krajową opinię publiczną, bezpośrednio lub pośrednio. Agencja kontynuowała zakaz umieszczania materiałów w amerykańskich mediach.
“W niektórych przypadkach, zwykle gdy inicjatywa leży po stronie mediów, CIA będzie od czasu do czasu dostarczać faktyczne briefingi, których nie można przypisać różnym elementom mediów, ale tylko w przypadkach, gdy jesteśmy pewni, iż starsi redaktorzy i redakcja w ogóle jest świadoma źródła dostarczonych informacji” (Slate, 2018 cytując Colby’ego).
W 1975 roku CIA przyznała się do manipulowania mediami głównego nurtu w celu kształtowania i przekierowywania opinii amerykańskich obywateli. Przyznali, iż informacje były zniekształcane w celu dopasowania ich do konkretnych programów.
Na podstawie raportu opublikowanego przez Kongres USA w 1976 r: CIA utrzymywało sieć kilkuset zagranicznych osób na całym świecie, które dostarczają danych wywiadowczych dla CIA i czasami próbują wpływać na opinię poprzez wykorzystanie tajnej propagandy. Osoby te zapewniają CIA bezpośredni dostęp do dużej liczby gazet i czasopism, wielu serwisów prasowych i agencji informacyjnych, stacji radiowych i telewizyjnych, komercyjnych wydawców książek i innych zagranicznych mediów. Chociaż w 1975 roku George H.W. Bush publicznie zakończył relacje CIA z amerykańskimi mediami, CIA przez cały czas aktywnie współpracuje z zagranicznymi organizacjami informacyjnymi, które z kolei dostarczają informacje mediom w Stanach Zjednoczonych.
Były dyrektor CIA William Colby, ówczesny prezydent USA Gerald Ford i przyszły dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej (DCI) George Bush, ok. 1975 r.
Bush ustalił, iż “Centralna Agencja Wywiadowcza [CIA] nie będzie wchodzić w żadne płatne lub umowne relacje z żadnym pełnoetatowym lub niepełnoetatowym korespondentem wiadomości akredytowanym przez jakikolwiek amerykański serwis informacyjny, gazetę, czasopismo, sieć lub stację radiową lub telewizyjną” (Slate, 2018).
Chociaż w 1976 roku Colby twierdził, iż Centralna Agencja Wywiadowcza zerwała wszelkie relacje i więzi z dziennikarzami w 1973 roku, trudno w to uwierzyć. Co więcej, stwierdził również, iż nie widzi nic złego w kupowaniu informacji od “korespondentów pracujących w niepełnym wymiarze godzin, którzy sprzedają swoje informacje organizacjom informacyjnym w kraju” (Harrock, 1976).
Według Harrocka (1976) w Kapitolu zapanowała ogólna podejrzliwość: wszyscy konserwatywni dziennikarze i byli pracownicy CIA, którzy gwałtownie zdobyli uznanie w świecie wiadomości, byli traktowani z nieufnością.
W tym samym roku senator Frank Church opublikował w swoim raporcie, iż CIA miała silną sieć złożoną z “kilkuset zagranicznych osób na całym świecie”, które były zaangażowane w dostarczanie Wywiadowi wprowadzających w błąd wiadomości (Slate, 2018).
W rzeczywistości amerykański dziennikarz Scott Shane (2018) przedstawił swoje doświadczenia z CIA: w 1979 r. otrzymał list rekrutacyjny, w którym “wyrażono “wstępne zainteresowanie” [jego] kwalifikacjami”. Shane odrzucił ofertę współpracy z CIA, a jego akta zostały umieszczone w “sekcji nieaktywnej”.
Według Bernsteina (1977), ludzie, którzy pracowali pod przykrywką dla CIA byli często zatrudniani przez “CBS, Time, New York Times, Louisville Courier-Journal, Copley News Service, ABC, NBC, Reuters” i tak dalej. Co więcej, w latach pięćdziesiątych CIA zainwestowała wiele pieniędzy w szkolenie swoich agentów na dziennikarzy: według członków CIA “nauczono ich wydawać dźwięki jak reporterzy”, zanim zostali umieszczeni w potężnych organizacjach.
Zasadniczo media masowe są w stanie wdrażać strategie manipulacyjne w celu zmiany “globalnego postrzegania” wydarzeń, ludzi i sytuacji (Washington, 2017; cytując Davisa 2008). Z pewnością naiwnością byłoby wierzyć, iż rząd przestał płacić dziennikarzom za “szerzenie dezinformacji”. Stany Zjednoczone często jako pierwsze rozpowszechniają komunikaty, aby służyć własnym celom: jak wskazuje Washington (2017), “rząd rozpowszechnia dezinformację w amerykańskich mediach, aby wprowadzić w błąd obcokrajowców”.
Źródło: Operation Mockingbird
Zobacz na: Manipulacja mediami i marketing niekonwencjonalny – wywiad z Ryanem Holiday’em
Witamy w Nierzeczywistości – Ryan Holiday
[Medialna] XXI wieczna Ceremonia Degradacji – Ryan Holiday
Jak Czytać Bloga – Aktualizacja w Związku z Wszystkimi Kłamstwami | Ryan Holiday
77 Brygada: brytyjska wojna informacyjna prowadzona przeciwko własnemu narodowi
Inicjatywa na rzecz Godnych Zaufania Wiadomości [Trusted News Initiative] ogłasza plany zwalczania szkodliwych dezinformacji związanych z koronawirusem.
