Był to najzimniejszy poranek od dwudziestu lat. Śnieg spadał gęstymi, nieustającymi płatami, a ulice Łodzi były upiornie ciche, pokryte ciężkim białym całunem. Latarnie migotały przez mgłę, oświetlając dwie małe postacie skulone w kącie starej, niemal zapomnianej jadłodajni.
Chłopiec, który nie miał choćby dziewięciu lat, drżał w wytartym płaszczu, a jego młodsza siostra przywarła do jego pleców jak zużyta pluszowa zabawka. Ich twarze były blade z głodu, a w dużych, zmęczonych oczach widniała rozpacz, która mogłaby stopić choćby najtwardsze serce. W środku lokalu przez matowe szyby przebijało się ciepłe światło.
Zapach boczku, kawy i świeżo pieczonych naleśników sączył się przez szpary w drzwiach, kusząc ich jak okrutna pokusa. Właśnie gdy chłopiec miał się odwrócić, pogodzony z myślą, iż tego dnia nadzieja ich nie nakarmi, drzwi zaskrzypiały i otwarły się.
W środku była pani Katarzyna Nowak, kobieta po czterdziestce, z sercem znacznie większym niż jej skromna pensja. Widziała już wiele złamanych dusz w tej części miasta było ich aż nadto.
Pracowała w restauracji na dwie zmiany, często z bolącymi nogami i ledwie starczało jej na czynsz. Ale matka wychowała ją z prostą prawdą: nikt nigdy nie zubożał przez dobroć. Gdy przez okno zobaczyła dwoje dzieci, coś ścisnęło ją w piersi.
Nie wahała się. Nie pytała, czy mogą zapłacić. Po prostu uśmiechnęła się ciepło, otworzyła drzwi i powitała ich jak ktoś, kto doskonale wie, co to znaczy żyć bez grosza.
Katarzyna zaprowadziła ich do środka. Ciepło otuliło ich jak koc. Ich policzki zaróżowiły się, a zdrętwiałe palce powoli rozluźniły się, gdy posadziła ich przy stoliku w kącie.
„Siadajcie, kochani” szepnęła, strzepując śnieg z ich ramion. „Zmarzliście.”
Chłopiec zawahał się, spoglądając na siostrę, jakby bał się, iż w każdej chwili zostaną wyrzuceni. Katarzyna tylko uśmiechnęła się i postawiła przed nimi dwie gorące filiżanki kakao.
„To nic nie kosztuje” powiedziała cicho. „Po prostu pijcie.”
Oczy dziewczynki rozszerzyły się, gdy chwyciła filiżankę w swoje małe dłonie. Para osiadła na jej rzęsach. Wzięła jeden łyk, potem drugi, aż w końcu na jej twarzy pojawił się pierwszy uśmiech, jaki Katarzyna kiedykolwiek u niej widziała.
Chłopiec próbował protestować, mamrocząc: „My nie mamy pieniędzy, proszę pani…”
Lecz Katarzyna uciszyła go lekkim skinieniem głowy. „Ja też nigdy nie jadłam ich za darmo. Najpierw jedzcie, potem się martwcie.”
Wróciła po chwili z talerzami pełnymi boczku, jajek i naleśników polanych syropem. Dzieci pochłonęły każdy kęs, dźwięk widelców był głośniejszy niż jakiekolwiek słowa.
Gdy skończyli, chłopiec wyszeptał ciche, zachrypnięte „dziękuję”. Dziewczynka pochylona mocno ścisnęła dłoń Katarzyny.
I tak życie Katarzyny potoczyło się dalej.
Lata cichej walki
Dzieci nigdy nie wróciły do jej jadłodajni. Często zastanawiała się, co się z nimi stało. Modliła się, by znaleźli schronienie, rodzinę, szansę. Ale życie wymagało jej uwagi długie godziny pracy, ból stawów, niekończące się rachunki.
Mimo to w najzimniejsze zimowe wieczory zawsze zostawiała talerz naleśników przy tylnych drzwiach na wypadek, gdyby znów zjawiły się głodne oczy.
Piętnaście lat później
Był kolejny śnieżny poranek w Łodzi, gdy Katarzyna, już starsza i zmęczona, zamykała lokal po długiej zmianie. Ośnieżone ulice zmusiły ją do zaciśnięcia palt
