*”Ty Jesteś Moim Tatą!” Chłopiec Pojawił Się Pod Moimi Drzwiami z Plecakiem Pełnym Tajemnic*
Sześcioletni chłopiec stanął na moim progu, twierdząc, iż jestem jego ojcem. Roześmiałem się aż wyciągnął list od matki. Moje nazwisko. Mój adres. Moja przeszłość wdarła się w teraźniejszość. I nie miałem pojęcia, co robić dalej.
Poranki były przewidywalne. Ciche. Spokojne. Tak właśnie lubiłem. Nie potrzebowałem budzika. Żadnego szefa, biura, ani powodów, by się gdzieś śpieszyć. Pracowałem zdalnie, a mój świat był tak mały, jak to tylko możliwe. Brak wymuszonych rozmów, niepotrzebnego gadania. Tylko ja, laptop i kawa. Czarna, bez cukru, bez mleka.
Tamtego ranka usiadłem w swoim ulubionym miejscu przy oknie, a stary drewniany fotel jęknął pod moim ciężarem. Tak powinno być. Prosto. Cicho. Ale cisza nigdy nie trwała tu długo.
Nagle BUM! Coś uderzyło w szybę, aż kawa obryzgała mi dłoń. Syknąłem.
No, na litość boską zamruczałem, ocierając poparzoną skórę.
Nie musiałem wyglądać, by wiedzieć, co się stało. Mali potworki z sąsiedztwa znowu dali o sobie znać. Te dzieciaki nie miały szacunku dla cudzej własności.
Z jękiem wstałem i ruszyłem w stronę drzwi.
Gdy je otworzyłem, zobaczyłem znany widok: piłkę leżącą na trawniku i dzieciaki sąsiadów, zastygłe na skraju ich podwórka, szepczące między sobą.
Ile razy mam powtarzać Schyliłem się, chwytając piłkę. To nie mój problem! Trzymajcie to po swojej stronie płotu!
Rzuciłem piłkę z powrotem. Dzieciaki rozbiegły się ze śmiechem jak spłoszone gołębie. Wzdychając, odwróciłem się i nagle zamarłem. Wtedy go zobaczyłem.
Rudego chłopca, nie należącego do zwykłych urwisów, stojącego na końcu werandy.
Miał na sobie za duży płaszcz przeciwdeszczowy, który go wręcz pochłaniał. Buty wytarte, plecak wyglądający na mocno użytkowany. Zmarszczyłem brwi.
Nie jesteś stąd.
Chłopiec spojrzał mi prosto w oczy.
Nie.
Więc co tu robisz?
Wziął głęboki oddech, jakby szykował się do wielkiego wyznania. I wtedy
Bo ty jesteś moim tatą.
Mrugnąłem, pewny, iż źle usłyszałem.
Co?
Jesteś moim tatą powtórzył, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.
Wpatrywałem się w niego, czekając na puentę. Na ekipę filmową, która wyskoczy z ukrycia z okrzykiem: Mamy cię!.
Nic. Tylko sześciolatek na moim progu, patrzący na mnie. Przepuściłem dłoń po twarzy.
Okej. Albo potrzebuję więcej kawy, albo to sen.
To nie sen.
Zaśmiałem się sucho. No cóż, to pech, dzieciaku, bo chyba pomyliłeś osobę.
Pokręcił głową. Nie. Nie pomyliłem.
Rozejrzałem się. Ulica pusta. Żadnej spanikowanej matki szukającej dziecka. Żadnego pracownika socjalnego w pogoni za uciekinierem.
Tylko ja, mój nieproszony gość i mnóstwo zamieszania. Świetnie. Po prostu świetnie.
Słuchaj, eee Podrapałem się po głowie. Masz jakieś imię?
Kacper.
Kacper. Pokiwałem powoli głową. Dobra. I, eee, Kacper twoja mama wie, iż tu jesteś?
Cisza. Coś w jego spojrzeniu sprawiło, iż moja zwykła irytacja osłabła.
No dobra, dzieciaku. Rozgryźmy to. Bo ja nie mam pojęcia, o co tu chodzi.
Kacper skinął głową, jakby miał cały świat przed sobą. Jakby wiedział, iż nie zamknę mu drzwi przed nosem. I to mnie wkurzało najbardziej.
***
Kilka minut później siedzieliśmy w kuchni. Kacper rozglądał się cicho, a ja czytałem wyrwaną kartkę z dziennika jego matki tę z jego plecaka.
Czytałem ją raz za razem, choć słowa już wypaliły mi się w pamięci. Łzy powoli wypełniały mi oczy.
To była wyrwana strona z dziennika. Pismo jego matki.
*Kacper, mój synu, jeżeli cokolwiek mi się stanie, on jest jedyną osobą, która została twój ojciec.*
Moje imię. Mój adres. Oddech stał się ciężki.
To chyba żart, co? westchnąłem, rzucając kartkę na stół.
Chłopiec stał nieruchomo, obserwując mnie.
Ty i mama nie widzieliście się od sześciu lat, prawda?
Tak, ale
A ja jutro kończę sześć lat dodał z małym, znaczącym uśmiechem.
Cholera.
Nie możesz tu zostać.
Na zewnątrz jest za mokro, żeby gdzieś iść.
Spojrzałem przez okno. Deszcz lał jak z cebra.
Dobra. Jedną noc. Jutro wymyślę, jak cię odesłać.
Poszedłem do kuchni, wyjąłem pudełko płatków, nasypałem do miski i podsunąłem mu.
Jedz.
Kacper nie drgnął. Tylko patrzył na miskę, potem na mnie.
Co?
Mama zawsze otwierała mleko przed nalaniem.
Ostrym westchnieniem złapałem kartonik, odkręciłem nakrętkę i postawiłem na stole.
Proszę bardzo. Otwarte.
Dzięki, tato.
Nie nazywaj mnie tak. choćby nie wiemy, czy
Okej, tato. To znaczy, panie
Wytrzymałem i nalałem sobie płatków. Siadłem i wziąłem łyk, gdy zauważyłem, iż wciąż na mnie patrzy.
Co jeszcze?
Nie umyjesz rąk przed jedzeniem?
Jęknąłem. Co?
Mama zawsze kazała mi myć ręce przed posiłkiem.
Słuchaj, dzieciaku Odłożyłem łyżkę, cierpliwość topniała. Nie przyszedłeś tu, żeby wykładać mi higienę.
Po prostu mama mówiła
jeżeli twoja mama była taka idealna, możesz jutro wrócić do niej!
Zamilkł. Potem szepnął cicho:
Mama nie żyje.
Przestałem żuć. Łyżka nagle wydała mi się zbyt ciężka.
Uciekłem, żeby cię znaleźć przyznał Kacper, patrząc w kolana.
Spojrzałem na niego, naprawdę spojrzałem.
Jedz. Potem się prześpij. Rano wymyślimy, co dalej.
Skiną
