Ojciec zmusił ją do ślubu z żebrakiem, bo była niewidoma – to, co wydarzyło się później, zszokowało wszystkich

Ojciec zmusił ją do małżeństwa z żebrakiem, bo była niewidoma to, co się stało później, zszokowało wszystkich
Ojciec Jadwigi zarządził, by wyszła za mąż za mężczyznę, który wydawał się żebrakiem, tylko dlatego, iż była niewidoma od urodzenia. Ale to, co wydarzyło się później, wprawiło wszystkich w osłupienie.
Jadwiga nigdy nie widziała światła dziennego, nie patrzyła na niebo ani na twarze ludzi wokół. Choć nie miała wzroku, czuła surowość świata z każdym oddechem. Życie nigdy nie było dla niej łaskawe.
Była córką rodziny, która czciła piękno ponad wszystko. Jej dwie siostry nieustannie słyszały pochwały za urzekające oczy, nieskazitelną cerę i zgrabne sylwetki. Goście przychodzili, by je podziwiać, sąsiedzi rozprawiali o nich z zachwytem, a choćby obcy zatrzymywali się, by zauważyć ich urok.
Ale Jadwiga była inna. Od urodzenia była niewidoma. W oczach ojciec nie traktował jej jak dziecka, które należy kochać, ale jak ciężar hańbę, którą trzeba ukrywać. Gdy siostry były pokazywane światu, ona pozostawała zamknięta w domu, jak wstydliwy sekret.
Gdy jej matka zmarła na chorobę, gdy Jadwiga miała zaledwie pięć lat, sytuacja stała się jeszcze gorsza. Ojciec, niegdyś surowy, ale w miarę zrównoważony, zmienił się całkowicie. Jego żal przerodził się w gorycz, a ta w okrucieństwo. I z powodów, których Jadwiga nigdy nie zrozumiała, większość tego okrucieństwa skierował właśnie na nią.
Nigdy nie wymawiał jej imienia. Zamiast tego nazywał ją tym czymś. Nie pozwalał jej siadać przy stole, gdy odwiedzali ją krewni. jeżeli pojawiali się goście, zamykał ją w pokoju, przekonany, iż sam jej widok jest przekleństwem.
Tak mijały lata. Jadwiga wyrosła na młodą kobietę o łagodnym głosie i dobrym sercu, ale ojciec stawał się coraz zimniejszy. W dniu jej dwudziestych pierwszych urodzin, zamiast okazać jej życzliwość czy nadzieję na przyszłość, podjął najokrutniejszą decyzję w jej życiu.
Ślub
Pewnego ranka ojciec wszedł do jej ciasnego pokoiku, gdzie siedziała cicho, przesuwając palcami po długiej linijce brajlowskiego tekstu w starej książce, którą kochała. Rzucił jej na kolana złożony kawałek materiału.
Jutro wychodzisz za mąż powiedział sucho, bez emocji.
Jadwiga zastygła, ściskając materiał. Słowa nie miały sensu. Za mąż? Za kogo? Ledwo łapiąc oddech, szepnęła: Za kogo?
Za żebraka spod kościoła odparł ojciec zimno. Jesteś niewidoma. On jest biedny. Dobrana para.
Jej usta zadrżały. Chciała krzyczeć, protestować, błagać ale nie wydała z siebie ani dźwięku. W głębi serca wiedziała, iż słowo ojca było ostateczne. Nigdy nie dawał jej wyboru i teraz też tego nie zrobi.
Następnego dnia została zabrana na krótką, pośpieszną ceremonię. Nigdy nie zobaczyła twarzy mężczyzny, a nikt go jej nie opisał. Ojciec złapał ją za ramię i popchnął do przodu. Weź go pod rękę rozkazał. Ona posłuchała, jak duch idący we własnym ciele.
Wokół słychać było szepty i śmiechy. Niewidoma i żebrak mówili ludzie, szydząc z jej nieszczęścia.
Po ślubnych przysięgach ojciec wcisnął jej w ręczną torbę z ubraniami. od dzisiaj to twój problem powiedział do mężczyzny. Bez słowa odwrócił się i odszedł, choćby się nie obejrzał.
Chata
Mężczyzna nazywał się Wojciech. Przez długi czas milczał, prowadząc ją przez zakurzoną drogę. Jego kroki były pewne, ale cisza sprawiała, iż serce Jadwigi stawało się ciężkie.
W końcu dotarli do rozpadającej się glinianej chaty na skraju wsi. Ściany były pochylone, dach się zapadał, a w powietrzu unosił się zapach wilgotnej ziemi i dymu.
To kilka powiedział Wojciech cicho. Ale będziesz tu bezpieczna.
Jadwiga usiadła na starym słomianym sienniku w wnętrzu, powstrzymując łzy. Czy to miał być jej los? Niewidoma dziewczyna uwięziona w glinianej chacie, związana z żebrakiem, którego ledwo znała?
Ale wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Pierwsza noc
Tej nocy Wojciech zaparzył herbatę ostrożnie, łagodnymi ruchami. Narzucił jej swój własny płaszcz, by ją ogrzał. Gdy przyszła pora snu, nie zmuszał jej, by spaliła razem z nim na sienniku. Zamiast tego położył się przy drzwiach, jak strażnik czuwający nad królową.
Jego głos był spokojny i ciepły. Pytał ją o ulubione opowieści, o marzenia, o drobne rzeczy, które wywoływały uśmiech na jej twarzy.
Nikt nigdy nie zadawał jej takich pytań.
Po raz pierwszy od lat Jadwiga poczuła, iż coś poruszyło się w jej sercu.
Tygodnie dobroci
Dnie zamieniały się w tygodnie. Wojciech zaczął odprowadzać ją nad rzekę każdego ranka, opisując świat wokół nich z takim pięknem, iż Jadwiga niemal mogła go zobaczyć.
Słońce wschodzi mówił. Jest złote, rozlewa się po w